Een klein nuffig vrouwtje die me aan vrouw Holle deed denken, of iemand anders uit het moeras, kwam vanmiddag naar me toe. We zaten in de trein en ik kon nergens heen. Ze, dat wil zeggen vrouw Holle of haar zus, wilde me graag een aantal vragen stellen. Ze loenste en zei dat ik snel antwoord moest geven want in Zwolle moest ze eruit. Zwolle, dat geeft te denken. Ik durfde niet te weigeren, want stel nou dat het vrouw Holle was. Wat dacht ik van de zone taxi, wat was mijn gevoel van veiligheid op het station na zeven uur ? Mijn gevoel van veiligheid overdag ? Ook wilde ze weten hoe ik op het station was gekomen en of ik wellicht gebruik had gemaakt van de zonetaxi. Wachttijden bij het kaartautomaat, een cijfer alstublieft. Ik riep willekeurige cijfers en vroeg me af of de NS soms verplicht onderzoekjes moest doen en dan dus maar lukraak vrouw Holles uit vochtige bejaardentehuizen trok om door de treinen te jagen. Het was slim bedacht, want niemand weigert medewerking op zo’n moment, een sjokkend oud vrouwtje met vragenlijsten door de trein. Dat heeft iets weg van een oude mythe, iets van een vloek.
