Als je in de jaren negentig in Indonesië foto's liet ontwikkelen dan kreeg je die terug in een mapje waar David Copperfield op stond. Hij zat op een Harley, had wapperende manen en keek zwoel in de camera. Ik begreep dat hij een goochelaar was. Een soort Hans Klok maal honderd. Waarschijnlijk heeft Hans Klok de windmachine van Copperfield geleend. Waarom hij in Indonesië op fotomapjes stond weet ik niet.
Onlangs googelde ik hem weer eens, zoals je een oude bekende kan googelen. Copperfield is nog steeds erg actief. Hij doet shows in Las Vegas, heeft een eiland en een museum en hij kijkt nog steeds zwoel in de camera.
Ik kwam erachter dat hij ook een iets doet in de medische wereld. Project Magic heet het en het is best een goed idee. In een filmpje was het even alsof ik Peter Sloterdijk hoorde spreken: ‘We zijn allemaal sociaal gehandicapt op de een of andere manier en voor mij was magie een middel om mezelf een houding te geven,’ zei Copperfield.
In de kliniek van David Copperfield leren gehandicapte kinderen de fijne motoriek van het goochelen. Het fysieke aspect is een ding, maar daarna komt het sociale aspect waar het Copperfield om te doen is: 'Mijn patienten hoeven geen top magicians te worden, daar gaat het niet om, maar ze kunnen wel hun familie verstelt te doen staan.'
Peter Sloterdijk geeft in zijn boek Je moet je leven veranderen het voorbeeld van de man zonder armen die zijn hoed op kan zetten met zijn voeten en ook met zijn voeten virtueus piano speelt. Ook Sloterdijk zegt dat we allemaal net als deze man een uitdaging hebben om ons leven te veranderen. We moeten een God zoeken om mee te trainen. Dat is de boodschap van Sloterdijk. David Copperfield is voor veel mensen zo’n God.
