Vleeskaart

Als voorbereiding op een college over het werk van Coetzee dat aankomende woensdag in Leiden zal beginnen moeten studenten een betoog schrijven over de vraag of schrijvers deskundig zijn op het gebied van hartsaangelegenheden. In dat betoog zal ik de stelling proberen te verdedigen dat alleen de poetische blik door kan dringen tot de diepere krochten van de geest. De poetische blik dringt door tot in de wereld van het niet bestaande en brengt die in kaart net zoals de medische blik het lichaam in kaart heeft gebracht. Ook in de popmuziek wordt het lichaam uitvoerig bezongen. Twee kunstenaars hebben nu uitgezocht waar precies over gezongen wordt en in welk muziek genre. In folk music zijn bijvoorbeeld oog, hoofd en hand veel voorkomend net zoals bij hip hop, behalve dan het oog dat is in dit genre vervangen voor de billen. Opvallend vond ik om te zien dat er net iets meer over borsten gezongen word in folk music dan in hip hop music. Wel is Hip Hop procentueel gezien de meest lichamelijke muzieksoort.


http://www.fleshmap.com/listen/music.html

verantwoordelijkheid

Tot hoever reikt eigenlijk de verantwoordelijkheid van de auteur voor zijn eigen boeken? Een oude vraag die toch altijd interessant blijft, want het is gerelateerd aan de vraag: hoe ‘gevaarlijk’ is een auteur en hoe serieus met je hem nemen?
Als Roberto Bolaño de moorden in Santa Teresa beschrijft, is hij dan alleen een waarnemer, iemand die vanaf de rand toekijkt? Of is hij op een bepaalde manier betrokken bij hetgeen zich onder zijn handen voltrekt. Als je zijn woorden tot je door laat dringen dan weet je het zeker: Roberto Bolaño is achterom gelopen en is via de achtertuin het leven van die vrouwen binnengewandeld. In zekere zin sterven de vrouwen opnieuw op de pagina’s van Bolaño en zijn er in de vorm van de lezers, nieuwe getuigen van deze moorden bijgekomen.Of om het nog weer anders te stellen: het is Bolaño die in een of ander universum, lichtjaren verwijderd van de onze, de trekker overhaalt.

Nieuwe Bril

Vandaag heb ik mijn ogen laten opmeten. Normaal gesproken draag ik lenzen, of helemaal niks. Maar ik ben erachter gekomen dat het soms toch ook handig is om een bril te hebben. Als je bijvoorbeeld spontaan naar de film wil gaan en je bent even door je lenzen heen dan heb je altijd nog een bril. Zo werd ik getest. De opticien schoof het ene glaasje na het andere voor mijn ogen, hij draaide wat en klopte op mijn ogen. Daarna kreeg ik een bril aangemeten. Ik twijfelde en vroeg of dit echt nodig was.
‘ja, ja, ik heb het allemaal opgemeten, dit is de juiste bril voor jou.’

Zachte Dood

Sinds de zachte dood van Franco en zijn dictatuur is de Spaanse politiek een stuk polemische geworden. Politici maken elkaar vandaag de dag met groot gemak uit voor randdebiel en hoerenzoon. Dat hoefde je in de tijd van de generalisimo niet te doen. Misschien is dat wel de reden waarom het nu zoveel gebeurd. De democratie biedt een hoop nieuwe vrijheden. Ondertussen blijven in dat land een hoop dingen onopgehelderd. Op de BBC televisie zag ik vandaag een rapportage over het verdwijnen van ongeveer 30 duizend kinderen tijdens het Franco regime. De kinderen werden bij linkse ouders weggehaald en ondergebracht bij wees- en tuchthuizen waar ze werden mishandeld. De Franco foundation, een club die zich erop toelegt het gedachtegoed van de oud dictator te bewaken, ontekent dat dit ooit gebeurd is. 'de burgeroorlog was een verwarrende tijd, veel documenten zijn zoekgeraakt.'
Soms lijkt het wel alsof de demcoratie een effectieve faÇade is waarachter de dictatuur nog gewoon voortbestaat.

Eenzaamheid

Op de middelbare school werd ik getroffen door pfeiffer, de wel bekende ‘kissing disease’ die ik overigens had opgelopen zonder iemand noemenswaardig gekust te hebben. Terwijl ik er misschien wel vier maanden uit lag zei mijn docent Nederlands dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het inhalen van zijn lessen. Hij zei: ‘ook van ziek zijn kun je een hoop leren.’
De kinderbescherming is een proces begonnen tegen het besluit van Laura Dekker om de wereld rond te varen, zogenaamd omdat ze op een cruciaal moment in haar ontwikkeling alleen op zee zou vereenzamen. Misschien moet de kinderbescherming worden opgeheven. Als ze zich hier al druk over kunnen maken hebben ze blijkbaar niks nuttigs meer te doen. Zoals je van ziek zijn een hoop kunt leren zo kun je van een solozeiltocht ook vast een hoop leren.
Als de kinderbescherming het heeft over eenzaamheid, lijken ze haast wel vergeten te zijn dat communicatie tegenwoordig geen direct contact meer vereist. Ook midden op de oceaan kun je je facebook pagina bijhouden en er flink op los chatten. Twitter wordt misschien wat saai: ik zit op zoveel knopen van de galapagos eilanden. Er is maar een verklaring dat de kinderbescherming, het ministerie van onderwijs en de media er bovenop zitten: Het is een leuk mediageniek dingetje dat ons even verlost van het Geert Wilders gekrakeel.

Afscheidsrede

Ik heb een pakketje uit Amerika gekregen van Bennie Goedhart. Het waren foto’s van mijn bezoek aan de familie in California. Ook was er een grafrede bijgevoegd die Bennie Goedhart had geschreven en uitgesproken bij de dood van zijn oom Louis Goedhart. Louis Goedhart was de eerste van mijn oma's broers die allemaal naar Amerika zijn gegaan om de wel bekende 'droom' na te jagen. De man heeft grote indruk gemaakt op de jonge Bennie van wie hij op 13 jarige leeftijd al achter het stuur mocht kruipen van diens chevy truck uit 1963.Wat vooral opviel aan de speech van Bennie was de nadruk op de schelmen streken van zijn oom. Zo is Louis ooit de K-Mart binnenwandeld om daar zijn oude gymschoenen in het rek te zetten en op een nieuw paar weer naar buiten te lopen. Ook het feit dat hij dit veertig jaar later nog een keer herhaalde werd met nadruk in de afscheidsreden genoemd. Zoiets heb ik nog nooit gedaan. Maar mocht iemand al bezig zijn met aantekeningen maken: ik ben ooit uit een restaurant weggelopen zonder te betalen met een stalen gezicht (niet iets om trots op te zijn). Over veertig jaar zal ik het nog eens herhalen.

Roze smoking

Onlangs stond er een grote vrachtwagen met de tekst Hamburg Süd voor het voormalige huis van de familie Couperus. Het was een verhuiswagen, dus ik dacht dat het pand eindelijk verkocht is. Het Louis Couperus museum is ongeveer 30 meter van mijn huis, maar ik was er nog nooit geweest. Door die verhuiswagen en stuk in de Volkskrant over dat mini museum besloot ik er vandaag toch maar eens te kijken. Van alles in het museum, waar ieder half jaar een nieuwe expositie te zien is, vond ik de roze smoking met korte broek misschien wel het meest indrukwekkend. Er was voor een bepaald bal in Nice het kleding voorschrift afgegeven om in roze en zijde kleding te komen. Eén grote deinende zee van roze, zo ver het oog reikt. Het was er volgens Couperus zo druk dat je er nauwelijks kon dansen. Hij had met zijn gezelschap dan ook een loge genomen waardoor ze af en toe even tot rust konden komen en een glas champagne konden drinken. ‘Erg prettig’ noemde Couperus die loge. Veel meer dan een hand vol oppervlakkigheden kom je in het museum dus niet tegen, maar het stemt wel nostalgisch naar nooit gekende tijden. Volgens de aanwezige vrijwillieger was er overigens nog geen sprake van verkoop.'Er zullen nog wel wat spullen opgehaald zijn van de vorige bewoner.' Het Couperus museum heeft dus nogsteeds de hoop dat ze ooit in het statige huis aan de Suriname straat terecht zullen komen.

cul-de-sac

Vandaag stond er een verhaal in de New York Times over de huizenmarkt in california. Mensen die voorheen nog geen huis konden betalen grijpen nu hun kans. De Times bekijkt zo nu en dan de ontwikkelingen in Beth Court te Moreno Valley california, vlakbij Los Angeles. De crisis brengt nieuwe sociale verhoudingen met zich mee die de oude bewoners moeilijk kunnen verteren. Een oude bewoner vertelt over de nieuwkomers dat ze volstrekt aan hem voorbij gaan:
“I told them, ‘I am your neighbor, I am here to help,’ but apparently they like to do everything on their own,” he said. And he is not happy about Mr. Giuliani’s habit of parking on the street so that it blocks the sanitation trucks.
Bij het lezen moest ik onmiddelijk denken aan Frans Bromet en zijn portretten van buren en hun ruzies. In Amerika zou hij hetzelfde kunnen doen, maar dan eindelijk met iets meer diepgang. Hij zou kunnen suggereren dat hij met zijn portretten de vraag wil beantwoorden hoe de crisis sociale verhoudingen in een lokale gemeenschap beinvloedt.
Maar de Times zelf had al de mooiste titel boven haar stuk gezet: A Cul-de-Sac of Lost Dreams, and New Ones.
http://www.nytimes.com/2009/08/23/us/23bethone.html?hp

Jaloezie

Op bezoek bij mijn ouders kwamen we na het avondeten op het onderwerp van de transseksuele aard bij sommige mensen. Hoe we daar precies opkwamen weet ik niet. Het ene moment spraken we nog over de presentator van zomergasten en het volgende moment ging het alweer over mensen die geboren worden in een verkeerd lichaam, of mensen die geboren worden met twee geslachten en dat je dan als arts toch maar mooi voor een
groot dilemma komt te staan.Wordt het een jongetje of een meisje. G vertelde dat ze onlangs een stelletje had ontmoet waarvan het meisje nog niet helemaal af was. ‘Ze was erg mooi, maar moest alleen nog de geslachtsoperatie ondergaan’. Haar vriend die op vrouwen valt, moest dus nog even geduld hebben. Terwijl G een tijdje met die jongen stond te praten, liep het meisje kwaad weg. Ze bleek jaloers te zijn. Ze waande zich, terecht, op het strijdtoneel van de liefde en had ervoor gekozen om zich te meten met het schone geslacht. Zonder vagina kan je het dan wel vergeten.Ik kon me de jaloeza dan ook goed voorstellen. Dit was het omgekeerde van wat Freud ooit heeft omschreven als penisnijd.

Discipelen

Een vriend van mij vertelde dat hem onlangs op een congres ergens op de grens tussen Duitsland en Zwitserland het verschil tussen top professoren uit de VS en Europa was opgevallen. ‘de Amerikanen gedragen zich als filmsterren’, zei hij, ‘terwijl hun Europese collega’s vaak wat morsige types zijn.’
De Amerikaanse top professoren besteden naast hun onderzoeksuren ook nog tijd in de sportschool.
Volgens mijn vriend had de beroemde historicus Hayden White bijvoorbeeld zonder ironie gesproken over zijn ‘discipelen’. Ook Jezus sprak naar alle waarschijnlijk zonder ironie over zijn discipelen. Wie gehoord wil worden kan de ironie maar beter thuis laten. White is trouwens wel een specialist op het gebied van ironie en andere tropes ( woorden die voorbij gaan aan hun directe betekenis, bijv: het witte huis neemt een beslissing = de president neemt een beslissing). Een ronde langs een paar sites leert dat het boek Tropics of discourse één van Whites belangrijkste bijdrages is geweest aan de cultuur kritiek en geschiedenisleer. De kern van het verhaal komt erop neer dat we de ‘the big picture' nooit helemaal kunnen overzien en dat de taal ons eigenlijk steeds verder afdrijft van de feiten die we willen benoemen. Of zoals White het fenomeen Tropic definieert: 'the shadow from which all realistic discourse tries to flee.'
Het is, volgens White, overigens zinloos om die schaduw te ontvluchten. Iemand die dat beweerd verdiend het ook om discipelen te hebben.

Lelijke woorden

In zijn Volkskrant column (04-08-09) voorspelt Thomas von der Dunk zoiets als de ‘deglobalisering’. Grappig dat nu niemand meer spreekt over globalisering, Von der Dunk het begrip weer oppikt en het omdraait. Houdt u vast: de deglobalisering komt eraan! In zekere zin maakt hij zich daarmee natuurlijk schuldig aan dezelfde denkfout waarvan hij ‘diegene die het weten kunnen’, beschuldigd: De foutieve idee dat we in een geglobaliseerde wereld leven.
Hij zegt dat het allemaal niet gebeurt is, dat we niet allemaal kosmopolitisch zijn geworden, en dat er zelfs groepen zijn die zich sterk verzetten tegen de opgelegde Anglosaksische identiteit. Los van de vraag of iets dat niet heeft plaatsgevonden nu in omgekeerde richting wel plaats vindt is het de vraag of dat proces niet juist deel uitmaakt van het globaliseringsproces. Is niet juist het antikosmopolitisme dat zich ondermeer uit in een groeiende islamofobie en moslimradicalisme, een bewijs dat we leven in een geglobaliseerde wereld?
Van der Dunk beschouwt globalisering als een Anglosaksisch experiment, maar als het dat al was, wat ik betwijfel, dan is het dat allang niet meer. Als Pakistaanse taxichauffeurs in New York naar bandopnames van moskees uit Pakistan luisteren, dan is dat ook globalisering. Juist de diaspora overal te wereld hebben hun identiteiten weten te versterken door gebruik te maken van internet en telecommunicatie. (of: Filippijnse schoonmaaksters en nany's die wereldwijd opereren, Indiase telefonistes in een backoffice van een Amerikaanse verzekeringsmaatschappij, ICT scans die in india worden ontwikkeld voor westerse ziekenhuizen). De lijst is oneindig en het zijn allemaal ontwikkelingen die te maken hebben met globalisering, Anglosaksisch model of niet. De deglobalisering heeft door de crisis volgens Von der Dunk zelfs de economie bereikt.Door de crisis (die toch duidelijk een mondiale crisis is) moeten banken weer veel nationaler gaan opereren om de volgende mondiale zeepbel te voorkomen, zegt von der Dunk. Dat klinkt eerder als een wens dan de werkelijkheid. Er is sprake van een crisis maar uiteindelijk, ten goede of ten kwade, is het economische systeem goeddeels overeind gebleven.
Bovendien lijkt het me een misverstand globalisering slechts te beschouwen vanuit een imperialistisch Angelsaksisch model. Globalisering, of liever gezegd de netwerk samenleving (Manuel Castells, 1996), heeft geen ideologie meer nodig: het is een toestand waar we mee hebben geleerd te leven. Het is misschien wel om die reden dat we het er niet zoveel meer over hebben - het is te vanzelfsprekend - en omdat het een lelijk woord is natuurlijk, net als deglobalisering overigens.

column Thomas von der Dunk:
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/3875/De_komende_deglobalisering

Paraguaanse muziek

Ik heb de hele buurt gealarmeerd over de kat en iedereen beloofde een oogje in het zeil te houden. ‘Het is een Tibetaanse boskat’ zei ik nog tegen de mensen in de hoop dat ze dan extra hun best zouden doen.(achteraf bleek het beest noch uit Tibet noch uit het bos te komen). Ik ontmoette mensen die ik nog nooit had gezien, waardoor het nog een heel sociaal gebeuren werd vandaag. Maar hoe dan ook het beest is terecht. Hij was inderdaad uit het raam gesprongen en daarna blijkbaar in iemands schuur gekropen. Inmiddels zit hij weer in de platenkast. Dit keer op een lp met paraguaanse muziek waar ik nog nooit naar geluisterd heb.

Bob

Spaanse kennissen hebben hun kat bij ons afgeleverd omdat ze twee weken naar Spanje en Portugal op vakantie gaan. Ik ben er op tegen om met huisdieren te slepen, maar de lieve G had dit blijkbaar zo afgesproken. Volgens mij doet ze dat om mij te pesten. Zelf is ze er ten slotte de helft van de week niet en dus komt de verzorging bij mij te liggen. Maar ik verzorg alleen katten in New York. Niet dat ik het beestje, Bob genaamd, veel gezien heb. Hij heeft sinds zaterdag doodsbenauwd in de kast met lp’s gezeten bovenop een David Bowie plaat. Om vier uur vannacht hoorde ik beneden een ongelofelijk gemiauw, het was Bob, maar ik kon niet achterhalen waarom hij dat geluid maakte. Dus ik zei:’ Bob het was maar een nachtmerrie’ en sloot de kamerdeur achter mij. Vanmorgen was Bob verdwenen. Ik weet nog steeds niet waar hij is. De enige verklaring die ik kan verzinnen is dat hij uit het raam gesprongen is. Waarschijnlijk moet ik zo naar buiten om hem te zoeken. Vaak heb ik me afgevraagd hoe het toch kan dat katten verdwijnen of weglopen. Nu weet ik het: ze zijn opzoek naar hun huis en dat is voor een Tibetaanse boskat een behoorlijk eind uit de richting.

Uit beleefdheid

In het boek Elisabeth Costello van Coetzee dat ik aan het lezen ben treedt de hoofdpersoon Elisabeth Costello op als een dierenactivist. Ze vindt niet dat mensen het recht hebben om dieren op te eten en komt met zeer uiteenlopende argumenten die in het boek soms de vorm van een academische discussie krijgen. Argumenten die ik zelf nooit zo gebruikt heb omdat ik op dat gebied geen zendingsdrang ervaar en omdat ik nu eenmaal vegetarisch ben opgevoed. Natuurlijk ben ik ook wel eens beland in een discussie over de bio-industrie waar ik ook op tegen ben, maar er is zo nu en dan wel eens wat gehakt doorheen geglipt.Door de pasta saus beodel ik. Dat is niet omdat ik niet consequent ben (consequent ben ik in de ogen van sommige vegetariërs toch al niet omdat ik vis eet) maar omdat ik beleefdheid belangrijker vind dan principes.Als mensen voor je gekookt hebben vind ik het lastig bepaalde dingen te weigeren. Ik ben liever inconsequent. Inconsequent zijn, dat is achteraf misschien wel mijn morele leidraad in het leven.

Dagelijkse behoefte

Vandaag kocht ik een reep chocolade bij de avondheks (een vriendelijk bedoeld koosnaampje voor de vrouw die hier in de buurt de avondwinkel runt).

‘Daar ben ik ook aan verslaafd geweest’ zei de avondheks toen ik wilde afrekenen.
‘oh, maar ik eet het niet elke dag hoor.’
‘ik wel, iedere dag, totdat het ineens over was, zonder dat ik het in de gaten had.’
‘oh, hoe dat zo?’
‘Ineens drong het besef tot me door dat ik al enige tijd geen chocolade had gegeten,
die dagelijkse behoefte was ineens weg.’

Zelfdefinitie

Ik ben Coetzee’s boek Elisabeth Costello aan het lezen en op een gegeven moment komt het thema van religieuze zelfdefinitie aan de orde en de kwestie dat dit vaak gebeurd op basis van wat er niet gegeten mag worden.”We are the people who don’t eat snakes” rather than “ We are the people who eat lizards”. (p.85)
Wat er wel en niet gegeten wordt door een bepaalde religieuze groepering wordt afgewogen op basis van schoon en niet schoon. Het deed me denken aan wat ik gehoord heb over de mormonen. Die dragen het hele jaar door gezegend thermo-ondergoed. Schoon of niet schoon doet hier niet ter zake. Ook heb ik gehoord dat Russiche Orthodoxe Christenen helemaal geen ondergoed dragen en erg veel wodka drinken.

Melk

Onze laatste stop in Italië was Bergamo, waar we een vriend hebben opgezocht die er recent naartoe is verhuisd. Bergamo is een rustige woonomgeving omringt door bergen. Op wandelingen troffen we peren-, appel-, pruimen- en kiwibomen. Ook zagen we langs de kant van de weg een melkbar waar je ‘rauwe’ melk kon tappen. We hadden de bossen en bergpaden voor onszelf, wat na het drukke Venetië bijna therapeutisch voelde. Maar bij de terugvlucht herinnerde Ryan Air ons er weer eens aan dat we op geen enkele manier anders zijn of uitverkoren, zoals we even dachten daar hoog in de bergen. We zijn zoals alle anderen, massatoeristen die zich noodgedwongen laten vervoeren met goedkope chartervliegtuigen.

Sperma fontein

‘De toeristen zijn als spoken voor ons, we manoeuvreren ons er langs maar we zien ze niet echt. Als ze weer eens midden op straat stil staan, als ze uitgebreid naar een gevel wijzen en elkaar aanstoten, dan roepen we dat ze aan de kant moeten omdat het een straat is, bedoeld om van A naar B te komen. Maar je went er aan en als je San Marco en de Rialto brug mijdt dan valt het wel mee, dan zijn er hele rustige plekken in Venetië.’ Dit vertelde een jonge medewerker van de biënnale ons. 'Alle jongeren in het culturele circuit kennen elkaar wel en iedereen heeft zo’n beetje een baantje bij de biënnale.' De jongen in kwestie was verantwoordelijk voor de garderobe en had ons verteld dat we morgen terug moesten komen voor onze tas, dat alles nu afgesloten was. Dat was een grap die hij iedere dag uithaalde bij de laatste tas die nog in de garderobe ligt.’ Sommige mensen worden meteen kwaad, beginnen intens te smeken, of bartsen in snikken uit.’
Ik vroeg me af of dit zijn manier was om de toeristen die, spoken of niet, zijn stad voor een groot deel hebben overgenomen. Toeristen moeten zich aan sluitingstijden houden, hij als burger van venetie, als man achter de schermen, hoeft dat niet.


De biënnale is een leuke reden om naar Venetië te gaan. Het Arsenale terrein, een oud havengebied, is een prachtige industriële plek om kunst tentoon te stellen. Het terrein is groter en beter uitgerust om massa’s te verwerken dan Venetië zelf. Zoveel mensen waren er overigens niet. De mensen die de gehele dag over de Rialto brug op en neer lijken te lopen zag je hier niet, terwijl er toch ook toegankelijk werk van bijvoorbeeld Jan Fabre te zien was. Dan denk ik vooral aan het ejaculerende zelfportret tussen grafstenen met namen van insecten die verwezen naar filosofen. Waren de filosofen dood? Had jan Fabre ze bestudeerd en van een grafschrift voorzien? Plaatste hij zich er tegenover als een springlevende ejaculerende kunstenaar? Jan Fabres zelfportret doet eerder denken aan een lijk dat door de rigor mortis een stijf geslacht heeft gekregen en zichzelf tot in de lengte der dagen zal blijven bevlekken. Maar misschien is dat wel de kern van Fabre's werk: hij maakt in essentie altijd ejaculatiekunst, kunst waarin de kunstenaar nooit ver weg is.

Rottende kaas

Sommige kazen moeten eerst rotten om op smaak te komen. Ook Napels rot weg. Van de vroegere grandeur die de bourbons ooit aan de stad gaven is niet zoveel meer over. Maar deze staat van ontbinding, de afgebladderde huizen, het straatvuil en de knetterende scooters hebben een onweerstaanbare charme. Hoe trashy sommige stukken stad er ook uit mogen zien, je kunt overal lekker eten en het kost bijna niets. Ik zal Napels niet snel meer vergeten en zal er zeker terugkomen.

De plek waar Europa nog ver weg is

Op de Sardinese vlag zijn vier geblinddoekte figuren te zien. Volgens de meeste bronnen gaat het hier om gevangen genomen piraten. De noodzaak zich tegen de piraten te moeten verdedigen heeft zich in de loop der tijd ontwikkeld tot een typisch sardinees talent om mensen te kidnappen. Er zijn met name nogal wat rijke industrielen in de binnenlanden verdwenen. Wij zijn niet in de binnenlanden geweest, maar het staat zeker op mijn verlanglijste voor de volgende keer. Onze rondreis door sardinie is in menig opzicht ook een culinaire reis. Er is hier een hoop voedsel te vinden dat typisch Sardinees genoemd kan worden. Van vis tot krentebrood. Graag had ik nog de typische Sardinese kaas geproefd die ze laten rotten en waar ze maden in los laten. Ik had het graag geproefd uit solidariteit met de Sardinezen. De kaas is namelijk verboden door Brussel net zoals de rauwemelkse camambert in Frankrijk verboden is.
Het project van de Europese eenwording, is in menig opzicht een project dat leidt tot culinaire verschraling. De kaas schijnt in de binnenlanden bij sommige herders nog wel voor handen te zijn. De binnenlanden, die mysterieuze plek waar de kaas nog stinkt en mensen kunnen verdwijnen. De plek waar Europa nog ver weg is.

Witte Spijkerbroek

Eergisteren hebben we een bezoek gebracht aan het archeologisch museum in Oristano. We kwamen van het strand en de lieve G moest plassen, genoeg reden om een museum in te gaan. In het museum waren veel kruiken van Fenisische en Griekse afkomst. Toen ik de kruiken zag wist ik ineens zeker dat ik die dag in de zee bij Isa Ruta zo'n kruik had zien liggen. Waarschijnlijk zat die kruik ook nog eens vol met gouden muntstukken. Dat zijn nou eenmaal dingen die gebeuren. Ik wist zekere dat ik terugmoest, maar ik maakte mezelf wijs dat het wel niets zou zijn geweest. Ik zei tegen mezelf dat het waarschijnlijk een boomstam was, niet dat er in de wijde omtrek bomen waren, maar goed. Zelf dacht ik dat het een bom uit de Tweede Wereldoorlog was. Het had namelijk de vorm van een bom, nu weet ik wel beter, het was de vorm van een kruik. Maar goed we moesten een trein halen en dat was dat. Een van de eerste dingen die ik heb gedaan in Cagliari was het zoeken naar een internet cafe, die vonden we al snel, niet ver van het hostel. Toen ik aan de achterkant van een eeuwenoude computer op zoek ging naar de USB poort begon de eigenaar hysterisch te krijsen.
Hij scheldde mijn moeder uit voor hoer dus scheldde ik de zijne uit voor een nog grotere hoer. De overtreffende trap heb ik geleerd op Italiaanse les.Toen wilde hij me bijna slaan en begon achter me aan te hinken. Gelukkig had hij een gebroken teen. Vervolgens heb ik een witte spijkerbroek gekocht.

Wij zijn altijd honderd procent op de juiste plek

Telkens als we ergens zijn,is er altijd wel iemand die beweert dat het ergens anders beter is, maar wij zijn het daar niet mee eens. Wij zijn altijd honderd procent op de juiste plek. Oristanao is ons goed bevallen, niet alleen vanwege het vreemde tussenlandschap waar we hebben gelogeerd, maar ook vanwege de lage betonnen huizen en de rotondes met palmbomen. We zijn vandaag vertrokken naar Cagliari, waarvandaan we woensdag de boot naar Napels zullen nemen.DH Lawrence vergeleek Cagliari met Jeruzalem: strange and rather wonderful, not a bit like Italy. Volgens de Lonely Planet is het uitzicht vanaf het plein Bastione San Remy schitterend al wordt de idylle enigszinds verstoord door de blowende jongeren aldaar. Wij verheugen ons er nu al op om honderd procent stoned te worden. Ik sluit niet uit dat ook DH Lawrence stoned was toen hij Cagliari met Jerusalem vergeleek.

De stad zal voorlopig niet groeien

1 augustus
De boerderij waar we logeren heeft een grote schuur die is omgebouwd tot eetzaal. Er zouden hier wel vijftig man kunnen ontbijten, maar voorlopig is er alleen nog een ander stel dat de weg heeft gevonden naar de onderneming van Peppina en Bennito. De boerderij is ingericht met een charmante wansmaak en buiten lopen half verwilderde katten en honden rond. Het heeft er alle schijn van dat je hier ook daadwerkelijk op het platteland bent. Maar bij daglicht kwamen we er achter dat het ietsje anders zit. Er worden weliswaar tomaten gedroogt op lange houten tafels, maar niet ver van de zandweg die voor de boerderij langs loopt, ligt een grote plak asfalt. Het is net alsof de infrastructuur voor de stadsuitbreiding er al ligt. Maar toen ik er naar vroeg in mijn gebrekkige Italiaans zei peppina dat er van staduitbreiding geen sprake is. 'Niemand komt naar Oristano, dus de stad zal voorlopig niet groeien.'

Daar zal niemand van opkijken

31 juli
Op 1 augustus verdubbelen de prijzen op Sardien. Daar zal niemand van opkijken. Onze lerares Italiaans zei vanmorgen dat ze dit 'typische sardinese gedrag' verafschuwde.
Ik probeerde haar er nog van te overtuigen dat het waarschijnlijk niet per se Sardinees is en ook niet zoveel met eerlijkheid te maken heeft. Maar ze was het niet met mij eens en zei dat dit in Toscane bijvoorbeeld helemaal niet gebeurd, Toscane is het meest gastvrije gebied van Italie, vologens haar. Inmiddels hebben we de voormalige catalaanse kolonie Alghero per trein verlaten richting het zuiden. Het reizen per trein biedt de mogelijkheid om op een langzame manier het landschap te doorkuisen. De wind waait door de open ramen en gordijntjes wapperen wild naar buiten. We zijn in Oristano uitgestapt en hebben een stadsbus richting de randen van de stad genomen opzoek naar een boerderij waar je het zogenaamde agri toerisme kan bedrijven. Op de via Republicano zijn we opgepikt door Peppina in haar piepkleine fiat. Peppina is la Matrone van de logeerboerderij. Wie er logeert treed de wereld van peppina binnen. Vrindelijke dikke Peppina. Er is natuurlijk ook nog een man des huizes. De dikke vriendelijk Bennito, maar die zit de hele dag op een tractor. Deze avond aten we op de boerderij. De zelfgemaakte pasta saus was geweldig, maar ook daar zal niemand van opkijken.