Intimiteit

Vandaag zijn we bij ´La vie d´Adele´ geweest. Ooit was ik bang dat het een zogenaamde doelgroepfilm zou zijn, maar dat blijkt reuze mee te vallen. Homoseksualiteit is niet het hoofdthema van deze film, al speelt het natuurlijk wel mee op de achtergrond. In het kort is dit het verhaal: Adele, een meisje uit een arbeiders milieu, wordt verliefd op een kunstenares, Emma, die met haar vrienden behoorlijk hoogdravend over kunst praat. Adele voelt zich daar niet helemaal in thuis.  Emma moedigt Adele aan te schrijven, ze kan het goed en ze houdt van literatuur. Voor Adele is het te intiem wat ze schrijft, ze houdt het voor zichzelf. Uiteindelijk gaat het uit en als Adele later op een expositie komt van Emma, ziet ze voornamelijk schilderijen van zichzelf hangen. Dat is misschien wel waarom het niet goed gegaan is. Voor Adele was de passie iets wat ze aan Emma gaf. Emma heeft de passie in haar schilderijen gebruikt. Passie is voor haar iets om kunst mee te maken. Maar of dat de echte reden is weten we niet. Mensen vallen in en uit de liefde, dat is alles. Het was een prachtige film. De actrice die Adele speelt, kende ik niet, maar de wijze waarop ze Adele tegelijkertijd doortastend als onzeker neerzet, vond ik indrukwekkend.
Er wordt in verband met deze film vooral over de seks scenes gepraat. Ze zijn wel belangrijk, denk ik, ze geven lading aan de conversaties en gebeurtenissen. Maar ze zijn niet het belangrijkste. Ook al zijn de actrices mooi en jong, de scenes zijn niet bepaald gefilmd om mannen te verleiden. Juist de lengte van die scenes maakt het alledaagser. Voyeurisme is wel een thema dat wordt aangeboord, maar dan vooral buiten de slaapkamer. 
Adele krijgt opmerkingen dat ze goed poseert bijvoorbeeld. Dat is een opmerking van een man die de schilderijen heeft gezien, maar Adele weet helemaal niet waar hij het over heeft. Ze poseerde alleen voor Emma, zodat zij een mooi schilderij kon maken.  Voor een voyeur is het schilderij verleidelijker dan de seks zelf.