Gisteren het prachtige boekje Muzenstraat van Wim Noordhoek gekocht. Ik las over Den Haag, een ritje met een tram en een verwarmingsstoker van de school die zijn drank in de toren verstopt.
‘Kom,’ zei de stoker, ’loop even mee. Dat vinden oud leerlingen altijd leuk. We zijn met 5 minuten terug. De conducteur blijft hier wel even staan, die heeft hier ook een vast klusje.’
Hij knipoogde.
‘Over 5 minuten?’
Het zijn vertellingen van een haast mythisch Den Haag, tastbaar gemaakt in korte slinkse zinnen die je ongemerkt inkapselen.
Nog eentje:
De school zag er in het donker uit als een fort. Voornaam, in zichzelf gekeerd, weg van de wereld. ’s Nachts werd het smeedijzeren hek gesloten, nu stond het open.
