-->
Afgelopen drie dagen ben ik met enkele Groningse architecten
op pad geweest in Duitsland. Soms moet je voor inspiratie de grens over. Of
misschien gaan architecten wel in het buitenland kijken om voor de verandering
eens anderen te zien lijden onder de malaise (Berlijn) in de bouwsector. In
Berlijn zagen we een voorbeeld van een parkje dat met veel pijn en moeite tot
stand was gekomen en dat uiteindelijk maar een mager resultaat heeft
opgeleverd. Het ging om een strook land tussen een woonstraat en een spoorlijn, vlakbij de Warschauerbrucke waar vroeger spionnen werden uitgewisseld. We wandelden van een voetbalkooi en een 100
meter hardloop baan naar de andere kant waar het gebouwtje staat dat hierboven is afgebeeld (google maps). Naarmate je verder weg kwam van de voetbalkooi zag de
omgeving er minder ontworpen uit. De meest actieve groep is de crossfietsjeugd die hier een racebaan hebben aangelegd. Verder zagen we een moestuin van
een school, een kampvuurplek en een plekje waar werd wild gekampeerd. Mensen
uit de buurt onderhielden dat allemaal zelf. Het was nat en modderig. ‘Jullie
moeten maar eens terugkeren als de zon schijnt, dan is het hier heel levendig,’ zei diegene die het hele plan had geïnitieerd. Welke les konden de Groningse
architecten hieruit leren? Misschien wel dat je heel goed zonder ontwerpers kan. Of in ieder geval dat zonneschijn
belangrijker is dan een voetbalkooi.
