Jeff koons exposeert met drie beelden op het dak van de MET. Geen ideale locatie om beelden te laten zien. Ze verliezen alle impact door de wijdse omgeving en de skyline, schrijft Freek Staps in het NRC-Handelsblad. “Het bedrijf Koons” maakt decoratieve kunst, zoveel is duidelijk. De NYT spreekt zelfs over een paard van troje dat onschuldig lijkt, maar stiekem een extra lading naar binnen smokkelt. Zo staat het 'ballonhondjes' van drie meter strak van de seksule lading, aldus de times. Als er echter al sprake is van een lading dan is dat vooral de banaliteit die de postmodernist Koons in zijn latere werk onophoudelijk tentoonspeidt. Hij is van de generatie zie besloot dat er geen boodschap meer hoefde te schuilen in kunst.
Enige jaren geleden zag ik de film A Goddess of 1967, over een bemiddelde Japanse jongeling die naar Australië afreist om daar zijn droomauto te kopen. Hij wordt echter opgezogen in de familie geschiedenis van een meisje die hem de auto aanbied, voor niets, als hij vijf dagen met haar en de auto op pad gaat. Toen ik over het drama in Oostenrijk las, dacht ik direct aan deze film. De overenekomsten zijn namelijk verbluffend. Ook daar een avder in ene grot die een aantal kinderen heeft verwekt bij zijn dochter (waarvan het genoemde meisje met de Japanner, er een van is).
De media maakten vooral vergelijkingen met Dutroux. Media die verwijzen naar verhalen die voortkomen uit diezelfde media, is een media die moet worden gewantrouwd. Die beginnen dan namelijk te lijken op postmoderne kunstenaars als Jeff Koons. Want door Josef Fritzl een tweede Dutroux te noemen maak je van hem niet meer dan een opgeblazen balonhondje. Een vergelijk met bovengenoemde film zou wat mij betreft veel releavnter zijn geweest. Ook daar hield een vader zijn dochter gevangen waar hij een aantal kinderen bij had verwekt. Het was een boeiende film waarbij 'het monster' begrijpelijk werd gemaakt. En alleen als we het monster kunnen begrijpen , kunnen we ook het monster in onszelf herkennen.
De rol van kunst zou dus kunnen zijn om het ondenkbare denkbaar te maken. Juist door er een goed verhaal over te vertellen komt een gebeurtenis zoals dat in Amstteten heeft plaatsgevonden angstaanjagend dichtbij. Door kunst banaler te maken dan de werkelijkheid, zoals Jeff Koons dat doet, verliest het juist ieder kritisch vermogen.
