Ik las laatst een interessant artikel over het Noorse architectenbureau Snøhetta.
Zij hebben onder andere Times Square in New York opnieuw vormgegeven. In het artikel dat verscheen in de New Yorker, komt een van de partners, Craig Dyker, aan het woord. Hij vertelt over een vriend die een schaapshond heeft en telkens op feestjes de gasten bijeen drijft. Met kleine tikjes tegen enkels en knieën, krijgt hij ze in beweging. Aan het einde van het feestje staat iedereen in dezelfde hoek. Het mooie is dat de hond niet alleen blij is, maar dat de mensen het helemaal niet in de gaten hebben dat dit gebeurt. Dykers vindt dat de architect de schaapshond op het feestje moet zijn. Architectuur is een vorm van zachte dwang, zonder dat je het door hebt. Dykers heeft een broer die een hersenbeschadiging heeft opgelopen en nu geen geheugen meer heeft. Telkens als hij een ruimte inloopt is dat aslof het de eerste keer is. De architect zet zijn broer in om gebouwen te testen op hun functionaliteit. ' So I watch him him, and try to understand what clues he's using to move through unfamiliar surroundings.'
