De Delta Experience is een ‘attractie’ waarin het publiek de watersnoodramp van 1953 kan herbeleven. Zo werd het althans een jaar geleden aangekondigd door de krant van wakker Nederland en daarmee werd meteen een schandaal geboren. Mensen die het hadden meegemaakt vonden dat je van hun emotionele ervaringen geen ‘experience’ kon maken. Ik ben er vandaag naartoe gegaan. Je betreed een donkere ruimte waar een diorama van een slaapkamer is gemaakt. De ramen slaan open, de wind waait, er klinkt spannende muziek. Dan gaat het publiek naar een tweede ruimte. Vanaf een platform kijken mensen naar een drama dat zich afspeelt op de dijk en in het huis er net achter. Het is een Panorama Mesdag met bewegende beelden. Een man en een vrouw zijn bezig zandzakken van een vrachtwagen te laden, een meisje roept om haar moeder. Dan breken de dijken en het meisje kan nog net bij haar ouders komen op de dijk. De animatiefilm vervaagd en er komt een heldere zwart-witfoto in beeld van een moeder en een meisje. Deze is echt. Er komen nog meer foto’s. Zo krijg je direct de sensatie dat alles wat je net gezien hebt daadwerkelijk zo heeft plaatsgevonden. Na twaalf minuten komt iedereen beduusd weer naar buiten. ‘Je kan je ineens zo goed voorstellen wat die mensen hebben meegemaakt,’ zegt een vrouw met donkere krullen. Ze drukt haar twaalf jarige dochter tegen zich aan. De Delta Experience heeft niet zoveel met de watersnood te maken, besef ik, het is eerder een emotie-machine.
