dinsdag 14 september 2010

GH02: plastic dekens

De bureau's op de luchthaven van Accra worden nog steeds ondersteund met blokken hout, hier en daar zag ik een steen. Het gevecht met de vochtige plekken op het plafond was bij voorbaat opgegeven. Kotoka international airport lijkt op een luchthaven, het ruikt alleen anders. Door die geur weet je dat je in Afrika bent. Het spel van de veiligheidscontroles wordt precies zo gespeeld als elders. We hebben tot drie keer toe onze paspoorten laten zien en ook onze tassen zijn een paar keer onderzocht. Meer dan ooit kreeg ik het gevoel in een toneelstuk te zijn beland
Wij speelde onze rol van de bezoeker en zij de rol van luchthaven beambte. Het decor was wat gammel, maar overtuigend genoeg.

Het huis waar we verblijven blijkt half in verbouwing te zijn. De master bedroom wordt flink onder handen genomen en de badkamer die daar bij hoort is alleen nog herkenbaar door een verdwaalde badkuip. Karimi, onze gastheer, heeft recentelijk, tijdens de ramadan de inboedel van zijn eigen huis hierheen laten brengen. Als hij terugkomt van het suikerfeest in Libanon neemt hij hier zijn intrek. Het huis werd voorheen bewoond door zijn zoon, maar die is vanwege zijn gedrag naar Libanon teruggestuurd waar hij geen schade kan berokkenen aan het technische installatie bedrijf van zijn vader.
Gelukkig werden wij naar een andere ruimte geleidt waar de airco een aangename koelte verspreidde. We zijn gaan eten bij een gloednieuw chinees restaurant, voor de tweede keer die kwamen we iemand tegen die in de palmolie zat. 'ooit was ik investment banker, maar ik wilde iets leuks gaan doen. soms zegt mijn vrouw nog wel eens: we hadden een pensioen kunnen hebben. Maar dat zegt ze alleen als het financieel wat minder gaat.'

Later kwamen erachter dat er geen lakens op het bed lagen. We moesten het doen met plastic dekens.