Ik heb in een maand tijd heel wat mensen leren kennen. Maar echte vriendschappen zitten er niet bij. Mensen houden me toch enigszins argwanend op een afstand. Niet alleen Gerard van het wijkcentrum die zegt me in de gaten te houden, maar ook de mensen van de tekencursus passen op hun woorden. Zeker sinds ik hen openlijk heb toevertrouwd dat ik bijzonder geïnteresseerd ben in hun levensverhaal. Een e-mail adres kon er nog net van af, maar terug mailen doen ze niet. Enkele weken geleden trof ik in de krant een advertentie van het Rode Kruis waarin een cursus vrienden maken werd aangeboden. Er stond bij dat de locatie niet rolstoeltoegankelijk is. Ik besloot me aan te meldenm wie weet leerde ik nog een paar nuttige tips.
Geachte Els van der Lee
Ik trof uw advertentie in de Delft op Zondag die ik als Ypenburger altijd helemaal doorpluis. Ik woon ten slotte dichter bij Delft dan Den Haag. Ik werk als freelance schrijver en onderzoeker op het gebied van architectuur en stedenbouw en ben dus veel op mezelf aangewezen. Om toch zo nu en dan onder de mensen te komen heb ik van iemand een hond geleend om zo een excuus te hebben om op straat te gaan. Maar terwijl de honden geen enkele moeite hebben elkaar te ebsnuffelen, lukt het me niet om diepgaand gesprek aan te knopen met het destbetreffende baasje. We komen meestal niet veel verder dan het merk hondenvoer dat we kopen.
Ik mag komen van Els.
We zijn met z’n elfen, waarvan het merendeel moeders met kinderen die al lang en breed het huis uit zijn en waarvan in een enkel geval de man ook overleden is. Ze zijn er altijd egweest voor het gezin en nu dat wegvalt zijn ze alleen en onthand. In het zaaltje staat een skelet opgesteld. Over de schedel is een rieten hoed getrokken waarop de naam van een bier merk staat geschreven. Rechts naast het skelet hangt een dartboard. De twee ‘deskundigen’ die cursus gaan leiden stellen zich voor als Ingrid en Paula, ze zijn allebei 46 jaar. Normaal gesproken zijn ze werkzaam bij de afdeling communicatie van het Rode Kruis in Delft. Ingrid: ‘we zeggen wel eens, de helft van de cursus wordt gegeven door ons en de andere helft door jullie.’
Het merendeel van de cursisten is vrouw. Er zijn slechts twee mannen. Partick is de jongste. Hij speelde altijd veel gitaar, maar vond het tijd om maar eens buiten te kijken. Toen hij merkte dat het daar niet zo snel lukte om contacten te leggen, besloot hij de cursus te doen. Paul is zojuist gescheiden en merkt dat zijn avonden toch wel eenzaam zijn. We beginnen met een oefening waarvoor we in duo’s moeten opereren. Ik zit naast Yvonne, ze woont samen met chuki en kareltje, haar twee katten.
‘ik zeg altijd kareltje omdat hij zo enorm groot is.’ Ze doet veel met computers, maar werkt niet. Als ik vraag wat ze dan met computers doet, komt er een onduidelijk antwoord. ‘maar het gaat verder dan alleen emails sturen.’
Tv kijken vindt ze vreselijk.
Dan is het mijn beurt. Ik heb weinig te vertellen. Ik heb geen hobby’s en houd ook niet van tv kijken. Ik zit eigenlijk heel erg veel binnen en heb inmiddels wel een hond zodat ik een excuus heb om mij onder de mensen te begeven. 'Via het dier hoop ik de mens te bereiken', zeg ik tegen Yvonne die me volstrekt begrijpt. 'dieren kunnen net als computers een belangrijke brug slaan tussen mensen.'
Paula kondigt de volgende oefening aan. ‘ik wil graag dat jullie de volgende zin afmaken: “Ik ben vandaag trots op mezelf omdat...” Patrick begin jij maar.’
‘Omdat ik me voor deze cursus heb aangemeld.’ meteen beginnen een aantal mensen te roepen dat ze dat ook hadden willen zeggen. ‘wacht even ik ben nog niet klaar’, zegt patrick,’ ik wilde er aan toevoegen dat ik ook trots ben dat ik me niets heb aangetrokken van wat anderen er van vinden.’
‘Heel goed’ zegt Paula. ‘Ik ben trots op mezelf omdat... silvia.. zeg het maar. Ik wil wel dat jullie de zin even herhalen. Ik ben trots op mezelf want... ja toe maar.’
Ik ben behoorlijk zenuwachtig want ik weet bij God niet waar ik trots op moet zijn.
‘Ik ben trots op mezelf omdat ik vandaag een mooie wandeling heb gemaakt.’, weet ik uit te brengen. Dit leidt tot veel hilariteit bij de anderen. Ik lach besmuikt mee.
Na twee uur cursus voel ik me volstrekt uitgeput. Als ik hoor dat we huiswerk meekrijgen, moet ik zuchten. Ingrid merkt het, ‘ja Bram’, zegt ze, ‘dat valt niet mee he?’
Maar het huiswerk is beperkt. We moeten onszelf elke dag een compliment geven.’je kan ook een compliment op een post it schrijven en dat aan je spiegel plakken.’ ,suggereert Paula. Het compliment dat ik vandaag op een post it heb geschreven is: je bent een echte alleenheerser.
