In de Volkskrant van dit weekend staat een uitstekend
artikel van de historicus Eelco Runia over kapitale beslissingen zoals de
invoering van de Europese munteenheid. Historische beslissingen worden nooit
helemaal met het volle verstand genomen. Wie de bestaande orde wil veranderen
moet dat op de gok doen. Runia stelt dat we vervolgens een gezamenlijk probleem
hebben om aan te werken. Een Europees probleem. Er is van alles af te dingen op
de Europese muntunie, sommigen willen haar afschaffen, maar in werkelijkheid
is dat helemaal niet aan de orde. Iedere stap in het Europese project is tot
nog toe gedaan zonder precies de problemen te kunnen overzien waar we mee
geconfronteerd worden. Een Econoom als Arjo Klamer die voorstelt om weer
terug te gaan naar kleinere overzichtelijke sociale verbanden, spreekt in common-sense-achtige bewoordingen. De muntunie is volgens hem 'onnatuurlijk'. Maar hij vergeet daarmee dat vooruitgang, wat dat ook moge betekenen,
niet per se gebaat is bij een continuering van zogenaamd natuurlijke
processen. De mens is juist een meester in het
creëren van kunstmatige omgevingen waar hij zichzelf dan weer op moet zien aan te passen. De mens is niet per se opzoek naar rust en stabiliteit, maar zoekt ook naar projecten om z'n tanden in te zetten. Het volk mag dan morren, maar het volk bestaat niet, dat zijn slechts de fictieve voetsoldaten die Arjo Klamer in stelling brengt om de Euro aan te vallen.
