Elk jaar vindt in Milaan de Salone del Mobile plaats, eind april was dat voor de 47ste keer! De verhalen over mediagenieke champagne feestjes met topontwerpers, journalisten en fabrikanten die als baltsende vogels om elkaar heen draaien, zijn bekend. Maar hoe zit dat met de jonge en nog niet 'doorgebroken' ontwerpers die iets willen bereiken? Hoe zien hun ervaringen eruit en bovenal wat zijn hun verwachtingen? Een week kamperen met de deelnemers van het Designersblock in het zwembad Argelati aan de rand van het centrum leert veel over het leven van de beginnende ontwerper: Design verkopen met je voeten in de blubber.
De beroemde 'meubelbeurs' Salone del Mobile, zoals elk jaar gehouden in Milaan, is bij uitstek een beurs voor journalisten: hier verzamelen ze voor een heel jaar materiaal van vormgevers om hun tijdschriften mee te vullen. Om de journalisten te lokken proberen expositieruimtes elkaar af te troeven met gratis drank, bijzondere locaties en lekkere hapjes. "Het gaat erom dat er over je wordt gepraat en dat kun je het beste bewerkstelligen met grote zuip en schranspartijen, de ontwerpen komen soms wel eens op de tweede plaats.", zegt vormgever Lambert Kamps (33) die dit jaar voor de derde keer is afgereisd naar Milaan. Hij presenteert een opblaastent bij het Designersblock in het prachtig jaren zestig zwembad piscina Argelati aan de rand van het centrum. Het zwembad is omzoomd door bruin betegelde flats: een decor dat zo uit een Felini film lijkt te komen. "Drie jaar geleden stonden we met een aantal Nederlanders (waaronder Maarten Baas,red.) in een loods onder vlag Dutch Delta Works, maar ik werd heel moe van dat overdreven gedoe: iedere journalist werd zo'n beetje besprongen en gesmoord in vleierij.", zegt Kamps.
Hij is realistisch over zijn kansen om 'ontdekt' te worden: "als ze iets over je schrijven is het al leuk genoeg'. Bovendien maakt hij dingen die niet erg makkelijk in de markt liggen of in productie te nemen zijn. "En een tent laten zien op een interieurbeurs, is op z'n zachtst gezegd niet zo slim.", merkt hij zelf op.
Maar dit is nu eenmaal het laatste werk dat Kamps heeft gemaakt en hij is er best trots op. Als je dat al ergens wil laten zien dan is Milaan wel de aangewezen plek.
Hij beschouwd het bezoek aan Milaan als een mix tussen werk en vakantie. Dat laatste lijkt vooralsnog goed te lukken. Hij kampeert in zijn eigen tent waar na anderhalve dag regen, alles steeds vochtiger begint te worden. Maar met Bob Marley uit de luisprekers en gratis pizzaslizes uit de oven wordt dit leed ruimschoots gecompenseerd. Een van de organisatoren, Pierce Robberts, hangt tevreden aan de campingbar terwijl hij het terrein overziet. Veel van de ontwerpers die bij het Designersblock aankloppen of die door de organisatoren worden gevaagd zijn nog tamelijk jong en soms net afgestudeerd. Pierce zegt hierover: "Het gaat mij vooral ook om het bewerkstelligen van een omgeving waar mensen iets aan elkaar hebben". Dat sommige ontwerpers nog niet zijn 'gearriveerd' vindt hij geen bezwaar want op deze manier komen ze in contact met andere creatieve geesten en groeien hun ideeën. "Ik wil hier niet alleen affe producten laten zien maar vooral ook het creatieve proces tonen."
Net zoals Maarten Baas de garage in de Milanese wijk Tortona verder ongemoeid liet en zijn meubels presenteerde tussen de blikken motorolie, hebben Rory en Pierce het zwembadcomplex ongemoeid gelaten. Het gras in de perkjes staat tot heuphoogte en tussen de gebroken tegels van de paadjes groeit het onkruid welig. In het zwembad en er omheen staan grote witte koepeltenten waar ontwerpers hun spullen in hebben opgesteld.
"Dit is de stad van de toekomst", zegt de locatiescout van het Designersblock tegen mij,"Als niemand meer z'n hypotheek kan betalen zullen we ons terugtrekken op dit soort vervallen terreinen in de stad en in grote koepeltenten wonen waar iedereen z'n eigen winkeltjes runt en spulletjes verkoopt of wellicht met elkaar uitruilt."
Het is een nogal romantisch beeld van het postapocalyptische tijdperk, toch heerst er in de zwembad community een grote mate van collegialiteit en saamhorigheid. Dit bleek nog maar weer toen Kamps na twee dagen besloot zijn tent te verplaatsen omdat hij nauwelijks bezoekers kreeg. Volgens hem zat hij duidelijk in een 'dode hoek'. De enige alternatieve mogelijkheid was om het gevaarte in het zwembad op te zetten. Met vier andere deelnemers van het Designersblock duwde hij de enorme bol op een karretje waarvan direct een wieltje afbrak. Ze besloten het gevaarte zonder karretje door te rollen tot het zwembad alwaar het in de diepte werd gedumpt. Ik moest er niet aan denken dat de tent er aan het einde van de show ook weer uit moest.
