‘En dan lees ik dat manuscript en dat gaat pagina’s lang over een Amerikaanse caravan en dan ineens duiken er twee hoofdpersonen op en dat zijn jullie dan.’Zo zaten Melle Smets en ik in het kantoor van een filmproducent. We waren in gesprek met een regisseur over het maken van een film over de snelweg. De gesprekken waren nog gaande, maar de producent wilde ons alvast even zien. Ze was sceptisch over onze rol in de film. ‘Waarom heb je twee acteurs nodig als de snelweg voor zich kan spreken ?’
Daar had ze natuurlijk een punt, maar iemand moet als tolk optreden. ‘De snelweg heeft ontzettend veel te vertellen, maar je moet wel goed kunnen luisteren en weten waar je op moet letten, anders kletst de snelweg je de oren van de kop,’ zei ik tegen de producent. Ook ik kletste haar de oren van de kop. Na een paar uur praten leek haar scepsis enigszins geweken. Ik denk dat ze wilde testen of wij niet al te hoge verwachtingen hadden, dat ze niet met twee pretentieuze sterretjes te maken had. Ze had onlangs nog met een echte ster gewerkt in een productie en die stond op de begroting voor meer geld dan de filmmaker verdiende in een heel jaar. Zo zijn wij niet, we stellen ons in dienst van de snelweg. Sterker nog; we willen helemaal niet in een comfortabele caravan zitten. Als het niet een klein beetje afzien is, kan het nooit een goede film opleveren, denk ik.
