Studio Job was gisteren in de talkshow 'De wereld draait door', een vriend van me
stuurde de link. Job en z'n partner mochten praten over hun werk, maar de
aanleiding was de weigering van een tafelkleed door het Groninger museum waarop
styllistische afbeeldingen van prikkeldraad, wachttorens en doodshoofden
stonden. Ook ontwierp hij een poort voor een verzamelaar. De poort symboliseert
twee schoorsteenpijpen en een boog van rook. Flirten met de beeldtaal van het concentratiekamp
is niet niks, dan moet je je verhaal klaar hebben. Hij had moeten zeggen: ‘Concentratiekampen
zijn Disney geworden, ik vergroot dat alleen maar uit.’ Hij had moeten zeggen: ‘ik
ben heel erg blij dat er zo wordt gereageerd, want daaruit blijkt dat het
mensen nog echt aan het hart gaat.’ Tegen Felix Rottenberg, die vroeg of hij
had nagedacht over de overlevenden van de kampen, had hij moeten zeggen: ‘Felix,
die vraag is irrelevant. Ook als er geen overlevenden waren geweest zou dit
beeld schokkend moeten zijn.’
Dat Job geen kunstenaar is, bewijst ook het Groninger museum. In 2002
stelden ze ten slotte al de Chapman brothers ten toon. De Chapman brothers
maakten schitterende, maar gruwelijke maquettes van concentratiekampen met skeletten
en in het midden de ruïne van een McDonald’s. Vele malen heftiger dan wat Job
heeft gemaakt. Het verschil is dat het ene kunst is en het andere een kitscherige
verheerlijking en omhelzing van een beeldtaal die de nazi’s plezier had gedaan.
