Ironie is vaak afgedaan als een valse houding, iets zeggen maar je dan verschuilen achter het feit dat je het ironische bedoelde. Ironie speelt volgens David Foster Wallace in op een superioriteitsgevoel, maar dat is slechts een bepaalde soort van ironie. Via de site van Arnon Grunberg kwam ik een verwijzing naar een artikel tegen over Marie Luise Knott. Ze schreef het boek “Unlearning With Hannah Arendt,” waarin ze laat zien dat Arendt ironie gebruikte als een manier om voorbij haar eigen vooroordelen te komen. Met ironie kon ze Eichmann begrijpen met ‘de banaliteit van het kwaad’ als haar grootste bijdrage aan het begrip van de situatie die de nazi’s ethisch gezien hadden achtergelaten.Een situatie die niet meer te begrijpen viel vanuit de gedachte dat mensen handelen vanuit een bepaalde innerlijke drive, of in dit geval haat tegen de Joden. Er zijn veel kunstenaars die Walace hebben gelezen en ironie met het badwater willen weggooien, ze omhelzen een nieuwe serieusheid, maar vergeten dikwijls dat hun overtuigingen onverteerbaar zijn. De vraag is nou juist, hoe kom je van je eigen waarheden af? Volgens Arendt door middel van ironie.
