Aangename middag

Vandaag werd ik gebeld door vrienden of ik mee wilde naar een museum. Naar welk museum was nog onduidelijk, dat zouden we dan nog wel zien. Ik nodigde ze eerst uit voor pompoensoep met levend brood, dat ik had doodgeroosterd. We besloten naar het Haags historisch museum te gaan. Daar was geen van ons ooit geweest. In het musuem was een expositie te zien van een collectie schilderijen verzameld door baron van Heeckeren. De vriend die mee was vertelde dat zijn tante ook een van Heeckeren was maar dan van een andere tak. Toen ze klein was is ze door Greet Hofmans genezen van de tuberculose, althans ze was genezen en Hofmans beweerde dat het door haar kwam. Dit geval verschafte haar de nodige faam in Nederland en via de van Heeckerens is de gebedsgenezeres aan het hof terecht gekomen. Na het Haags historisch museum zijn we thee gaan drinken in een cafe aan de Denneweg. Het heet 2005 en er lag een playboy op tafel. Hierdoor kwam het gesprek al snel op de vraag of je op de foto's kon zien welke borsten echt waren en welke voorzien van siliconen.De vrouw van mijn vriend zei dat het overduidelijk was. Het was al met al een aangename middag.

levend brood

Gisteren gaf iemand mij een brood met de mededeling dat ik een gaatje in de plastic zak moest maken om het brood te laten ademenen.
Anders gaat het dood, zei diegene tegen mij. Het ging om een speciaal soort graan.
Ik kan het dus niet invriezen?
Ja, dat kan wel, dan moet je het goed afsluiten.
Maar dan sterft het dus...
ja, het is beter om het gewoon op te eten en dan later in de week misschien te roosteren...

Levend brood, ik moet zeggen dat ik er van middag wel aan dacht tijdens de lunch.
Ik had kaas gekocht bij de avondwinkel, de wandeling duurde langer dan normaal. Net toen ik de javastraat wilde oversteken kwam er een demonstratie langs. Alle demonstraties in Den Haag komen door de javastraat. Meestal is de politie in de meerderheid, wat er erg koddig uit ziet. Vandaag ook weer. Het groepje dat voorbij kwam zag er net zo uit als de neonazis van laatst. Ook deze demonstranten waren in zwart gestoken, droegen vreemde vlaggen met zich mee en hadden kaal geschoren koppen. Er was politie te paard, politie op de fiets, politie in de auto, politie in burger, politie in uniform en er volgden drie arrestatie busjes. Dat alles was opgetrommeld voor, en dan schat ik het echt ruim, niet meer dan dertig man.Ze scandeerden dat ze tegen het syteem waren, of nee ze riepen het regime. Ze waren dus links,denk ik, nee ik weet het zeker want Che Guevara wapperde soepeltjes op een vlag.Demonstreren is een club uitje van een paar individuen waar wij allemaal voor betalen. Voor de neonazis waren er enkele maanden geleden geloof ik zelfs vijf arrestatiebusjes die zoals de bezemwagens in de tour de France, de colonne sloten. Niet alleen linkse hobby's kosten geld. (Ik kom er net via internet achter dat het ging om een dmeonstratie van de Nederlandse Volksunie, toch een rechtse demonstratie dus, verwarrend allemaal.)
Ook het levende brood is nog een mysterie.

systeem

Het televisie programma Pauw en Wittemen had vandaag ondermeer de bioloog Dirk Daulans op bezoek (die van de Beagle). Hij vertelde dat je grote zoogdieren alleen kan beschermen binnen een systeem van eco toerisme. Het heeft er waarschijnlijk mee te maken dat het ecosysteem onbegrijpelijk is voor mensen en we niet beseffen wat er gebeurd als daarvan hele grote delen verdwijnen. We begrijpen zoiets als ecologie alleen als het een verhandelbaar product is geworden en binnen het systeem past dat we zelf hebben bedacht. Andere systemen, die buiten ons omgaan, zijn irrelevant in onze beleving.

Bont

Vandaag is een vriend van ons komen aanwaaien uit Groningen, hij was in Amsterdam geweest om een bontjas te kopen. Het viel mee, het bleek alleen te gaan om een kraag. Ik schat dat er wellicht een hooguit twee konijntjes zijn gesneuveld. Na het eten hebben we op internet clipjes gekeken van de nieuwste !!! en Mayer Hawthorne, het leek wel vakantie. Hawthorne maakt muziek alsof hij een neger is, maar ondertussen is het een joodse nerd, wat zijn muziek buitengewoon sexy maakt. Over de konijntjes hebben we het niet meer gehad. Voor Hawthorne check: http://www.youtube.com/watch?v=pBKx8PyE5qQ

Zin

We zijn, na een kort verblijf in Groningen, terug in Den Haag, de witte was hangt aan de lijn in de woonkamer te drogen. Ik moest afgelopen maandag bloed prikken in het academisch ziekenhuis, om te checken of er nog sprake was van malaria. Hoe vaak ik geprikt ben weet ik al niet meer, maar het was vaak. Dit vond ik overigens geenszins vervelend, het gaf mijn leven zin kan je wel zeggen. Ik ging naar Groningen met een goede reden, ik zou er onderzocht worden in het academisch ziekenhuis. Maandagmiddag belde de dokter, dokter Bierman geheten, mij op met de mededeling dat de parasiet was verdwenen. Dit kwam enigszins als een shock. Onze kortstondige relatie kwam plotseling tot een einde. Betekent dit dat ik officieel genezen ben verklaart? Dat was inderdaad wat het betekende en met een enigszins onhandig 'tot ziens' hing ik op.

Opgedoken persbericht

MONSCHAU - PVV voorman Geert Wilders is zaterdagavond opeens ziek geworden in een hotel in het Duitse Monschau. Een betrouwbare bron in Den Haag heeft dit gemeld. Rond acht uur is er verwarring in het hotel ontstaan toen de bewakers van de omstreden politicus in de lobby kwamen en er kort daarna een ambulance voor de deur stond. Die heeft daar twee uur gestaan.
Geert Wilders heeft zich door artsen laten onderzoeken en er zou sprake zijn van een voedselvergiftiging. Zelf heeft hij zich nog niet uitgelaten over de situatie. Inmiddels bestaat het vermoeden dat Wilders is aangetast door een parasiet die een aantal vitale functies van de politicus heeft aangetast. Hij is er inmiddels van bijgekomen, meldt de bron in Den Haag, maar hij lijkt niet meer helemaal dezelfde te zijn. Volgens de bron heeft de parasiet waarschijnlijk nog steeds vat op de politicus en is de kans groot dat diens gedachten er in belangrijke mate door worden bepaald. Het lijk een hoop dingen te verklaren en plaatst veel uitlatingen van de populaire politicus in een ander daglicht. Het is niet onwaarschijnlijk dat het virus ook de rest van de Nederlandse politiek zal aantasten.

Het Geweten

Vrijdag ben ik met M, mijn snelweg collega, en P de vormgever van het snelwegboek, nog wat gaan drinken in brouwerij het ij. Het bier heette Zatte en het dronk wel lekker weg, zoals dat heet. We hadden het onder andere over instanties en dingen gedaan krijgen. P wil terugverhuizen naar Nederland en moet daarvoor een hoop dingen regelen en dat lukt in de praktijk niet altijd even goed, omdat er een hoop misverstanden bestaan over het soort formulieren dat ingevuld moet worden. M vertelde over iemand die kon huilen op commando, als ze de aandacht van mensen nodig had en dingen snel voor elkaar wilde krijgen. Fantastisch natuurlijk en veel effectiever dan kwaad worden, als er iets niet werkt bij mensen en instanties, dan is het wel kwaad worden. Je moet huilen en bij mensen op hun gevoel spelen om ze uit de tent te lokken, de tent waarin ze zich verstopt hebben is de facade van het instituut waarvoor ze werken. Dus onthoud: zodra iemand zegt, ja dat zijn nou eenmaal de regels meneer/mevrouw, barst dan in huilen uit. P vond dit allemaal ontzettend cynisch. Daar heeft hij wellicht gelijk in, maar zonder cynisme ben je nergens in deze wereld. Sinds gisteravond noemen we P dan ook Het Geweten.

In het voorbijgaan

Onlangs leende ik de film heat uit de universiteitsbibliotheek, je kan daar opvallend veel titels krijgen om onderzoek te doen. Verfrissend dat daar een film als Heat tussen staat. Het is een tamelijk harde film over een briljante rechercheur (al pacino) en een intelligente crimineel (Robert de Niro). Hun levens ontlopen elkaar niet zoveel.een van de mooiste citaten komt van de vrouw van de rechercheur die tegen hem zegt: je leeft niet met mij,je leeft tussen de overblijfselen van de doden,je leest het bezinksel, je speurt het terrein af,je zoekt naar tekens van doorgang, de geur van je prooi en dan ga je op jacht, dat is het enige waar jij echt mee bezig bent al het overige is de troep die je achterlaat in het voorbijgaan.

Googlization

Vandaag stond er in de Volkskrant een interview afgedrukt met mediawetenschapper Siva Vaidyantan die in Nederland is om zijn boek de Googlization of Everything te promoten. Zijn gruwelijke titel bewijst overigens al dat hij zelf het eerste slachtoffer is van dit verzonnen werkwoord. Vaidyantan zegt dat we ons moeten realiseren dat google een commercieel bedrijf is en dat we kritische vragen moeten blijven stellen. Het gaat hem ondanks de titel niet per se om google, zegt hij in het interview. Het gaat hem om de toegenomen macht van het bedrijfsleven ten opzichte van de politieke macht. Maar google blijft toch zijn favorite onderwerp. Hij klaagt dat de informatie die we krijgen helemaal niet objectief is, maar toegespitst op waar we wonen en welke interesses we hebben. Maar dat is nou juist het succes geweest van google ten opzichte van andere zoekmachines, ze filteren de informatie op relevantie. Vaidyantan vindt google niet objectief want als hij God googled, krijgt hij een hele lijst van bijbel clubjes bij hem in de buurt. 'Geen van de treffers gaat bijvoorbeeld over het hinduisme, geen over de islam', zegt hij tegen de verslaggever. De kern van zijn betoog: We moeten vragen blijven stellen bij deze bedrijven, want anders nemen apple, google of facebook ons leven over. Maar Vaidyantan weet niet eens de juiste vraag in google in te tikken, als hij iets wel weten over het begrip God bij de hindu's dan kan dat wel degelijk, door de juiste combinatie van begrippen in te tikken. God + hinduisme, bijvoorbeeld. Ik vraag me trouwens af wat erger, is om door google, of apple geregeerd te worden of door door een macht wellustig gedoogd kabinet? De bedrijven zijn ten minste helder in waar ze voor staan. Hun motto zou nog wel eens het motto van Wallstreet legende Gordon Gekko kunnen zijn: Greed is Good, zegt hij in Oliver Stone's film Wallstreet. Misschien is dat uiteindelijk wel het beste gelijkheidsbeginsel, greed gaat ten slotte voorbij aan welke rassenhaat dan ook. Of we zouden het in ieder geval kunnen hebben over 'a good kind of greed'. Apple notebooks zijn bijvoorbeeld good, je wordt er hebberig van. Apple krijgt geld, wij krijgen een apparaat.

Honden

Vanmorgen bij het ontbijt (ik zit met de lieve G in B&B Bleeker) ontmoette ik een Ierse dame (eind vijftig denk ik)die Engelse les geeft aan studenten uit Saudi Arabie die hun propedeuse geneeskunde moeten gaan halen in het UMCG. Ze was bang voor de hond van meneer Bleeker. Dat komt omdat ik vroeger opweg naar school altijd langs drie hele valse honden moest die dan achter ons aan renden. Zeiden je ouders daar dan niets van, vroeg een andere vaste gast hij het B&B die we stiekem al Drs Betweter zijn gaan noemen. Als mij kinderen aangevallen zouden worden door een hond zou ik er echt wel wat van zeggen. In Ierland houden we niet zo van klagen, zeker niet in die tijd en in de kringen van mijn ouders (middenklasse schat ik zo), reageert de vrouw. Ik ben zelfs wel eens gebeten, maar dat werd niet zo erg gevonden. In ieder geval niet erg genoeg om er een punt van te maken. Ze neemt een slokje. Mijn broer is ook misbruikt geweest door een pastoor. Hij liet er wel van alles over los, maar ook daar werd niet over geklaagd, alsof ze het niet wilden horen.
Tijdens de rest van het ontbijt sprak ze over haar studenten uit saudie arabie die er doorgaans niet zoveel van bakken. Het niveau is veel te laag en er halen maar een stuk of vijf (van de dertig) studenten de beoogde propedeuse, vertelt ze, als er een meisje bij is, dan zitten haar broer en vader als trouwe honden op de gang te wachten totdat de colleges voorbij zijn.

Het was een prettig ontbijt met boeiend gezelschap.

Slaaphuis

Het overkomt me steeds vaker dat dezelfde mensen geld aan me vragen op straat. Op station Apeldoorn staat altijd dezelfde man die geld nodig heeft voor het zogenaamde slaaphuis, maar aan z'n hoofd zie je dat hij eigenlijk slaapmiddelen bedoelt, of iets anders waar je duizelig van wordt. In Groningen heb ik ooit een keer ruzie gehad met zo iemand die altijd maar weer geld vraagt. Voordat hij mij zag, was ik op hem afgelopen en vroeg hem om een euro. Hier kon hij niet om lachen en hij begon scheldend achter me aan te lopen. Humorloos figuur vind ik dat. Het komt wel eens voor dat ik wat geef, uit zwakte. Dan is het makkelijk om er vanaf te zijn. Dat gebeurd dan vooral bij mensen die ik niet ken. Altijd weer diezelfde types met hetzelfde zinnetje, het is ongeveer net zo stront vervelend als die telefoongesprekken in de trein. Als we het dan toch over straatartiesten hebben, zoals gisteren op deze plek, dan zouden juist de zwervers iets moeten verzinnen om het voor potentiele geldschieters makkelijk te maken om iets geven, in plaats van moeilijk. Je moet het publiek blijven verrassen en niet met hetzelfde riedeltje over slaaphuis blijven aankomen. Dat is dan weer mijn meninkje, of is dit de malaria parasiet die van zich laat horen....Af en toe neemt ie de boel over namelijk.

Conducteurs

Conducteurs zijn eigenlijk performancekunstenaars. Dat geldt natuurlijk voor wel meer beroepen, ook politieagenten zijn straat artiesten in hart en nieren, maar conducteurs maken vaak van het omroepen zelf ook een heel festijn. Soms komen er hele verhalen over de intercom en lijkt het wel alsof je naar een jaren vijftig polygoon journaal zit te luisteren. Ik begrijp dat heel goed. Als je dan toch de microfoon ter hand neemt is het wel zo verstandig hier iets mee te doe waar je zelf ook nog plezier aan beleefd. Niet iedereen is even leuk of grappig, dat kan ook niet, maar het is altijd snel weer voorbij. Erger zijn de telefoongesprekken die gevoerd worden. Blootgesteld worden aan het gezeur van anderen, is de grootste straf van het reizen per openbaar vervoor. Terwijl de conducteur er bewust nog iets van probeert te maken, zijn de meeste bellers niet met hun omgeving bezig, die bellen gewoon. Of het nu om relationele problemen gaat, om dik worden of opdrachten voor school. Het maakt niet uit, alles spoelt als braaksel door het gangpad. Dit soort onderwerpen zouden interessant kunnen zijn als de bellers zich iets meer bewust waren van hun omgeving. Ze voeren het gesprek ten slotte niet alleen voor zichzelf maar ook voor anderen.

Belegering

Vanavond kwam er onverwacht een vriend van ons langs. We hebben lekker gegeten en we spraken (gekscherend) over een mogelijke nieuwe vriendin voor hem, maar we kwamen maar met een beperkt aantal mogelijkheden. Misschien moet je iemand schaken, zei ik. Dat is dan het (mannelijke) ding om te zeggen. Zelf heb ik nooit iemand geschaakt. Mijn verovering van de lieve G, om maar een voorbeeld te noemen, had meer iets weg van een belegering. Uiteindelijk moest ze zich wel overgeven. We hebben al zeker tien jaar een realtie, zei ze vanavond. Daar schrok ik dan wel weer van, een belegering van tien jaar.

Betamelijk

Mijn opa klaagde onlangs over een vrijpostige dominee die tijdens de begrafenis van zijn zus vooral de nadruk legde op een aantal dramatische gebeurtenissen. Zo vertelde hij onder andere over de zelfmoord van de vrouw van de zoon van de moeder. Over de literatuur wordt vaak gezegd dat het gaat om de kunst van het weglaten. Bij begrafenissen geldt misschien wel hetzelfde. Je moet keuzes maken, dus waarom zou je kiezen voor de dingen die op zichzelf al in het oog springen. Je kunt het ook hebben over het favoriete huisdier, de wandelingen die ze maakte of haar voorliefde voor Tros programma’s hebben. Het gaat er bij begrafenissen niet zozeer om een checklist af te gaan van diepte punten of hoogte punten in iemands leven, die zijn eigenlijk nietszeggend. Het gaat er veel meer om een beeld neer te zetten waarin iemand persoonlijkheid tot uitdrukking komt. Niet eenvoudig, maar je zou zeggen dat een dominee beschikt over een gevoel voor wat betamelijk is en wat niet. Wat hij in dit geval heeft gedaan is 'adding insult to misery', zoals Karimi, de goede vriend van mijn vader dat zou zeggen. Iemand verliest zijn moeder en wordt herinnert aan de zelfmoord van zijn vrouw.

Een Blijmoedig Maandblad

Vandaag kwamen we via de i-phone van de lieve G, met daarop een foto van een uithangbord van het jenevermerk Rijnbende ergens genomen in de buurt van haar nieuwe appartement in Groningen, op een Amerikaanse website met allerlei Rijnbende parafernalia. Rijnbende is de achternaam van mijn moeder die afstamt van een broer van Simon Rijnbende die in het tweede deel van de negentiende eeuw in Schiedam met jenever stoken begon. Weet u nog wel, de passage uit Geert Maks De Eeuw van mijn vader waarin hij schrijft dat in de buurt van Schiedam de koeien dronken in de weide stonden. Daar was die Simon Rijnbende samen met Bols en al die andere merken verantwoordelijk voor. Maar op de Amerikaanse website stond nog iets veel interessanters. Rijnbende blijkt ook een tijdschrift te hebben uitgebracht, waarvan de redacteur niemand minder was dan Herman de Man en waarin onder andere A. den Dollaard een verhaal publiceerde met de titel: Een middag met een kruik jenever. Deze oude omslag geeft overigens een aantal vreemde spreuken weer, wat te denken van: Vleesch eten bevordert wreedheid, wellust, misdaad en oorlog. Is dat nou een aanbeveling of een waarschuwing?

MUGS

Ik ben een flink eind op weg in het boek 2666 van Roberto Bolano (soreek uit Bolanjo) in de Engelse vertaling. Het zit ingenieus in elkaar en bij vlagen is het bijzonder humoristisch. In deel 1 komt bijvoorbeeld een anekdote voor in een Londons park waar een van de hoofdpersonen een man ontmoet die in een werkplaats werkte waar ze mokken maakten met opschriften zoals 'I'm on a coffee break' of ' Daddy loves mummy' . Het bedrijf begon op een gegeven moment net iets andere opschriften te gebruiken, sommigen waren wat schunniger en er kwamen zelfs foto's bij. De man vertelt dat iedereen blij was want ze kregen ook nog eens een salarisverhoging. Hij was zelf ook blij, totdat hij begreep dat hij alleen maar blij was voor de anderen. Eigenlijk was hij diep ongelukkig geworden sinds hij andere mokken moest gaan maken.Hij gaat drinken, wordt prikkelbaar en heeft de meest vreselijke gedachten.Uiteindelijk biecht hij dit op tegen zijn manager die Andy heet en er helemaal niets van begrijpt: ' So what the hell makes them different, aside from being more modern? asked Andy. That's it exactly, I answered, the mugs weren't so modern before, and even if they tried to hurt me, they couldn't, I didn't feel their sting, but now the fucking mugs are like sumurai's armed withe those fucking Samurai swords and they' re driving me insane.' (p.50)

Zo staat het boek vol met terloopse ogenschijnlijk voor het verhaal onbelangrijke passages. Maar zo lijkt het hele boek geschreven te zijn alsof de dingen allemaal en passant gebeuren. Het is onduidelijk wat precies hoofdzaken en bijzaken zijn. Of om het anders te zeggen, dat is afhankelijk van het perspectief. Bolano weet al die perspectieven in de lucht te houden en dat maakt van het boek een meesterwerk.

Betere hapjes

Gisteren was ik in de Arnhemse vestiging van de Slegte op een tijdstip dat winkels normaal gesproken dicht zijn. Ik was daar om verslag uit te brengen van de opening van het Arnon Grunberg museum, een verzameling vitrine kasten met curiosa en eerste uitgaven. Er bleek veel meer aan de hand te zijn dan alleen een opening, zo was er ook de presentatie van een facsimile, een toneelstuk dat hij jaren geleden heeft geschreven en nooit is opgevoerd. Het toneelstuk heet Onze paus en bestond uit een rood fluwelen doos waarin het boekwerk zat verpakt en waarin ook foto’s waren opgenomen. De uitgeverij Norman Bates, blijkt van de auteur zelf te zijn. Dit collectors item moest 2000 euro gaan kosten, waarvan 400 naar de Slegte zou gaan en de rest was nodig voor productiekosten. 2000 euro is natuurlijk een schijntje. Toch is er maar een verkocht en dat kwam door de hapjes. Er waren slechts wraps met zalm en wat sla ertussen. Het spijt me zeer maar daar verkoop je geen boeken mee, dan zal je toch wat robuuster brood uit de kast moeten trekken, lekkere kaasjes moeten presenteren en iets moeten doen aan het licht. De hebberigheid moet aangewakkerd worden.

Metafoor

In de sportbijlage van de Volkskrant saat een mooi stuk over de hamstring van Robben. Die hamstring blijkt een schitterende metafoor voor het hedendaagse voetbal. Het begon allemaal met de club arts van Bayern, Muller Wohlfahrt, die op een foto van Arjens hamstring een enorme scheur zag. Arjen heeft nergens last van, maar die foto bewijst dat hij niet fit is. Wohlfahrt schrijft rust voor, maar KNVB arts van Toorn heeft juist een agressieve methode toegepast (het verhaal is genoegzaam bekend). Bayerns clubarts behandelt overigens alle spelers met medicatie uit zijn eigen clinic. Bayern eist een schadevergoeding en de KNVB weigert die te betalen. Zo loopt het conflict op allerlij fronten hoog op en spelen er grote belangen. Want als de KNVB niet betaald, zal Beckenbauer dan wel voor Nederland kiezen op 2 december? Nederland wil in 2018 graag het WK organiseren. De hamstring van Arjen Robben zwelt op tot een machtstrijd waar miljoenen mee gepaard gaan. Als individu doet Robben er helemaal niet meer toe. Hij heeft zelfs zwijgplicht. Dit doet een beetje denken aan het islam debat in Nederland, Clubarts Wilders geloofd alleen in een behandeling van de islam met zijn eigen medicijnen, maar de patient wordt zelf niets gevraagd.

Il Vangelo

Vanavond heb ik een groot deel van pasolini's Il Vangelo Secondo Matteo gezien. De begin scenes waarin bijna niet gesproken wordt, maar waarin de reggae -achtige muziek van missa Luba op de achtergrond klinkt, vind ik tot een van de beste openingen behoren die ik tot nog toe grzien heb. Jozef kijkt naar Maria en zij kijkt terug, meer is het niet. De mensen in de film lijken verloren door de ruimte te dwarrelen alsof ze tijdelijk gebruik maken van de stad, maar er niet echt wonen. De gebouwen en straten worden overigens overwoekerd met planten en onkruid, het zijn ruines. Dat maakt het gepruts van de mensen allemaal nog evidenter. Gedurende de hele film is het snerpende geluid van de zwaluwen goed te horen.

rectaal, kamergenoot, rol

Rectaal

Verpleegkundige Tjerk houdt ervan om thermometers nog rectaal in te voeren. Het hele ziekenhuis is al overgestapt op het meten van de temperatuur in het oor, maar Tjerk niet. Ik ben een oude rot, zegt hij dan. Andere verpleegkundigen heb ik al een beetje horen klagen hierover. Dan vraag ik ernaar en dan zeggen ze dat rectaal meten al helemaal niet meer bij het ziekenhuisbeleid hoort. Hij heeft het hoe dan ook als specificatie in mijn medisch dossier geschreven. Als de zuster langskomt om mijn bloeddruk te meten dan wordt mij de thermometer overhandigd met de vraag of ik het verder zelf af kan. .

Kamergenoot

Mevrouw de jong is 86 jaar oud en vindt er niks aan in het ziekenhuis en ze weet ook niet waarom ze hier is. Ik weet het wel, ze heeft iets aan haar alvleesklier. Haar vader was vroeger machinist op een stoomschip, vertelt ze. Het gezin woonde in Lemmer en haar vader voer met vracht of opvarenden naar Amsterdam op en neer. Mensen die vanuit Groningen naar Amsterdam moesten monsterde bij Lemmer aan. Ze vertelt hoe vroeger bij storm de golven over de dam sloegen en dat ze dan juist over die dam gingen lopen omdat het spannend was. Onze kousen en jassen hingen we aan het hek van de vuurtoren, want o wee als je met natte sokken thuis kwam. De dochter van mevrouw de Jong hebben haar stiekem haring gegeven.

Rol

Het bezoek bepaald. Als je jarig bent bepaald het bezoek dat je jarig bent door bepaalde rituelen te voltrekken, zoals het overhandigen van cadeaus en felicitaties. Als het bezoek om je bed gaat zitten en fruit aan je geeft, dan ben je ziek. Je wordt als patiënt geacht je ziek te gedragen. Het bed is een podium, het bezorgde bezoek is het publiek en jij bent het lijdend voorwerp. Ik heb moeite met die rol. Niet dat ik de ziekte wil bagatelliseren, maar ik wil het er liever niet eindeloos over hebben. De lieve G wil juist de onderste steen boven krijgen en beschuldigt mij, de patiënt, ervan dat ik mijn rol niet goed speel en haar te weinig medische details uit de doeken doe. Het verzamelen van medische informatie over mijn toestand is voor de lieve G een methode om haar eigen angsten te bezweren.

Tijd, Water, Veelkoppig

Tijd

Het voelt alsof ik hier nooit meer weg ga. Gisteren probeerde ik het nog maar er is telkens weer een andere reden om mij hier te houden. Eerst ging het om overgeven, daarna om de bloedwaarden en nu hoorde ik datik hier was vanwege de koorts. Ik kan thuis ook koorts hebben, probeerde ik nog. Tevergeefs. Maar inmiddels hoef ik ook niet zo nodig meer weg. Het is eigenlijk best comfortabel in het ziekenhuis. Lekker warm vooral en een goed bed om in te slapen. Eens in de zoveel tijd komt er iemand vragen of je wat wil drinken. Alleen het eten moet je van buiten zien te halen, ziekenhuisvoedsel blijft een vrij zoutloze aangelegenheid.

Water

Vooral s’nachts wordt ik overvallen door een enorme dorst en dat is ook niet zo gek want het vocht komt met liters tegelijk naar buiten. Het probleem is dat er geen flesjes zijn of gewoon een kan die ik kan vullen. Om dit op te lossen zet ik het tafeltje naast mij helemaal vol met bekertjes, die de volgende ochtend op zijn.

Veelkoppig

De arts is een veelkoppig monster, ik heb er 1 gezien op vrijdag, een kleine vrouw met een rons gezicht en een serieus uiterlijk. Ze kon veelbetekenend zwijgen. Er waren ook twee vrouwelijke arsten in het weekend. De een was lang en tenger met lang blond haar en de ander was klein iets forser met half lang kastanje bruin haar. Op maandag trof ik een wat slungelig vadsig type die vroeger misschien wel in een hard rock band heeft egspeeld en zijn dunner wordende haar nogsteeds in een staart tot op de rug droeg. Zijn diepliggende ogen en schuin aflopende wenkbrouwen benadrukte het rock type. Op dinsdag meldde zich een tengere man met vlassige blond haar en een kaal kruintje.

Tropische Kater

Het komt wel eens voor dat het plaatsen van posts op deze blog wat moeilijker gaat omdat er geen internet beschikbaar is of omdat het er door drukte niet van komt. Wat ook nog kan, en dat is mij de afgelopen dagen overkomen, is dat je wordt opgenomen in het ziekenhuis. Malaria Tropica, the extended holidays (voor de liefhebbers van tropische ziektes, het diertje heet: plasmodium falciparum). Helaas beschikt het ziekenhuis nog niet over wireless internet, anders had ik vanuit bed kunnen bloggen. Ik zal de komende dagen nog wat brokstukjes proberen op te hoesten.

Het begon allemaal op 1 oktober de dag na de laatste blog op dertig september. Gisteren werd ik ontslagen uit het ziekenhuis.

Op vrijdag werd ik eerst een aantal uren op de spoedeisende hulp neergelegd in een felverlicht hokje die normaal wordt gebruik door de gynecoloog. Op de gang hoorde ik joelende kinderen. Ze hadden me, wegens ruimte gebrek op de kinderafdeling gelegd. Na een tijdje wist ik met het hees geroep de aandacht van iemand op de te roepen. Die wist verder van niets, zoals dat wel vaker het geval is met toevallige voorbijgangers. Maar hij ging wel iemand halen. Toen diegene er was vroeg ik om water. Oh, ja, jij krijgt nog mediceinen, wacht even dan kom ik zo terug en dan geef ik je water. Ze kwam echter niet terug en ik bestierf het van de dorst. Het fonteintje bevond zich vijf meter van mij vandaan, maar omdat mijn infuus aan een paal in het bed was bevestigd leek me dat niet haalbaar. De dorst dwong me tot een experiment. Door mijn infuus arm te strekken en met de andere gestrekte arm een bekertje onder de kraan te houden, die met een hendel open ging, wist ik de dorst te lessen.