Vandaag was ik in tuin in de stad voor een reportage. Het is een tuin waar van alles gebeurt. Je kunt er planten kopen en genieten van een gratis maaltijd. Als we al ergens het geluk kunnen lokaliseren dan toch hier, dacht ik. Maar zo makkelijk blijkt dat niet te zijn. Er komen veel mensen om te ontsnappen aan wat ze gewend zijn. Ook depressieve mensen. Of ze ook gelukkig zijn is moeilijk te zeggen, sommigen zaten een beetje in een hoekje. Misschien dat ze hun depressiviteit heel even vergeten. In deze tuin gelden geen regels, begreep ik van initiatiefnemer Frans Kerver. De omgangsvormen zijn hier net zo organisch als de planten die er groeien. Al houden sommige planten ons ook voor de gek volgens Frans. We zijn zo gewend een glimmende appel te zien dat we daar een positief gevoel van krijgen. ‘Eigenlijk is het nep,’ zegt Frans, ‘net zo nep als de viooltjes die we verkopen. We worden in de luren gelegd door de kleuren van bloemen. Maar om die kleuren zo te krijgen worden er allemaal chemicaliën gebruikt.’ Het was moeilijk om de focus in het gesprek te houden. Maar dat heeft vooral met het onderwerp te maken. Geluk, dat gaat vaak alle kanten op.
