Bij theater hoop je op een onderdompeling. Meer nog dan bij film ben je er ‘bij’. Vanavond lukte me dat niet. Ik was met de lieve G naar drie voorstellingen van toneelgroep De Appel. Het was eclectisch, fragmentarisch en het zat vol citaten. In het laatste stuk dat Motel Detroit heette, kwam een Hunter S. Thomson-achtige figuur de vloer op. Hij begon een verhaal te vertellen maar wist zelf niet hoe het verder moest. Het personage waarover hij vertelde ging een hoek om en daarna wist Hunter het niet meer, 'lost for words'.
De niet afgemaakte zin, een mooi symbool voor die hele voorstelling. Het is een slecht teken als muziek en decor dominanter zijn dan het spel.
Misschien was alleen de tweede voorstelling wel aardig; Huize Zeeezicht. Het ging over een woning voor ouderen van dagen en de schrijnende gevallen die daar wonen. Het publiek had een koptelefoon op en we keken ook echt naar een oude villa. De verschillende gebeurtenissen speelden zich in de kamers af, waar wij van buiten zo in konden kijken. Leuk bedacht.
