Het moderne functionalisme is voor de stad wat carrière planning is voor de vrouw. Terwijl de moderne utopisten op rationele gronden de stad voor de mens van morgen wilden maken, wil de vrouw op rationele gronden haar leven inrichten om op die manier zo goed mogelijk de noodzakelijkheid van het baren in banen te leiden. Net zoals je de stad slechts deels kunt plannen, maar grotendeels onnavolgbare sociale processen in zich draagt, zo kan de vrouw ook haar leven deels plannen totdat de hormonale tijdbom afgaat, al is die ook steeds makkelijker in een rooster te vatten. Zeker als de vrouw niet zwanger kan worden en vervolgens met allerlei kunstgrepen alsnog zwanger gemaakt moet worden.
Misschien is dat uiteindelijk wel de toekomst voor het bevruchtingsproces, zeker als de vrouw volwaardig wil participeren op de arbeidsmarkt. Dan krijgen we functiescheiding tot in de slaapkamer, waar seks en kinderen krijgen compleet verschillende dingen worden. Het is dan nog maar een kleine stap naar het klinisch en reproduceren van mensen waar in een handomdraai genetische defecten kunnen worden verwijderd. De mens van de toekomst is een postseksuele mens. Als het ooit nog zo ver mag komen dan wordt de functionele stad misschien toch nog een onverwacht succes.
Maar ik ben bang dat de wereld niet zonder een vorm van irrationaliteit kan. Als er niks meer valt te plannen of in banen is te leiden, als er kortom geen orde meer hoeft worden aangebracht in de chaos dan zal de mens waarschijnlijk het omgekeerde gaan doen en proberen chaos aan te brengen in de orde.
