Een vriend van mij vertelde dat hem onlangs op een congres ergens op de grens tussen Duitsland en Zwitserland het verschil tussen top professoren uit de VS en Europa was opgevallen. ‘de Amerikanen gedragen zich als filmsterren’, zei hij, ‘terwijl hun Europese collega’s vaak wat morsige types zijn.’
De Amerikaanse top professoren besteden naast hun onderzoeksuren ook nog tijd in de sportschool.
Volgens mijn vriend had de beroemde historicus Hayden White bijvoorbeeld zonder ironie gesproken over zijn ‘discipelen’. Ook Jezus sprak naar alle waarschijnlijk zonder ironie over zijn discipelen. Wie gehoord wil worden kan de ironie maar beter thuis laten. White is trouwens wel een specialist op het gebied van ironie en andere tropes ( woorden die voorbij gaan aan hun directe betekenis, bijv: het witte huis neemt een beslissing = de president neemt een beslissing). Een ronde langs een paar sites leert dat het boek Tropics of discourse één van Whites belangrijkste bijdrages is geweest aan de cultuur kritiek en geschiedenisleer. De kern van het verhaal komt erop neer dat we de ‘the big picture' nooit helemaal kunnen overzien en dat de taal ons eigenlijk steeds verder afdrijft van de feiten die we willen benoemen. Of zoals White het fenomeen Tropic definieert: 'the shadow from which all realistic discourse tries to flee.'
Het is, volgens White, overigens zinloos om die schaduw te ontvluchten. Iemand die dat beweerd verdiend het ook om discipelen te hebben.
