Vandaag was ik op bezoek bij Marinus van Dijke, een kunstenaar die zich laat inspireren door de duinen van Schouwen Duivenland. Hij vertelde tijdens een wandeling over zijn vader die vuurtorenwachter was geweest en ook de bewuste nacht van 1 februari 1953 dienst had. Er was een schip vast komen te zitten en daar waren ze druk mee geweest. De volgende ochtend keek hij achterom naar het binnenland en het eerste wat opviel was dat het er nogal grijs uitzag. ‘De watersnoodramp had plaatsgevonden, maar mijn vader had er geen erg in gehad,’ zei Marinus. Als je naar de zee keek was er niets aan de hand. Die zee, die stroomde wel. Mensen in de badkuip van de polder zagen de horizon op zich afkomen.
