Michael Marder schrijft op de Stone over het stof dat we verspreiden en dat we zijn. Hij schrijft ook over afstoffen als gevecht tegen de dood.
Door af te stoffen krijgen dingen weer hun natuurlijk glans. Meubels krijgen hun façades terug, het is een activiteit die je terugvoert tot de kern van de werkelijkheid. Die kern is niet zozeer de verborgen essentie van dingen maar juist hun uiterlijke schijn, hun eerste impressie.
Het Europese verlichtingsdenken draaide om heldere rationele gedachtes. Met afstoffen probeert Marder dat begrip helderheid opnieuw te benaderen.
‘What I like about the allegory of dusting is that it elucidates how critique cannot achieve its objectives once and for all. Just as dust will continue accumulating after every attempt to get rid of it, so prejudices and preconceptions will keep accruing after analysis (no matter how radical) shakes received ideas to the core. The labor of enlightenment and critical thinking will have to recommence every now and then in order to reorganize our mental dwelling and to unblock the neglected points of access to what is. Trivial as it may sound, dusting, mired in finitude, is an infinite task.’
Het afstoffen van kennis. Een oneindige zich herhalende taak. Ik vind dat wel een mooie gedachte. He past niet echt in onze westerse voorwaartse manier van denken, waarbij het ene idee op het andere wordt gestapeld. Het idee van groeiende kennis. Marder ziet kennis meer als een iets dat telkens opnieuw leven ingeblazen moet worden en dat is in essentie natuurlijk ook zo. Kennis dat niks doet, dat niet aan het werk gezet wordt, vergaard stof.
