Architect Daniel Liebeskind heeft een namenwand bedacht voor de 102,000 uit Nederland weggevoerde Joden. Amsterdam wil graag zo’n monument, maar de vraag is waar. Nu is het Wertheimpark aangewezen, een klein parkje waar al twee monumenten staan; die van Wolkers en eentje van de beeldhouwer Jobs Wertheim. Buurtbewoners willen het liever niet daar hebben. Het beeld van Wolkers komt in de verrukking en het monument van Wertheim moet zelfs verhuizen. De voorzitter van het Auschwitz Comité Jacques Grishaver zegt: 'de mensen die nu in de huizen van de vermoorde Joden wonen, hebben geen zin om tegen hun namen aan te kijken.'
De discussie is een beetje in die toon. Toch kan je het de buurtbewoners en andere Amsterdammers niet kwalijk nemen dat ze Liebeskind monument niet willen hebben. Het is weer eens een groot deconstructivistisch bouwwerk van grote lompheid. Zeker ten opzichte van het monument van Wolkers dat nota bene van glas gemaakt is. Sommige mensen denken dat een wand met namen, heel belangrijk is. Theo van Praag schrijft in het parool bijvoorbeeld:
‘De familienamen in de Hollandsche Schouwburg zijn belangrijk. Maar de Namenwand vlak bij de plek waar zoveel Joden woonden, met meer dan 102.000 namen vanaf de grond tot ooghoogte (!) zal jongeren beïnvloeden.
Vooral het uitroepteken bij het woordje ooghoogte verraadt een hoge mate van naïviteit. Een soort supermarktlogica. Een monument met namen gaat volgens mij geen enkele holocaust ontkenner overtuigen. Hij zal zeggen: ’Die namen komen gewoon uit een oud telefoonboek.’
