Amerikanisering

Er schijnt een gigantische popindustrie in Zuid Korea te bestaan. Het gaat om mierzoete popmuziek. Dit hoorde ik op radiolab. Het heet kpop. De popidolen worden opgevoed in een soort boardingschools. Het zijn feitelijk gevangenissen waar je niet meer weg mag. Je staat iedere dag om vier uur op en je moet afvallen en zoveel mogelijk op een manga animatie lijken. Je wordt geadviseerd om tot je 29ste niet te daten. Je moet als popidool begerenswaardig zijn voor de fans. Er is op een gegeven moment ook een paparazzi cultuur ontstaan rondom deze idolen. Er kwamen schandalen want de kpop artiesten hadden wel degelijk vriendjes en vriendinnetjes. Zuid Korea begon ineens op Amerika te lijken. Als de schandalen te groot werden verdwenen sommige sterren simpelweg. Dan trok zo’n grote corporatie de steker uit een boy- of girlband en je hoorde er niets meer van. Op een gegeven moment was er een geval met een ster genaamd Ailee (de Byoncee van Korea). Een Amerikaans Koreaans website publiceerde naaktfoto’s van haar en het Koreaanse publiek was hier zo kwaad over dat ze de site kapot hebben gemaakt met een twitter bombardement en boycot. Blijkbaar zijn er wel degelijk culturele verschillen die sterk genoeg zijn om volledige Amerikanisering tegen te gaan. In Amerika was er opwinding geweest en zou het publiek alsnog op de foto's geklikt hebben.

golfbreker evolutie

De nieuwste generatie golfbreker werd door BAM ontwikkelt en heet de xbloc. Het bestaat al tien jaar maar werd tot voor kort nooit in Nederland toegepast.
Rijkswaterstaat heeft het aloude betonnen vierkant altijd prima gevonden (Zie bijvoorbeeld Scheveningen en IJmuiden). In andere landen wordt al jaren geëxperimenteerd met allerlei type blokjes zoals verschillende combinaties van tetrapods, de tetrahedron, de Tribar, de Dolos en de Toscane om maar wat te noemen. Dat zijn golfbrekers die vele malen efficiënter zijn dan een vierkant. Door de ruimte die er tussen zit, wordt de kracht uit een golf gehaald. De xbloc doet dit ook. Hoe kan het nou dat de xbloc nu pas wordt toegepast in een jachthaven in Cadzand? Het antwoord op die vraag moet voor een deel gezocht worden in de markt. Die was al verdeeld en dan wil je niet een nieuwe speler erbij hebben. Bovendien heeft Rijkswaterstaat inmiddels zo ongeveer in haar statuten opgenomen dat alles opgelost moet worden met zandsuppletie. Het xbloc, past simpelweg niet in het beleid, maar misschien gaat het nu alsnog aan een opmars beginnen. Voor de pieren van havens heb je ten slotte wel degelijk golfbrekers nodig. Als Cadzand een succes wordt, zal de lompe vierkante golfbreker snel verleden tijd zijn, al was het maar om beton te besparen.

Emotiemachine

De Delta Experience is een ‘attractie’ waarin het publiek de watersnoodramp van 1953 kan herbeleven. Zo werd het althans een jaar geleden aangekondigd door de krant van wakker Nederland en daarmee werd meteen een schandaal geboren. Mensen die het hadden meegemaakt vonden dat je van hun emotionele ervaringen geen ‘experience’ kon maken. Ik ben er vandaag naartoe gegaan. Je betreed een donkere ruimte waar een diorama van een slaapkamer is gemaakt. De ramen slaan open, de wind waait, er klinkt spannende muziek. Dan gaat het publiek naar een tweede ruimte. Vanaf een platform kijken mensen naar een drama dat zich afspeelt op de dijk en in het huis er net achter. Het is een Panorama Mesdag met bewegende beelden. Een man en een vrouw zijn bezig zandzakken van een vrachtwagen te laden, een meisje roept om haar moeder. Dan breken de dijken en het meisje kan nog net bij haar ouders komen op de dijk. De animatiefilm vervaagd en er komt een heldere zwart-witfoto in beeld van een moeder en een meisje. Deze is echt. Er komen nog meer foto’s. Zo krijg je direct de sensatie dat alles wat je net gezien hebt daadwerkelijk zo heeft plaatsgevonden. Na twaalf minuten komt iedereen beduusd weer naar buiten. ‘Je kan je ineens zo goed voorstellen wat die mensen hebben meegemaakt,’ zegt een vrouw met donkere krullen. Ze drukt haar twaalf jarige dochter tegen zich aan. De Delta Experience heeft niet zoveel met de watersnood te maken, besef ik, het is eerder een emotie-machine.

De nieuwe samenwerking

Ik las op uncube een oud interview met Richard Sennett over zijn boek Together dat over communes gaat. Dit is een interessant citaat van hem over solidariteit:

“Solidarity” is a term of power. It is the idea that everybody is on the same page, that there is a repression of differences between them, a repression of debate. Solidarity is a repressive idea, so my big argument about it is that we need to relearn cooperation and unlearn solidarity.

Deze opmerking sluit goed aan bij wat Varoufakis zegt in de Tegenlicht documentaire ‘Volk, macht en Varoufakis ‘. Het hele plan om Griekenland te redden had niets met solidariteit te maken zoals het werd gepresenteerd. Het was een plan om de Europese banken te redden. Het geld ging namelijk rechtstreek via Griekenland naar de banken aan wie ze schulden hadden. Dat terwijl het helemaal niet zo duur is om een land als Griekenland er weer bovenop te krijgen. Als we Europa willen redden moeten we van het solidariteitsbeginsel af en weer leren samenwerken. Dat is precies de reden dat Varoufakis een grassroots organisatie is gestart. We gaan interessante tijden tegemoet. Tijden waarin zowel de Amerikaanse als Europese politiek zichzelf opnieuw moet gaan uitvinden

Namenwand

Architect Daniel Liebeskind heeft een namenwand bedacht voor de 102,000 uit Nederland weggevoerde Joden. Amsterdam wil graag zo’n monument, maar de vraag is waar. Nu is het Wertheimpark aangewezen, een klein parkje waar al twee monumenten staan; die van Wolkers en eentje van de beeldhouwer Jobs Wertheim. Buurtbewoners willen het liever niet daar hebben. Het beeld van Wolkers komt in de verrukking en het monument van Wertheim moet zelfs verhuizen. De voorzitter van het Auschwitz Comité Jacques Grishaver zegt: 'de mensen die nu in de huizen van de vermoorde Joden wonen, hebben geen zin om tegen hun namen aan te kijken.'
De discussie is een beetje in die toon. Toch kan je het de buurtbewoners en andere Amsterdammers niet kwalijk nemen dat ze Liebeskind monument niet willen hebben. Het is weer eens een groot deconstructivistisch bouwwerk van grote lompheid. Zeker ten opzichte van het monument van Wolkers dat nota bene van glas gemaakt is. Sommige mensen denken dat een wand met namen, heel belangrijk is. Theo van Praag schrijft in het parool bijvoorbeeld:

‘De familienamen in de Hollandsche Schouwburg zijn belangrijk. Maar de Namenwand vlak bij de plek waar zoveel Joden woonden, met meer dan 102.000 namen vanaf de grond tot ooghoogte (!) zal jongeren beïnvloeden.

Vooral het uitroepteken bij het woordje ooghoogte verraadt een hoge mate van naïviteit. Een soort supermarktlogica. Een monument met namen gaat volgens mij geen enkele holocaust ontkenner overtuigen. Hij zal zeggen: ’Die namen komen gewoon uit een oud telefoonboek.’

Kader

Gisteren sprak ik iemand in een Moulinrouge-achtige nachtclub, die een tatoeage wilde laten zetten op zijn schouder. Het maakte hem niet uit wat, als het maar iets Aziatisch was.
‘Mij interesseert het spel tussen binnen en buiten het kader. Kijk ik recht in de spiegel dan zie je niks, draai ik mijn schouder iets dan zie je de tatoeage zitten.’
‘Ga je het doen?’, vroeg ik snel.
‘Wat?’
‘Die tatoeage.’
‘Ik weet het nog niet, ik ben bang voor de pijn.’ Kort daarop ben ik naar huis gegaan. Het was half twaalf en de hoogste tijd om de baby binnen de kaders van zijn bedje te leggen.

Titanic gevoel

Het is allemaal wel erg folkloristisch in Dublin. Overal staat wel iemand op een doedelzak te spelen en je struikelt over Ierse pubs. De echte uiteraard, niet de keten. Vanavond aten we heerlijke gezonde hapjes in een Ierse pub die gekraakt leek te zijn door veganistische buitenaardse wezens en waar iemand op een harp zat te spelen. Ik denk dat de harp een van de ergste instrumenten is die ik ken, na de panfluit. Je krijgt er een extreem Titanic gevoel van. Het gevoel dat je zinkt inderdaad, maar dan wel begeleid door epische muziek. Ik wil de harp niet te kort doen, maar ze hebben iets middeleeuws en een harp in Ierland is net alsof je het logo van Guinness bier in het echt aan het naspelen bent. 

Bedbugs

Vandaag vlogen we voor het eerst met de baby. Hij hield zich goed. Ik heb vliegtuigje met hem gespeeld in het vliegtuig. De Abbott lodge in lower Gardener street ziet er armoedig uit, maar de stad is afgeladen vol wegens een of ander feest. In de douche zit een elektrisch apparaat om het water warm te maken. Water en elektriciteit is nooit zo'n goed idee. We aten vis in la Maison wat een hoop goed maakte en terug in de kamer, die schoon is, hebben we ons verzoend met ons lot. Het heeft ook wel wat, zo'n louche hotel. Na een paar uurtjes werken, de baby sliep eindelijk in de buggy, keken we elkaar aan. Voel jij wat ik voel? Er jeukte iets. We werden duidelijk gebeten. We zagen niks, het deed geen pijn, maar het was wel irritant. Zouden dit de beroemde bed bugs zijn? Op wikipedia lees ik dat ze ongevaarlijk zijn maar wel psychische problemen kunnen veroorzaken. Hoe bewijs je dat er bedbugs zijn ? Misschien zit het wel in ons hoofd. 

Ritueel betalen

Afrekenen is een belangrijk ritueel in onze samenleving. Door technologie is geld echter steeds immateriëler geworden. Kunstenaar Heidi Hinder dacht na over nieuwe rituelen van betalen. Een transactie door middel van een high five, door te dansen of bijvoorbeeld een omhelzing. Het zal niet het normale betaal verkeer kunnen vervangen, maar het is wel interessant om toe te passen op kleine schaal of op festivals. Een mooie gedachte dat je de caissière moet omhelzen om af te rekenen.

Lokaal Opduiken

Hyper lokaal nieuws is 'in' volgens Beijum blogger Johan Fehrmann. Mensen worden op den duur overprikkeld van het verre nieuws over Syrië, Donald Trump en zijn neef Poetin. Ze willen ook wel eens iets horen over de dingen die in hun achtertuin plaatsvinden. Dat zijn ten slotte zaken die hen direct aangaan en waar je ook makkelijk een mening over kan hebben. Vandaag heeft Johan Fehrmann mij in de Groningse wijk Beijum een spoedcursus lokale nieuwsgaring gegeven. Het gaat volgens hem om een cruciale balans tussen vriendschappelijkheid en professionele distantie. Die balans is volgens Johan Fehrmann bij mij ver te zoeken. Ik moest nog maar een keer terugkomen. In Stand van Stad wordt aankomende zondag de Groningse persprijs uitgereikt aan leden van de oude media. 

Dobberen

Vandaag werd een dubbelnummer van Extaze gepresenteerd in de Houtrustkerk. Het nummer gaat over water en over de zee. De zee, het spoor van een schip loopt erin dicht voordat je het weet en dan is het alsof er nooit een schip is geweest. Volgens Heraclitus kunnen alleen droge zielen nadenken, maar als je erover nadenkt zijn een beetje natte hersenen toch wel prettig. Het zijn de Chinezen die het belang van water veel beter begrepen dan de westerse filosofen. Je moet elkaar van de kust afduwen zeggen ze in China en dan een beetje dobberen. Er werd piano gespeeld en voorgelezen en er was een trompet met filmbeelden. Het was een mooie avond. Eentje om melancholisch van te worden.

Partij van het Klieren

De Partij voor de dieren is een partij die hoort bij het Nederland aan het einde van het democratische experiment. De een is tegen de EU, de ander is voor dieren. Maar de partij is vooral goed in het bekritiseren van eenlingen of kleine groepen mensen. Denk aan hun verbod op ritueel slachten. Het verschilt weinig van ordinaire minderheden haat. Nu is het sympathieke streekrestaurant Pronckheer nabij Utrecht aan de beurt. Chefkok Arjan Smit verwerkt hier dieren die worden afgeschoten door jagers in opdracht van boeren om de gewassen te beschermen. Of je het nou wel of niet eens bent met die praktijk, daar kan Arjan Smit niks aan doen. Dat hij de zwaan, gans of spreeuw opdient in plaats van dat die wordt vernietigd, valt juist toe te juichen. Hoe kan de Partij voor de Dieren hier nou tegen zijn? Als je een beetje dierenliefde hebt, moet je dit gebruik van ‘afval’ juist toejuichen. De waarheid is dat deze partij, net als de PVV, helemaal niet bezig is met het zoeken naar oplossingen van problemen. Ze creëren eerder problemen die er eigenlijk niet zijn en spelen vervolgens in op de emotie. Zowel de dierenpartij als de PVV putten uit een electoraat van boze mensen.

Kletsen

‘En dan lees ik dat manuscript en dat gaat pagina’s lang over een Amerikaanse caravan en dan ineens duiken er twee hoofdpersonen op en dat zijn jullie dan.’
Zo zaten Melle Smets en ik in het kantoor van een filmproducent. We waren in gesprek met een regisseur over het maken van een film over de snelweg. De gesprekken waren nog gaande, maar de producent wilde ons alvast even zien. Ze was sceptisch over onze rol in de film. ‘Waarom heb je twee acteurs nodig als de snelweg voor zich kan spreken ?’
Daar had ze natuurlijk een punt, maar iemand moet als tolk optreden. ‘De snelweg heeft ontzettend veel te vertellen, maar je moet wel goed kunnen luisteren en weten waar je op moet letten, anders kletst de snelweg je de oren van de kop,’ zei ik tegen de producent. Ook ik kletste haar de oren van de kop. Na een paar uur praten leek haar scepsis enigszins geweken. Ik denk dat ze wilde testen of wij niet al te hoge verwachtingen hadden, dat ze niet met twee pretentieuze sterretjes te maken had. Ze had onlangs nog met een echte ster gewerkt in een productie en die stond op de begroting voor meer geld dan de filmmaker verdiende in een heel jaar. Zo zijn wij niet, we stellen ons in dienst van de snelweg. Sterker nog; we willen helemaal niet in een comfortabele caravan zitten. Als het niet een klein beetje afzien is, kan het nooit een goede film opleveren, denk ik.

Buitenpost

De Spratly eilanden in de Zuid Chinese zee worden geclaimd door China, Malaysia, Filipijnen, Brunei, Indonesië, Vietnam en Taiwan. Het is een soort Midden Oosten conflict midden op zee en zeker zo complex. Er zit olie onder de riffen. Ik las dit prachtige verhaal over een bezoek aan de meest bizarre militaire buitenpost van de Filipijnen. De Vietnamezen hebben in 1999 een verouderd oorlogsschip op zo’n rif laten lopen en een garnizoen houdt daar permanent de wacht. Ondertussen roest het schip langzaam weg en moet de bemanning zich soms in leven houden door zelf vis te vangen.

Curry

Ik was de enige die om vijf uur nog de Fast Ferry nam om een rondje Maasvlakte te doen. De vleugelboot manoeuvreert tussen de vrachtschepen door. Op de containers staan namen als Hamburg Sud, cosco, UABC, Hupong-Lloyd, Eucon. Goed te lezen wat erop staat, niemand weet wat erin zit. 
De ferry landt op een drijvend ponton. Aan de kade wachten kleinere die op Antwerpen varen. Ze wachten tot ze naar de laadbrug mogen varen, die is drukbezet. de goed Hoop kan bijvoorbeeld pas om elf uur richting Antwerpen. Ook met containers. Een stukje verderop zitten twee Surinaamse stellen van de zon te genieten. Ze hebben hengels uitgegooid en kijken uit op de Yangtze haven waar gigantische containerschepen liggen.

Ik ploeter tegen de wind in en bereik het Coloradoviaduct. Dit is het hart van de Maasvlakte, hier kun je heen om overweldigt te worden door het industrieel complex. Dan weer wordt mijn aandacht getrokken door iets vlak naast mij. De ovale kunststof paaltjes die op de vangrails zijn bevestigt voor God mag weten wat, produceren een vreemd fluitend geluid in de wind. Het is prachtig, maar ik ben de enige die het hoort. Er is hier op zaterdag avond geen hond. Mensen hebben blijkbaar wel wat beters te doen dan op een viaduct naar een fluittoon luisteren. Er is echter meer. verder weg hoor ik het geluid van metaal dat over elkaar heen schuift en een pieptoon komt weer van elders. Dat gebeurd hier allemaal. Rugwind blaast me terug, net op tijd voor de laatste ferry. De Surinamers hebben op een gasstelletje eten klaargemaakt, zie ik. Ik ruik een vleugje curry.

Humor

Het probleem van Trump is dat het een man van daden is. Iemand zonder ideologie, maar wel iemand die van aanpakken weet. In Nederland wordt dat ook vaak aangeprezen als iets dat goed is. geen woorden maar daden, dat soort praat. Dat is echt
een groot misverstand. Daden zonder visie en zonder onderbouwing met ideeën zijn levensgevaarlijk. De humor van Joey Skaggs, Alan Abel en eigenlijk ook wel van Sacha Baron Cohen (Borat) is erop gericht om dit soort dunne ideeën aan het licht te brengen door ze door te voeren en uit te vergroten. Ik ben bang dat we in een politieke werkelijkheid leven waarin de grap steeds moeilijker wordt herkend. Dat si deels ook het idee, maar wat nou als er helemaal geen ophef meer voer is omdat je murw bent gebeukt door de domheid van Trump. Alan Abe claimde in een HBO documentaire dat hij het Guinessbook of record bezat van het hebben van de kleinste piemel. Twee a drie centimeter meen ik. In 2000 voerde hij tijdens de Republican convention campagne tegen borstvoeding. Dit staat er op Wikipedia: "it is an incestuous relationship between mother and baby that manifests an oral addiction leading youngsters to smoke, drink and even becoming anti-social." After two hundred interviews over two years, Abel confessed the hoax in U.S. News & World Report.
Kun je nagaan; twee jaar heeft het geduurd. Zo’n borstvoeding campagne had ook door Donald Trump bedacht kunnen zijn. Overigens is de beste tegenkandidaat voor Trump waarschijnlijk iemand met een piemel van drie centimeter. Trump neemt zichzelf zo serieus, dat hij daar niet tegenop zou kunnen.

Gezonde illusies

Ik hoorde laatst over een bejaardentehuis in Pijnacker waar sommige mensen een fotosticker van hun oude voordeur op de kamerdeur hebben geplakt. Zo kan de demente oudere makkelijk de weg terugvinden naar de kamer. De voordeur geeft ze bovendien een thuis gevoel. We hebben uiteindelijk maar heel weinig nodig om ons voor de gek te laten houden, vooral omdat we dat ook graag willen. Het doet me denken aan de film Good Bye Lenin. Een vrouw ontwaakt uit coma en ondertussen is de muur gevallen. Om haar niet teveel te verwarren en vanwege haar zwakke gezondheid houdt haar zoon de illusie instant dat haar wereld nog niet is ingestort en dat de DDR nog steeds bestaat. Uiteindelijk draait het leven dus toch om illusies waar we ons aan vast kunnen klampen. Hoe meer we van de patiënt weten, hoe beter we voor hem kunnen zorgen omdat we meer illusies instant kunnen houden. We moeten onszelf ook voortdurend als patient benaderen en weten welke illusies we moeten bewaken. Wie zijn illusies kwijtraakt, stap waarschijnlijk uit het leven. Zorg dus snel dat u die stickers in huis haalt.

Muze

Gisteren het prachtige boekje Muzenstraat van Wim Noordhoek gekocht. Ik las over Den Haag, een ritje met een tram en een verwarmingsstoker van de school die zijn drank in de toren verstopt.

‘Kom,’ zei de stoker, ’loop even mee. Dat vinden oud leerlingen altijd leuk. We zijn met 5 minuten terug. De conducteur blijft hier wel even staan, die heeft hier ook een vast klusje.’
Hij knipoogde.
‘Over 5 minuten?’

Het zijn vertellingen van een haast mythisch Den Haag, tastbaar gemaakt in korte slinkse zinnen die je ongemerkt inkapselen.

Nog eentje:
De school zag er in het donker uit als een fort. Voornaam, in zichzelf gekeerd, weg van de wereld. ’s Nachts werd het smeedijzeren hek gesloten, nu stond het open.

Laatste woord

Ik trok wat stokken van een stapel snoeihout bij de ambassade van Denemarken. Een politiewagen reed voorbij en draaide aan het einde van de straat om en keerde langzaam terug. Ze stapten uit om mij te ondervragen.

‘Jullie vervelen je ook kapot he,’ was het eerst wat ik zei.

‘Nou ja u haalt iets weg bij de ambassade en het is onze taak dat in de gaten te houden.’

‘Strikt gezien liggen die takken op de openbare weg.’ De sterke arm der wet maakt altijd de verkeerde reactie bij me los. meer dan eens ben ik in de problemen gekomen hierdoor. 

‘Wat gaat u ermee doen?’

‘Mijn tuin decoreren.’

‘Nou, pas maar op dat ze geen wortel schieten.’ Toen begreep ik dat dit een ouwehoer was.

Hij begon te vertellen hoe een twijgje een abrikozenboom werd door het zo in zijn tuin te zetten. Dat leek me sterk, maar hij zei dat je het goed vochtig moest houden. Wat hij kan, kan ik beter, dus ik trok ook mijn register open. Zo vertelde ik hem dat de Schuddegeest vroeger een schietbaan was en dat de kanonnen de geestgronden deden schudden. Ik zag hoe de andere collega agent al wat heen en weer begon te wippen op zijn benen. Maar ik was nog lang niet klaar. Hoe gaat het met de reorganisatie bij de politie, wilde ik weten en toen vertelden zij dat er gedemonstreerd was vorig jaar. Toen zei ik dat ik dat wist en dat ze het Malieveld niet vol hadden gekregen. Toen zeiden zei weer dat het malieveld heel groot is.  Ook wilde ik weten wat hun wieldorpen te betekenen hadden. Ze leken wel op een placemat waarop de afbeelding van een wiel was te zien. 

‘Kogelvrij. De hele wagen,’ verklaarde de tuinierende agent niet zonder trots. Hij trok een portier open om mij de deur te laten voelen. Loodzwaar. Het blijkt een complete tank te zijn. Ik dacht altijd dat ze met die politiewagens op het strand konden. Maar dat kan dus juist niet, want dan zak je onherroepelijk weg. Ik begon nog over de Scheveningse weg waarover de vissersvrouwen ooit met vis op hun hoofd naar de Haagse markt liepen. De tuinman vertelde dat er ooit een plan bestond om de Dennenweg tot Scheveningen door te trekken en daar klapte ik overheen door te vertellen dat Duindorp ook ooit een schietbaan was en een kazerne. Toen waren ze klaar.  Gelukkig had ik het laatste woord en kon ik met mijn takken naar huis.

Zarathustra

Er is een interessant religieus experiment gaande in Koerdisch Irak. Sommige Koerden hebben bedacht dat de Islam wat al te ingewikkeld begint te worden. Welke fatwa moet je nou nog volgen? Bovendien hebben ze een hekel aan IS. Er is nu een groep Koerden die vindt dat ze terug moeten naar het oorspronkelijke geloof, het Zoroastrisme. Een geloof dat uitgaat van een dualistische wereld van goed en kwaad. Deze aanhangers van de profeet Zarathustra maken een krachtig gebaar. Als IS met de islam geassocieerd wordt is het beter afstand te doen van de Islam. Of is dit een 1 april grap?