De avonturen van Brenda en Leander

Lieve Gert en Ina

We zijn zojuist met de hele bubs aangekomen in Italie. We zitten nu bij te komen van de bootreis op een terrasje en hebben al een hoop lol gehad om deze ansichtkaart. Dit is de beroemde Italiaanse neuskus, denken we. Of zou hij gewoon de weg niet kunnen vinden? Nou ik zie dat de campari weer om aandacht vraagt (en Leander mag van mij geen ijsjes meer eten). Veel liefs, ook aan Peter en de rest.

Tanti Bacci, Brenda en Leander

Tweeling

In een wereld waarin google instant antwoorden mogelijk maakt is het van belang om summier om te springen met aanwijzingen. Daarom deze wat meer cryptische vraag: 
Welke moederstad gaf het levenslicht aan deze toren die een van een tweeling is?

Snuffelen

Het loont soms om in oude stoffige winkeltjes en antiquairs te snuffelen. Laatst vond ik een stapeltje ansichtkaarten in het Griekse plaatsje Paleofarsalos. Het bleek om ansichtkaarten te gaan die door Nederlanders waren geschreven, allemaal rond  1964. het volgende valt er te lezen:

Lieve tante Trudie

Dit is Thessaloniki. Het is hier heel modern. In tegenstelling tot andere plekken in Griekenland is hier de meeste oude troep wel opgeruimd. Gelukkig vervelen we ons geen moment. Er zijn jongeren, we denken dat het wezen zijn, die op straat muziek maken en acrobatiek beoefenen. Verder kan ik verheugd mededelen dat onze vakantie broekjes nog brandschoon zijn.

Lieve groet, Brenda en Leander

Ps: ik hoop dat alles goed gaat met jou en Han en de kleine bobby. Is hij al naar de dierenarts geweest?

Nazi's en Ottomanen

Dit is een boeiende plek. Halverwege de vijftiende eeuw trokken monniken zich terug in kloosters op hoge rotsen uit angst voor de Ottomanen. Het dorpje waar we verblijven is zeer charmant en heeft een jaren vijftig sfeer. De Nazi's brandde in de tweede wereld oorlog het middeleeuwse dorpje met dezelfde naam plat. We zijn opzoek naar de naam van dit dorp. Antwoorden hoeven niet in het Griekse alfabet te worden genoteerd, maar mogen fonetisch worden opgeschreven. Ik had zelf nog nooit van dit dorp gehoord, laat staan van de kloosters op hoge rotsen.

VAD: Afvaroute deel II

VAD: Afvalroute door de stad Thessaloniki

Onderhandelen

Vanuit Bucharest naar Sofia konden we geen slaapwagen reserveren. De Roemeense lokettist zei dat we het maar moesten zien te regelen met de Russische conducteur. Russisch? De trein bleek uit Moskou te komen en in Roemenie kon niemand daar iets over zeggen. Op een krant begonnen de onderhandelingen. Eerst schreef de conducteur, dat we veertig euro per persoon moesten betalen. Ik schreef twintig op zijn krant, hij dertig. We hebben hem uiteindelijk vijftig voor twee personen gegeven. Ik geloof dat hij er erg blij mee was.'s Ochtends konden we warm water halen uit een ketel. Dat was voor thee; een van de leukere dingen in een Russische trein.

Cycling

Top Down

 

‘Ik vind het hier veel interessanter dan in Boedapest, dat is zo strak gepland en schoon en mooi terwijl je hier een orthodoxe kerk uit de twaalfde eeuw na christus naast een glimmend kantoorpand kunt aantreffen, of een stukje grond achter een schoolgebouw dat is ingepikt door de conciërge om groente op te verbouwen. Daar wordt ik gelukkig van,’ zei ik tegen een vriend van Andra (een twintigjarige fotografie student) op het terras van Atelier Mecanic.

‘Ik kan me voorstellen dat, als je uit Nederland komt, je niet zo van planning houdt. In de jaren negentig waren een paar mensen behoorlijk rijk geworden, ze kochten panden in de oude binnenstad en haalden die onmiddellijk neer om er grote gebouwen neer te zetten. Dat is echt verschrikkelijk, dat kan eigenlijk gewoon niet. Geloof me, het is helemaal niet zo gek om na te denken over de inrichting van de stad,’ zei de vriend. Misschien heeft hij gelijk, het gedweep met zelfredzaamheid moet misschien niet overdreven worden. Zwitserland heeft ook z'n charmes.

Toch  kent deze stad een lange traditie van top down planning, die misschien ook wat megalomaan is. Bovenstaand gebouw is zo ongeveer een stad in zichzelf en er komen verschillende lanen op uit. Het is afgekomen, ook al is het land bijna failliet gegaan. Waar zijn we?

VAD: Esthetisch afval

Dat afval interessant kan zijn om naar te kijken bewijst wel deze sculptuur van Lara Favaretto die te zien is op de Documenta in Kassel.

Pruimenvodka en thermische baden

 
Vanuit Kassel namen we in nachttrein. Ons was beloofd dat er stoelen in zouden zitten

waarin je bijna languit kon slapen. Het ging anders. We zaten met twee aardige Belgen, een stille oostblokker en een zieke tiener (waarschijnlijk Oostenrijks) in een coupe waarbij wij de middelste stoelen toebedeeld hadden gekregen. Van slapen kwam het niet.  De zieke tiener moest er gelukkig in Wenen al uit, ze lurkte voortdurend aan een inhaler. De Oostblokker deed alles in stilte en maakte zelfs geen geluid in zijn slaap. Ik kan het weten want ik heb naar hem zitten kijken. Het gekuch en gelurk aan het inhaleerapparaat kwam mij oorverdovend voor. De oostblokker droeg een bruin  vest en een een donkere broek, zijn haar was glad over de vierkante schedel gekamd. De volgende ochtend, maakte hij voor zichzelf een broodje met pathe die hij in kleine stukjes sneed. Daarna stak hij die stukjes brood in zijn mond en nam zo nu en dan kleine slokjes pruimenvodka.We waren al met al zeer tevreden met hem. Hij kauwde zorgvuldig en leek van zijn ontbijt te genieten.  

Hierboven het tweede beeld uit de grote vakantieprijsvraag. We lopen achter; er is niet overal internet en het is niet gelukt een eigen foto op te loaden. We hebben op deze plek een dag lang liggen stomen en zijn toen doorgereisd met een nachttrein in een fantastische twee persoons hut met douche. Daarover later meer. Nog een hint: In deze stad hebben veel gebouwen deze kleur geel. De gebouwen lijken ook  op elkaar; het zijn paleisjes, of het nou om stations gaat of thermische baden.

VAD: Lunchpaket

Wanneer in een hotel een goed ontbijt wordt geserveerd en dat is bijna altijd het geval in Duitse hotels, dan heb ik de neiging ook direct maar broodjes klaar te maken voor de lunch. Ik doe het heimelijk want ze zullen het niet leuk vinden. Ook dit is kenmerkend voor het vrekkendom. Ik denk: ik heb genoeg betaald voor het hotel om me deze frivoliteit te veroorloven. Toch doe ik het stiekem omdat niet hoort, maar vooral ook omdat het een beetje goedkoop is om dit te doen. Terwijl ik heimelijk een paar  niet gesmeerde broodjes in m’n tas stop, smeert de lieve G overigens vrolijk en zonder schaamte de ene overheerlijke sandwich met zalm, na de andere. Het resultaat is dat zij een veel betere lunch heeft en die met een schoon geweten opeet bovendien.

Herinnering

 

Een Chinese kunstenaar heeft afbeeldingen van internet nageschilderd. Sommige plaatjes kent iedereen, we meenden zelfs het beeld van een panter te herkennen. Iets in z’n houding en de manier waarop hij z’n staart had gedrapeerd, maakte het beest direct herkenbaar. Misschien dat dit plaatje in een of andere reclame wordt gebruikt. Iedere dag dat de tentoonstelling duurt wordt er een willekeurig doek overgeschilderd. Helemaal bovenin zagen we een schilderij van een vrouwelijke mensaap. Die hing ook in het W.G. Sebald huis, zei de lieve g. Het W.G. Sebald huis, zo noemden we een gebouw dat vol hing en met kleine fotootjes en waar zo nu en dan een brief was opgehangen van een stervende man. Een huis vol herinneringen; spaarzaam verlicht. Daar hing ook deze foto van de vrouwelijke mensaap. Een foto van een beeld dat wellicht gemaakt was als een archeologische interpretatie na de vondst van een schedel.

De hele dag dat we door de stad liepen en ik iets kocht of mijn kaartje voor een tentoonstelling liet zien, bleek mijn gulp open te staan. Er was weinig aan te doen, als de tijd verstreek ging ook mijn rits weer open. Een spijkerbroek die ontworpen leek om mij publiekelijk voor lul te zetten.  

Why Chain

 















Ik ving dit flard van een gesprek op in de trein, volgens mij tussen grafisch vormgevers op weg naar Berlijn. Van de ene jongen kan ik me alleen nog z’n grote bril herinneren, van de andere z’n trui. Trui bekritiseerde bril, waarop bril het volgende zegt:

‘The why chain.. yeah I have to think about that, that it just doesn’t work the way it is, isn’t a  very sexy reason to quit.’

Jezelf afvragen waarom je iets doet is nooit verkeerd, lijkt me. Aan de andere kant, je kan ook verstrikt raken in de 'why chain', een socratisch gesprek met jezelf tot in het oneindige. Soms is het beter om een andere weg in te slaan ‘because it just doesn’t work’. Niet alles hoeft sexy te zijn in het leven.

We zijn in de trein gestapt zonder te weten waarheen. Voor de thuisblijvers gaan we een prijsvraag organiseren. Ik zal telkens een foto plaatsen waaruit is af te leiden waar we zijn. Welke broers worden hier aanbeden?

Er mag tot vanavond twaalf uur gereageerd worden op deze blog. Diegene met de meeste juiste antwoorden krijgt een toepasselijke prijs.

VAD: Bukshag

Toen tabak tijdens de tweede wereld oorlog schaars was, bukte men veelal om weggeworpen peuken op te rapen om hier nieuwe sigaretten van de maken. Dit gevonden tabak werd om voor de hand liggende redenen bukshag genoemd.

VAD: Leestekens

Spam is de email variant van  de vroegere reclamefolders die je  in de brievenbus kreeg. Spam wordt ook wel junkmail genoemd ofwel afvalmail. Dat taal misbruikt kan worden is bekend. Onze spraak, een gift van God, wordt in de buitenwijken dikwijls gebruikt om ermee over de heg te babbelen. Maar er zijn misschien ook overbodige leestekens die de vuilnisbak in kunnen. Wat te denken van de puntkomma? Op deze site trof ik een interessante blog over een richtingenstrijd ten aanzien van de puntkomma. Een strijd tussen Franstaligen en Engelstaligen.

“Inmiddels is de storm weer gaan liggen, maar enkele jaren geleden woedde er een hevig debat over de al dan niet tragische teloorgang van de puntkomma. Met name in Engels- en Franstalige media was een ieder die het woord semicolon of point-virgule in de mond nam zijn leven niet meer veilig. Het debat werd aangezwengeld door Fransen die hun onverbeterlijke taalpurisme nu eens op de leestekens wilden botvieren: de naderende ondergang van de puntkomma zou te wijten zijn aan de verderfelijke invloed van Angelsaksische taalvandalen. Les rosbifs zijn immers veel te ruw en onbehouwen – met hun slechte bier en barbaarse eetgewoontes – om zo’n elegante en subtiele uitvinding als de puntkomma op waarde te kunnen schatten.

De Engelsen en Amerikanen lieten dit uiteraard niet op zich zitten en sloegen genadeloos terug: de puntkomma is het meest verwijfde, krachteloze, afzichtelijke, en volkomen nutteloze leesteken dat ooit uitgevonden is, aldus de Engelstalige consensus. Amerikanen in het bijzonder beschouwen puntkomma’s als de as van het kwaad onder de leestekens. Zo geeft schrijver en blogger James Scott Bell hetzelfde gezonde advies over de puntkomma als over de aubergine (‘te allen tijde vermijden!’) en volgens de immer eloquente Kurt Vonnegut hebben we te maken met een hermafrodiete travestiet zonder enig bestaansrecht. Het is kortom niet alleen een cultureel, maar ook een sexueel geladen symbool geworden; echte mannen, aldus de Amerikanen, gebruiken geen puntkomma’s.”

Persoonlijk vind ik dat ook de hermafrodiete travestiet wel degelijk bestaansrecht heeft. Ook de puntkomma mag blijven.

VAD: Troostprijs

Vandaag zou ik mee op de grofvuilwagen van de milieudienst in Groningen. De manager die had toegezegd dat dit kon, bleek een andere dan diegene die erover ging. De manager die erover ging stond erop dat ik eerst een instructie film zou kijken. Deze film  bleek echter lastig terug te vinden op de harde schijf. Robert, die ik nog kende van vorige week vrijdag gaf mij alvast een gratis tip. ’Als je een sofa ziet staan, til deze dan altijd op met z’n tweeën en forceer niks want die sofa, die wint het toch wel van jou.’

Mijn andere vriend, Johan, die ik ook ken van de 1000 (zoals de vuilniswagen wordt genoemd), wist te vertellen dat je precies kan zien wanneer de IKEA weer uitverkoop heeft. ’Dan staat de hele huisraad bij de stoep om vervangen te worden door nieuwe, meer modieuze, spulletjes.’

Inmiddels was de grofvuil auto verdwenen. Als troostprijs mocht ik mee met  Jamie die veegdienst had in de binnenstad. Jamie is 25 en droomt ervan om samen met zijn zwager een verfgroothandel te beginnen. We hadden de opdracht om het vuil dat zich in hoekjes en gaatjes had opgehoopt voor de borstelwagen van Huib te vegen. Huib is vergroeit met de borstelwagen en bestuurt het ding als onderdeel van zijn eigen lichaam. ‘Achter dit elektriciteitskastje worden vaak messen verstopt,’ vertelt Jamie. Het is sympathiek bedoelt, hij wil het bezemwerk toch een beetje interessant maken. Ondertussen verlang naar de snelheid van de 1000. Huib legt uit dat er drie veegtechnieken zijn. ‘Als je veegt zoals jij veegt dan heb je aan het einde van de dag een kapotte rug en blaren op je handen.’

Ook wees Huib me erop dat ik me moest aanleren om verdacht te zijn op afval dat zich op armlengte bevindt.’De meeste beginners kijken naar de grond, maar zolang als je zelf bent, zo hoog ligt ook het afval.’

Daarna kroop hij weer in z’n borstelwagentje.

‘kijk,’ zei Jamie.’Dat zie ik steeds vaker liggen, als je het mij vraagt is de halve stad verslaafd.’

Voorzichtig raapte ik het papiertje op. Samen met het verhaal van de messen wees het erop dat Groningen minder provinciaals is dan vaak wordt aangenomen.

VAD: Transformatie

Afgelopen zaterdag schreef ik over een vriend die vrek is. Daar heb ik nu spijt van. Ik was dronken toen ik dat schreef. Bovendien verontschuldigde hij zich vandaag tijdens de lunch over het feit dat hij in de haast vergeten was zijn biertjes te betalen. Hij schoof zelfs een biljet van twintig euro over de tafel! Iemand die een biljet van twintig euro naar je toeschuift is geen vrek. Wel jammer, want daar ging mijn geromantiseerde beeld van hem als vader van drie hongerige kinderen die zuinig aan moet doen om te overleven. Ik kan er niets aan doen, ze hebben me vroeger teveel sprookjes van de gebroeders Grimm voorgelezen. Langzamerhand onderging mijn vriend tijdens de lunch een transformatie. Misschien was dit wel iemand die juist op grote voet leefde, bedacht ik. Soms ging hij gebukt onder gokschulden, maar er waren ook dagen dat het niet op kon, dat er door lakeien wijnvaten naar zijn woning werden gerold en er, in de tuin van zijn rijtjeshuis, een varken aan het spit ging. Het kon maar zo, de meeste mensen houden er een geheim leven op na, is mijn ervaring. Ineens kwam de kok uit de keuken van het Academie gebouw en gaf iedereen een beker aardbijen met slagroom. De transformatie van mijn vriend had nu al zijn effect op de omgeving.

VAD: Passanten

Ik heb her en der wat dingen gelezen over Theodore Dalrymple’s boekje over afval, Litter: How other people’s rubbish shapes our lives. Hij stelt dat het afval probleem te maken heeft met individualisme en een verzet tegen de oude waarden van het voormalige Britse Imperium. Het van je afgooien van afval, slordig gedrag, is een vorm van verzet geworden tegen dat oude Britse waardesysteem en heel moeilijk te corrigeren. Vroeger stond individueel gedrag in het teken van een groter geheel, wie nu aangesproken wordt op zijn gedrag voelt zich vooral aangetast in zijn diepste wezen. Morgen zal ik het boekje aanschaffen om er meer over te weten te komen. Vooral de titel spreekt me aan want ook de milieudienst in Groningen stelt dat mensen in de wijken altijd beweren dat het om andermans zwerfvuil gaat dat daar ligt. Zwerfvuil is per definitie afkomstig van passanten.

VAD: Schaamte

 

Ik volg een spoedcursus tot vuilnisdeskundige, niet alleen door mensen te interviewen en stages te lopen, maar ook door de vrekkenkrant te lezen.  Het ding is op hetzelfde rozige papier gedrukt als de Financial Times. Dit blijkt helmaal niet chique te zijn, maar  juist het goedkoopste papier dat er is. De oprichters van de vrekkenkrant zijn de Hagenaren  Rob van Eden en Hanneke van Veen. Zij bedachten ook het (vreselijke) begrip consuminderen. Een tip kon ik wel waarderen; Last van ongedierte? Eet ze op!

Er volgt dan een recept voor kakkerlakken. Ze schijnen smaakvol te zijn. Een andere tip is het drogen van theezakjes aan de waslijn om ze als ze droog zijn weer te hergebruiken. Een vriend van mij is vrek; iemand die er niet van houdt om geld uit te geven. Of hij ook theezakjes droogt weet ik niet. Ik heb al enkele keren, met liefde, een soepje voor hem betaald. Onlangs nodigde hij me uit om iets te gaan drinken. Ik verheugde me daar op want ik hoopte dat hij me iets zou vertellen over zijn hongerige kinderen. In plaats daarvan vertelde hij over zijn diepgewortelde gevoel van schaamte. Ook een mooi onderwerp. Hij is wel eens weggelopen op een feestje omdat iemand hem bij zijn schouder had aangeraakt en hij niet wist hoe ermee om te gaan. Daarom vind ik hem waarschijnlijk ook zo sympathiek. We dronken La Chouffe. Er waren meer bekenden en misschien werd het wat te druk naar zijn smaak. Plotseling moest hij weg. Ik vroeg me af of het kwam omdat ik hem verkeerd had aangeraakt. Ik wordt ‘aanrakerig’ als ik teveel bier drink. Maar dat was het niet, hij moest nog ergens een kind vandaan halen. Een van zijn hongerige kinderen, zo stelde ik mij voor. Hij ging weg zonder te betalen.

VAD: Opleiding

 

Wellicht heb ik op deze plek al eerder geschreven over een jongensdroom die is uitgekomen. Ik herinner het me nu, het was de droom om in een Porsche te rijden. Inmiddels is een tweede jongensdroom  uitgekomen. Ik ben vandaag vuilnisman geweest. Surfend achterop de vrachtwagen schoot ik door de stad. De voortdurende interactie met de mensen, de winkeliers en de marktkooplui; het was een genot om daar bij te zijn.Vuilnis is een sociaal ding en ik ben tot de conclusie gekomen dat het een slecht idee is om vuilnis onder de grond te stoppen (onder het mom van vooruitgang). De interactie tussen vuilnismannen en de winkeliers is hartverwarmend. Die jongens hebben een band opgebouwd met de binnenstad. Vroeger was dat ook in de wijken, ze kenden bepaalde buurtbewoners en zorgde voor sociale controle. Nu worden containers weggestopt onder de grond en is hun natuurlijke rol overgenomen door mensen in het uniform van de stadswachten. In Nederland begrijpen we niet dat bepaalde zaken beter opgelost kunnen worden op informele wijze.

Het was slecht weer maar de mensen deden hun best om vrolijk te blijven. De prostituees zwaaiden naar ons en we kregen koffie, cola, chocolademelk en broodjes van iedereen. Uiteindelijk ging ik naar huis met aardbeien en bloemen. Een traditie die door nieuwe managers met nieuwe opleidingen die vers bij de gemeente zijn komen werken willen afschaffen. Middelmatigheid treft men overal, maar lijkt vooral een eigenschap van managers zonder ervaring maar met een diploma. Wantrouw mensen met een opleiding.

VAD: Schaamvuil

Gisternacht en vanochtend had ik een aangenaam gesprek met Hijlco Span op radio 1. In het tweede uur mochten mensen vragen stellen. Een man vertelde dat het niet de gemeente is die homo ontmoetingsplaatsen opruimt, maar dat het vrijwilligers zijn die dat doen. Hij was zo'n vrijwilliger. Een interessant gegeven en het toont aan dat we ondanks de toegenomen techniek (zie vorige blog) nooit het burgerinitiatief moeten opgeven. Wij van de VAD noemen dit soort afval overigens schaamvuil. Nu heeft al het vuil in meer of mindere mate met schaamte te maken, daarom gooien we het tenminste weg. Maar als er al een situatie denkbaar is dat we weer met ons persoonlijk afval geconfronteerd worden, dan is schaamvuil (zoals condooms en maandverband) de grootste veroorzaker van publiekelijke neergang. 
Wie de uitzending heeft gemist kan deze hier terugluisteren.
  

VAD: Zachte Tirannie

In "Over de democratie in Amerika" (1835) schrijft  Alexis de Tocqueville dat de democratie gemakkelijk kan omslaan in een tirannie van de massa. ‘Wanneer ik denk aan de vorm die deze nieuwe tirannie zal aannemen, zie ik voor mij een massa van in alle opzichten gelijke mensen die rusteloos onbeduidende en banale genoegens najagen; die op zichzelf zijn teruggeplooid, die zich louter op hun gezin en een handvol kennissen richten en die zich van het bestaan van andere mensen nauwelijks bewust zijn, die nog slechts op zichzelf en voor zichzelf leven.’ (de Tocqueville 1835)

Bovenstaande tekst heb ik van Wikipedia geplukt. Ik heb het boek dus niet zelf gelezen, maar ik wil het citaat gebruiken om iets over afval te zeggen (dat komt zo). Tegelijkertijd is deze manier van werken op zichzelf weer een vorm van hergebruik. De prikstok (een piquer, zoals de Fransen zeggen) is tegenwoordig, als symbol voor het maken van betekenis, misschien wel belangrijker dan de pen. 'De la plume pour le piqueur', zou ik zeggen, of liever gezegd, dat zegt google translate: 'van de pen tot de prikstok'.
Met de prikstok verzamelen we citaten, fragmenten, snippers, die allemaal ingezet kunnen worden in de collage van het eigen verhaal. In het geval van de Tocqueville zou ik willen zeggen dat zijn observatie over het najagen van banale genoegens misschien wel leidt tot het aanjagen van de techniek. Niet wij zorgen dat het leefbaar blijft, maar dat doet de techniek voor ons. Een soort externalisering van de moraal. Moraliteit wordt in die zin uitbesteed aan apparaten. Wij hoeven niet langer op ons gewicht te letten want als we te dik worden stappen we in een wagentje. Housefeesten kunnen niet luid genoeg; als we een gehoorbeschadiging oplopen nemen we een geinig gehoorapparaatje dat als een sieraad achter ons oor zit. McDonalds afval kun je zo van je afgooien want het is bioafbreekbaar en afvalscheiding hoeft niet want dat doet de fabriek voor je. Sterker nog; je kan je afvragen of het beter is voor het milieu wanneer je met gescheiden vrachtwagens naar de vuilverbranding rijdt. Op den duur is de techniek zover dat we, net als koeien, alleen nog maar onze staart omhoog hoeven te doen om de boel te laten lopen. Het schoonmaken geschiedt door robots.

VAD: Cultuur

 

Afval is datgene waarvan we niet langer het gevoel hebben dat het ons voldoende tot nut is. Bij een weggegooide teddybeer weet je dat de emotionele waarde is geconsumeerd. Een oude i-phone kan minder dan een nieuwe, de stoel van IKEA is gebouwd om na zeven jaar uit elkaar te vallen. Statistieken hebben aangetoond dat dit de doorsnee duur is van een relatie. Afval is ook vaak een interpretatie kwestie. De gemeente die een fiets verwijdert omdat deze al maanden op dezelfde plek staat, beschouwt dit als afval. Eerst noemen ze het weesfietsen en vanaf een bepaald moment wordt een weesfiets bestempeld tot oud ijzer. Zodra de fiets in de container zit, krijgt niemand hem er nog uit. Het is de verantwoordelijkheid van de gemeente geworden.

VAD:God van de verveling

 

De milieudienst had tijd voor ons gemaakt om ons wegwijs te maken in de wereld van de afvalverwerking en het zwerfvuil. Het was een bijzonder informatieve bijeenkomst. We weten inmiddels dat er per jaar in Nederland tussen de acht en negen miljard peuken worden weggegooid. Vaak zijn concentraties peuken terug te vinden bij bushaltes en voor winkels. De peuken zijn afkomstig van wachtende mannen. De entree van de H&M is een tempel van verveelmomentjes, van vervlogen tijd, van wachten. Aan de God van de verveling worden sigarettenpeuken geofferd.

VAD:Equivalent

De boerderij van Pek van Andel is begroeid met een klimplant. Voor het interieur is gebruik gemaakt van houten planken uit tabakskisten. Dit type kisten komt vaak uit landen waar veel cederhout voorkomt. Het cederhout heeft Pek voor de vloer gebruikt, het waaibomenhout voor het plafond. Hij is met zijn vrouw in de Boerderij gaan wonen, in het kleinste kamertje,  toen het nog een bouwval was. ‘Ik ben begonnen met repareren wat me het meest in de weg zat,’ zei Pek. ‘Tot ik er weer even zat van was.’ Een interessante insteek. De meeste mensen hebben eerst een ‘bouwput’ totdat het echt af is, daarna gaan ze er pas in wonen.  Je kan ook gewoon met wonen beginnen en dan niet verbouwen maar repareren. Zo weet je ook direct wat noodzakelijk is. Hij heeft een keukenvloer van grafstenen en een badkamervloer van raamkozijnen. Op zijn pad liggen kapotte dakpannen, die een aannemer dan niet hoeft af te voeren als afval. De Romeinen deden dat al, naar verluidt. Pek hergebruikt graag oude ideeën doro ze weer te verbinden met iets nieuws.

De schuur die bij het huis hoort en waarvan hij een deel heeft afgetimmerd tot extra woonruimte, is volgestouwd met materiaal. Allemaal gevonden of goedkoop opgekocht.  In feite heeft Pek zijn eigen bouwmarkt. Schroefjes en hout. Armen zijn volgens hem veel inventiever in het verzinnen van allerlei overlevingsstrategieën. De rijken doen alleen maar elkaar na. Het zelfstandig denken in plaats van het na apen, dat is de uitdaging. ‘Wie in het midden van de stroom meedrijft heeft een comfortabel leven, maar het is er ook erg druk,’ aldus Pek. In de serie 'van afval tot lekkernij' is kaviaar een mooi voorbeeld volgens Pek.  Kaviaar, dat altijd uit de steur werd weggesneden als afval, werd door een uitzondering in de spijswetten beschikbaar voor de armen. Het taboe op het eten van deze eieren was dus opgeheven en uiteindelijk is het tsarenvoedsel geworden. Typisch voorbeeld van stijgend cultuurgoed dat volgens Pek alweer aan een neerwaartse spiraal is begonnen omdat het ontdekt is door de nieuwe rijken.  Kaviaar is momenteel het culinaire equivalent van de rolex.

VAD: Recept

Piet Otten werkt met bacteriën en heeft onder meer een modulair toilet ontwikkeld waarin de bacteriën niet worden afgebroken, maar waarin die juist worden versterkt en het natuurlijke afbreekproces wordt versneld. Volgens hem leveren de normale mobiele toileteenheden, met de blauwe vloeistof, dode materie op waar je niets meer mee kan. Het enige wat je wilt is het tegen gaan van stank veroorzakende bacteriën (melkzuurbacteriën) en dat lukt door ze klein te houden binnen een kolonie van veel meer bacteriën. Opschalen dus, in plaats van afbreken. We hebben van hem een recept gekregen van derde wereldlucht. Een mengsel van digestaat en visafval. 

VAD: Vuilnis Analyse Dienst

Vandaag heb ik met Melle Smets eindeloos door het Groningse landschap gefietst dat haast liefelijk aandeed in dit mooie weer. Ik ken het van de zwiepende regen en was dus ondanks het mooie weer toch op mijn hoede. We waren op weg naar Pek van Andel die overal wel wat vanaf weet.  We hebben hem bestempeld als afval orakel. Helaas deden onze treinen uit het zogenaamde westen er eindeloos lang over. We kwamen dus te laat en Pek was er al niet meer.  Wel hebben we nog gesproken met Sjoel uit Dorkwerd. Sjoel werkt voor een organisatie die zich ontfermt over gereedschap. Gered gereedschap heet het. Voor Pek komen we morgen terug. Vanaf vandaag zal op deze plek, in aanloop naar het Noorderzon festival, iedere dag een stukje verschijnen over afval.

Hier treft u ons op de Noorderzon website.

Water

Het was een variant op de arrestatie van Saddam Hussein, maar dan voorzichtiger. Rolf Huer, directeur van onderzoekscentrum CERN zei niet:’ we got’m’. Hij zei: ‘I think we have it.’

Het Higgs deeltje daar ging het natuurlijk om. Eerder schreef ik er hier al over en ook nog een beetje hier. De bedenker van de theorie van die deeltjes die aan ons kleven om ons af te remmen, heeft het zelf nog mogen meemaken. Niet dat we echt een stap verder zijn, want zoals dat gaat in de Wetenschap schuift de horizon gewoon verder op. Er zullen altijd dingen blijven bestaan die we nog niet weten en sommige dingen die we dachten te weten blijken niet waar te zijn.

Ivo van Vulpen omschreef het gisteren mooi in de Volkskrant: we zijn als de vis die ontdekt heeft dat we in water leven. Nu gaan we uitvinden wat voor soort water dat is.

Cultuur

 

Een verjaardag kan, net als sommige bruiloften, over meerdere dagen gevierd worden. De Lieve G behoort tot een cultuur waarbij dat gebruikelijk is. Ik wist dat helemaal niet, maar kwam er dit jaar voor het eerst achter. Gisteren werd haar verjaardag gevierd in Groningen in een kroeg. Er kwamen tequila shots op de bar. Door het mooie weer stonden we een groot deel van de tijd ook buiten bier te drinken. Als het dan tijd was, liep ik mee met de Spanjaarden en een Mexicaan. We dronken nog meer tequila shots aan de bar. Het moment brak aan dat er ‘gevochten’ moest worden. Ik heb daar last van. Noem het een vorm van afreageren. Gelukkig bleef de sfeer positief (happy slapping). Vanmorgen werd ik alleen wakker met een opgezwollen pols. Er had zich een kloppend paars ei op genesteld. Vandaag moest het feest voortgezet worden in Den Haag. Ik was niet helemaal in vorm. Het vechten is uitgebleven. Er waren kinderen bij.

Lusteloos

Dat de medicijnenindustrie immoreel was, wisten we natuurlijk al. Ze verzinnen ziektes om de verkoop van medicijnen te bevorderen, maar er worden ook heilzame werkingen aan medicijnen toegeschreven die ze helemaal niet bezitten. Om dit allemaal op de markt te brengen zorgen ze ervoor dat huisartsen op de loonlijst komen. Er worden snoepreisjes aangeboden, ook aan een voormalige professor van de VU.  Een lekkere lunch kan vaak ook al wonderen doen. Ik lees dit alles in de Volkskrant die bericht over een boete van 2,4 miljard die het Britse farmaciebedrijf GlaxoSmithKline moet betalen aan de Amerikaans overheid. Het zal geen kleine boete zijn voor het bedrijf, maar niet onoverkomelijk. Het is opvallend om te lezen dat boetes voor fraude in deze wereld heel gebruikelijk zijn. Ze zullen noemen dat in hun boekhouding vermoedelijk kosten voor politieke bijwerkingen. Het wordt tijd om de farmaceutische industrie te breken met een goedkoop alternatief.
Bij deze wil ik ook een nieuw medicijn kenbaar maken aan het publiek. Het is een gratis tip voor een  geneeskrachtige tatoeage. Bovenstaande afbeelding op buik- of rugpartij aanbrengen is  goed tegen lusteloosheid en andere ongeneselijke ziektes.

Grensconflict

 

Vandaag sprak ik met een dame die paarden fokt nabij een dorpje boven Groningen. Ik vroeg haar wat ze ervan vond dat de stadsgrens steeds verder haar kant oprukt. De dame had het emotioneel moeilijk met deze vraag. ‘Ze zien ons als attractie,’ zei ze. ‘Er werden in het begin foto’s van ons gemaakt.’

Alle spanningen die kenmerkend zijn voor de grensstreek, zijn hier aanwezig.

Stalingrad

Vandaag ben ik met een man op pad geweest die zich een trendwatcher van het verleden noemt. Zijn naam is Egge Knol, conservator archeologie, geschiedenis en oude regionale kunst(nijverheid) van het Groningermuseum. Ik was opzoek naar overblijfselen van het beleg van Groningen door de bisschop van Munster in 1672. Egge heeft me meegenomen naar de rand van de stad waar het mysterieuze depot van het Groningermuseum zich bevindt. Mysterieus omdat het, zoals te verwachten, niet op de gevel staat dat dit een depot is. Onderweg spraken we over het beleg van de bisschop. ‘Het beleg van Groningen was “het Stalingrad” van de oorlog in 1672. Toen Groningen weerstand wist te bieden gaf dit weer hoop op een goede afloop van de oorlog die daarna nog voortwoedde tegen Engeland en Frankrijk.

Het werk van een trendwatcher is trends herkennen. Stalingrad / Groningen; de Duitse agressor die gekeerd wordt in een fatale slag.

Euforie

Ik zat er niet zo in dit toernooi. Ik had me gehuld in rood gele kleuren, maar ik voelde me boven alles een neutrale toeschouwer bij de wedstrijd tussen Italië en Spanje. Ik keek ernaar met een Mexicaan, die zei dat hij vooral geïnteresseerd was in het sociologische aspect. ‘De diepe treurnis op de gezichten van de fans en spelers als ze verloren hebben, dat vind ik prachtig, vooral omdat het maar een spelletje is.’

Dat ben ik niet met hem eens, ik ben jaloers op die emoties  want die zijn niet minder echt dan andere emoties, alleen zijn ze wellicht opgekweekt zoals je in een laboratorium excessieve bacteriën koloniën kan opkweken. Ik was daar om besmet te raken, maar het is niet gelukt. Ook niet na twee biertjes.Ongeschikt voor de groepseuforie.