Vandaag ben in met snelwegcollega Melle op Zuidas geweest.
We waren opzoek naar verhalen, maar dat is niet eenvoudig. Op de Zuidas waait
het altijd en het is niet echt een as. Het is een gat, zeker na zevenen en in
het weekend. Er wordt een poging gedaan appartementen te verkopen in chique woontorens,
maar we hoorde dat bijvoorbeeld de Mahlertoren, nog niet eens voor 20 procent
gevuld is. We zagen veel mensen in mantelpakjes en pak, het zijn de overalls van de zuidas. We lunchten in restaurant koetjes en kalfjes waar de Israëlische
eigenaar vertelde dat de eigenaar van restaurant lotz een eindje verderop
binnenkort multimiljonair wordt omdat de grond wordt verkocht. Lotz blijkt een
soort kas te zijn waar je kan dineren en lunchen en die je ook kan afhuren. De
eigenaar ontkende een miljoenen deal, hij zei dat het van tevoren bekend was dat ze
weg moesten en dat het bovendien gepacht wordt. Nee, volgens hem moesten we bij Dicky’s zijn. ‘Die man had hier een aantal tennisbanen en hij heeft elf miljoen
gekregen, een plek voor een horeca gelegenheid waar z’n dochter in werken en een hele
verdieping in de toren er boven.’ Op weg naar Dicky’s vroegen we ons af hoe het
toch kwam dat iedereen dacht dat we wel naar dit soort verhalen opzoek waren. Verhalen van instant rijkdom, zijn de verhalen van de Zuidas. Meneer Dicky’s was
er niet en zijn dochters ook niet. We zullen terug moeten komen voor verhalen over tennis. Is de Zuidas nu een mislukte stad of een redelijk geslaagd bedrijventerrein?
