We gingen op de fiets naar Oostvoorne, we moesten daar zijn voor een bruiloft. De satdsfietsen kreunden en kraakten door de afstand en de wind. We ploeterden voort door een landschap van kranen en gestapelde containers. Een roerloos landschap waar absoluut niets bewoog. Geen grassprietje kwam in beweging. Iemand leek dit wel bedacht te hebben. Het kon haast niet echt zijn. En het is ook niet echt. Platgeslagen konijnen waaiden als dik perkament tussen mijn wielen door. Dat was het enigde dat bewoog.
