Werken met collega´s kan soms een hoop tijd kosten. Vooral als het gaat om de gezamenlijke lunch in het gebouw van de faculteit letteren. Het is een wandeling van slechts vijf minuten maar wie eenmaal is aangeschoven zal moeten blijven zitten tot iedereen is uitgegeten. Het is onbeleefd om weg te lopen als iemand nog een boterham uit zijn trommeltje haalt. Dat heet beleefdheid wat weet voortkomt uit onze schaamtecultuur.Je kunt ook beleefdheid met iemand naar bed gaan. Tijdens de lunch vertelde martijn dat hij zich ooit zo geschaamd had voor een mislukte voordracht dat hij een jaar had gewacht met het indienen van zijn proefschriftvoorstel. Ik had ook een mislukte voordracht afgelopen zaterdag. Althans eentje ging er goed, de andere die ik bij wijze van verarssing in de trein vanuit Berlijn had geschreven, was te lang. De schaamte hierover duurde ongeveer tien minuten. Maar dat kwam omdat er nauwelijks publiek aanwezig was. Hoe meer publiek des te groter de schaamte (vooral de d t fouten en slordigheden op deze blog, waar ik regelmatig op wordt gewezen, doen mij in schaamte vallen).
