Ik volg een spoedcursus tot vuilnisdeskundige, niet alleen
door mensen te interviewen en stages te lopen, maar ook door de vrekkenkrant te
lezen. Het ding is op hetzelfde
rozige papier gedrukt als de Financial Times. Dit blijkt helmaal niet chique te
zijn, maar juist het goedkoopste
papier dat er is. De oprichters van de vrekkenkrant zijn de Hagenaren Rob van Eden en Hanneke van Veen. Zij bedachten
ook het (vreselijke) begrip consuminderen. Een tip kon ik wel waarderen; Last van
ongedierte? Eet ze op!
Er volgt dan een recept voor kakkerlakken. Ze schijnen
smaakvol te zijn. Een andere tip is het drogen van theezakjes aan de waslijn om
ze als ze droog zijn weer te hergebruiken. Een vriend van mij is vrek; iemand die
er niet van houdt om geld uit te geven. Of hij ook theezakjes droogt weet ik
niet. Ik heb al enkele keren, met liefde, een soepje voor hem betaald. Onlangs
nodigde hij me uit om iets te gaan drinken. Ik verheugde me daar op want ik
hoopte dat hij me iets zou vertellen over zijn hongerige kinderen. In plaats
daarvan vertelde hij over zijn diepgewortelde gevoel van schaamte. Ook een mooi
onderwerp. Hij is wel eens weggelopen op een feestje omdat iemand hem bij zijn
schouder had aangeraakt en hij niet wist hoe ermee om te gaan. Daarom vind ik
hem waarschijnlijk ook zo sympathiek. We dronken La Chouffe. Er waren meer
bekenden en misschien werd het wat te druk naar zijn smaak. Plotseling moest
hij weg. Ik vroeg me af of het kwam omdat ik hem verkeerd had aangeraakt. Ik
wordt ‘aanrakerig’ als ik teveel bier drink. Maar dat was het niet, hij moest nog
ergens een kind vandaan halen. Een van zijn hongerige kinderen, zo stelde ik
mij voor. Hij ging weg zonder te betalen.
