Kristien Hemmerechts beweert in haar manifest De man, zijn penis en het mes, dat vrouwen hun schaamlippen laten corrigeren om te voldoen aan een mannenfantasie, dat mannen hun penis te vaak gebruiken als ‘steekwapen’ in plaats van als instrument om liefde te schenken en dat de blowjob voor de seksuele revolutie typisch werk voor prostituees was (‘hoeren’ in haar woorden, bron: volkskrant 24 mei, p.17). De blowjob is volgens Hemmerechts nogsteeds: ‘zwaar vervelend werk’. Ze heeft het overigens verder niet over het prikkelen van de vulva met de mond, ofwel het zogenaamde ‘beffen’ dat volgens een online sekswoordenboek ‘niet op kan tegen vingers’. Zou dat ook werk voor 'hoeren' zijn?
Waar wil Kristien Hemmerechts heen met deze gemeenplaatsen? Haar aanklacht betreft de (mannen)literatuur waarin deze zaken nog voortdurend worden beschreven. Door de literatuur te veranderen denkt ze de maatschappij te veranderen. Haar ongenoegen onderstreept ze met citaten uit bijvoorbeeld Houellebecq’s paltforme waarin een vrouw moe van het werk thuiskomt en alleen nog maar energie heeft voor de blowjob. Maar ze had net zo goed uit elementaire deeltjes kunnen citeren waar een vrouw verslaafd raakt aan seks met jongetjes. Houellebecq probeert nou juist de keerzijde van de seksuele revolutie aan te kaarten. Hij beschrijft in zijn boeken het morele verval, iets wat Hemmerechts ook bezig houdt maar wat ze blijkbaar niet in een roman kwijt kan.
Ik hoorde laatst ergens dat Japanners in Tokyo wat betreft mentale ontwikkeling 150 jaar vooruit zijn op het westen. Men laat elkaar met rust, leeft in harmonie en toont respect.
Laten we er gemakshalve even vanuit gaan dat dit klopt. Dan zitten we nog steeds met het probleem van de seks. In Japan mag seks alleen worden ingezet voor het maken van kinderen, daarom gaan veel mannen uiteindelijk naar de hoeren voor hun blowjob behoeftes. Er bestaat kortom ook in Japan, waar men 150 jaar vooruit is, een enorme onderwereld aan behoeftes waaraan ook moet worden voldaan ook al wordt dat misschien niet hardop gezegd of in de literatuur beschreven. De ster auteur Haruki Murakami wordt in zijn land ondermeer bekritiseerd omdat hij in zijn boeken te vaak schrijft over het eten van spaghetti en het drinken van bier in plaats van traditioneel Japanse gerechten en sake. Toch is dat een betere afspiegeling van de werkelijkheid, want er wordt in Japan ook veel spaghetti gegeten en bier gedronken.
Kristien Hemerechts stelling dat de man zijn penis niet moet gebruiken om pijn te doen maar om lief mee te doen is sympatiek maar ongeveer te vergelijken met de stelling: oorlog is slecht voor ons dus wees lief voor elkaar, of: ‘Als we niet over oorlog schrijven dan zal er ook minder oorlog zijn’. Het is wellichte een aardige intellectuele excercitie, een voetnootje in de geschiedenis van de feministische filosofie, maar een meerwaarde heeft haar gedachtegang niet. Het gaat er niet om of mannen seksistisch zijn in hun boeken, het gaat erom of ze goede of slechte boeken schrijven en daar zijn hele andere maatstaven voor dan al dan niet onderdrukken van vrouwen. Hemmerechts wil Japanners meer sushi laten eten door mannen uit te dagen niet langer over spaghetti te schrijven. Maar zoals Arnon Grunberg al enkele maanden geleden in de Volkskrant opmerkte: ”Als we praten over verandering en daar wordt veel over gepraat, dan kan alleen oorlog werkelijk iets veranderen, al is dat niet altijd ten goede.” (Volkskrant: 05-02-2008)
