‘Ik hoop dat jullie je koffie hebben gehad voor de lange zit,’
zei de regisseur van Strawberry Tree.
Het klonk als een waarschuwing, maar dat was geenszins nodig. De documentaire
vertelt het verhaal van een Cubaans vissersdorp, juist door helemaal niets te
vertellen. Het dorp bestaat niet meer want dat is door een orkaan weggevaagd.
Na de voorstelling vertelde de regisseur ons dat dit de overheid wel goed
uitkwam omdat die deze kleine vissersdorpjes toch al wilde opruimen om de bewoners te centraliseren.
De vissers willen wel terug, maar ze werden gebombardeerd met allerlei luxe
goederen en voorzieningen om ze in de suburb te houden waar de overheid ze wil hebben. Het goede
is dat dit allemaal niet in de documentaire zit. In feite is de documentaire
een prachtige momentopname in de tijd, nu is het voorgoed weg. Het was ook het
laatste vissersdorp van dit type.
(Op de terugweg naar de trein heb ik mij nog even bij de
Occupy mensen gevoegd. Altijd leuk om een toeristisch uitje af te sluiten door
op de foto te gaan met een mondiale protestbeweging. Ik vroeg aan een van de
mannen die er zaten hoe het ging. ‘slecht’,
zei hij,’ik heb vandaag nog geen jointje gehad en ik moet inspelen tegen de man
met de knop.’ Die laatste opmerking bleek te gaan over het feestje dat gaande
was achter zijn tent waar inderdaad muziek uit een gettoblaster kwam. Ik zei
gedag en doneerde een neurootje voor
het maken van de foto).
