Skelleton zat met drie gebleekte anusjes rond het kampvuur. Ze zaten in het voorgeborgte te wachten op toelating tot het hiernamaals. Er was veel wijn en zelfs champagne van de avondheks, maar geen marshmallows en dat werd gevoeld als een gemis. "Marshmallows roosteren op het kampvuur is zoooo lekker", zei een van de gebleekte anusjes. Skelleton kon het zich nauwelijks voorstellen. Voor zover hij het wist waren marshmallows een soort schuimrubberen bolletjes, die je kon dichtschroeien op het kampvuur. Dat was ongetwijfeld kankerverwekkend en niet bevordelijk als je zat te wachten op toelating tot de eeuwigheid. Skelleton had bovendien in zijn aardse bestaan slechte ervaringen gehad als het aankwam op dingen klaarmaken boven een kampvuur. Hij heeft op het soort school gezeten waar de leerlingen bij bepaalde feestdagen brooddeeg op een stokje boven het kampvuur tot eigen gebakken kadetjes moesten omvormen. Dat vergde een soort fingespitzengefuhl van subtiel draaien en ongeloofelijk veel geduld. Je mocht bovendien het deeg niet te dicht bij het vuur houden, want dan verbrandde het. Aan het einde van het liedje zat de halve klas, behalve sommige meisjes, broodjes weg te kauwen die van buiten waren verbrand en van binnen nog niet eens gaar waren. Fingespitzengefuhl en geduld waren ook voor kinderen van het pre Nintento tijdperk een tikkeltje teveel gevraagd.
"Je voelt je zoveel dichter bij de natuur met zo'n kampvuur", zei een van de gebleekte anusjes.
"Het ruikt hier echt naar Thailand", zei een ander." Dit is net Canada", zei de derde.
Skelleton die nogsteeds aan verkoold brooddeeg op een stokje dacht, keek naar de vuurkorf op zijn gazon en zag hoe zich daaronder een groot zwart gat aan het ontwikkelen was. Als de tuin iets zegt over je persoonlijkheid dan balanceerde Skelleton al enige tijd tussen het asociale en artistieke in. De laatste restjes sociale status zag Skelleton binnen zeer korte tijd in dat zwarte gat verdwijnen. "In het voorgeborgte valt al het aardse van je af, laat het gaan en concentreer je op het hogere", zei een gebleekt anusje ter geruststelling tegen hem. Die woorden voelden zowaar als een bevrijding en Skelleton trok daarop, net als de gebleekte anusjes, maar zijn broek uit en zong uit volle borst mee met de kampvuurliederen die ook zonder gitaar afschuwelijk klonken. Dit ging zo een tijdje door totdat er plotseling een rechthoek oplichte in de duisternis. Daar woonden de Amerikanen, zo wisten alle wachtenden in het voorgeborgte. "De Amerikanen bewaken de poorten van de hemel", flusiterde Skelleton en de gebleekte anusjes knikten terwijl ze verwachtingsvol omhoog keken. Een raam ging open en in het gele licht verscheen een engel. Haar gouden haren waaiden op en glansde in het licht dat over haar schouders golfde. Haar gezicht gloeide in het duister. De harten klopten in de kelen van Skelleton en de gebleekte anusjes. Het voorgeborgte is leuk, maar uiteindelijk niets meer dan een wachtkamer voor de zaligheid. De engel opende haar mond, iedereen verging van de zenuwen. Toen scheurde een kreet door de duisternis:"Shut up you bitches, or I'll call the cops."
