Slecht nieuws

 

Bij het overstappen in Antwerpen zag ik op een tram de volgende boodschap staan: Goed nieuws uit Congo. Het bleek een reclame uiting te zijn voor koffie. Op de een of andere manier kwam de boodschap op dat moment in Belgie onbedoeld cynisch op mij over. Een dergelijke woordgrap is in Belgie toch raar, aangezien beide landen een tamelijk onplezierig verleden met elkaar hebben gehad.  Het enige goede nieuws uit Congo blijkt koffie te zijn. Ondanks mijn grote antipathie jegens de Starbucks besloot ik er uit praktische overwegingen toch maar koffie te halen. Een dubbele espresso kost 2 euro 95. Terwijl ik had gezegd het ter plekke op te zullen drinken zat de koffie toch in een kartonnen bekertje en was bovendien lauw. Goed nieuws uit Congo, maar slecht nieuws uit de starbucks die niet doen aan fairtrade, kinderarbeid stimuleren en klanten een vermogen laten betalen voor lauwe koffie.

Mensen

 

Vandaag was ik in Gent aanwezig bij een workshop, een denktanksessie, over infrastructuur. Er waren daar mensen die naar een schone  snelweg verlangden dat als een autonoom lichaam in het landschap zou liggen zonder al teveel afslagen, zonder bedrijventerreinen, zonder parkeerplaatsen, zonder Homo ontmoetingsplaatsen, zonder pretparken, IKEA’s en stadions. Mensen die kortom terug wilden naar de vervlogen utopie van het modernisme.

Veganistisch

Vanavond voor het eerst een taart gegeten van tofu en dan bedoel ik dus een zoete taart, een toetje. Tofu als cheese cake, je kon er natuurlijk op zitten wachten. Zo is dat ook met griesmeelpudding gegaan. Eerst was semolina een soort couscous, het wordt volgens mij nogsteeds op die manier gegeten in het midden oosten. Wij hebben er in het westen pudding van gemaakt. Nu is dus de tofu aan de beurt. Dit ingredient uit de Aziatische keuken was overigens niet terug te herkennen. Gelukkig maar, want in eerste instantie klinkt het behoorlijk vies. Over griesmeelpudding ben ik enthousiast. De tofutaart zwelt op in mijn buik.

Leuke dieren

Op 9 november j.l. gaf Bas Haring in dagblad Trouw een interview naar aanleiding van zijn verschenen boek ‘plastic panda’s’. De wereld kan wat hembetreft ook met minder diersoorten af want veel soorten mis je helemaal niet. Bas Haring’s redenering is als volgt: er zijn leuke dieren en minder leuke dieren. Voor hem is het evident dat we alleen de leuke dieren bewaren en de anderen, die toch niet leuk zijn, laten we uitsterven. Er is wat voro te zegegn dat om de soort te redden je wellicht een keuze moet maken. Toch zou het beter zijn als Haring als filosoof een onderscheid maakt tussen wat haalbaar is en wat wenselijk zou zijn. Hij kijkt nu alleen maar naar haalbaarheid en zegt dan dat het haalbare ook wenselijk is. Op basis van dit artikel zou je zeggen dat Bas Haring doorslaat in rationalisering en een voorkeur heeft voor kitch. Natuur met een zekere flair mag van hem bestaan en er zijn ook leuke panda's van plastic. Hij is volksfilosoof maar in plaats van het inzichtelijk maken van een bepaalde nuance, gaat hij eraan vorobij en zegt hij vooral wat het volk toch al denkt. 'Mijn I-phone is ook wat waard', zegt de volksfilosoof als repliek op een verdwenen diersoort. Als we alleen nog maar datgene doen wat haalbaar is en onze keuzes niet langer baseren op het wenselijke, dan kan je de wereld niet langer richting geven. Het is dan een beetje alsof je een oorlog voert en alleen maar bezig bent met schieten zonder te weten waar die oorlog precies voor dient.

symbiose

 

Vandaag was ik bij de opening van een schilderijen tentoonstelling in het ASEC gebouw in Apeldoorn. Het betrof een gecombineerde tentoonstelling met werk van Phillip Akkerman en Vincent Rijnbende wat door elkaar was opgehangen. De een heeft de schilderijen van de ander geselecteerd. Zelden een tentoonstelling gezien waarbij twee schilders met hun werk zo goed op elkaar aansluiten, als deze. 

Goede bedoelingen

Vanavond was ik in Lelystad met nog zes andere liefhebbers van een stad die louter bestaat uit goede bedoelingen. De anderen zaten al ergens toen ik van het station Lelystad met een OV fiets de stad  in reed. Een dame wees me de weg. ‘Het wordt nooit wat met Lelystad,‘ zei ze,‘ ik weet niet wat het is, het loopt niet.’ Ze woont er al sinds 1976, toen ze er heen trok vanuit Amsterdam met kinderen en haar man. Haar kinderen wonen hier ook met kleinkinderen. ‘Ik kan hier nu niet meer weg,’ zegt ze dan ook,' bovendien woon ik hier nu zo lang dat ik Amsterdam bent ontgroeit, ik ben nu echt zo'n poldertrien geworden.'
Oppassen dus, in Lelystad wonen is besmettelijk. We hebben macrobiotisch gegeten in het meditatiecentrum van de transcendentale meditatiewijk van Lelystad. Je kon hier geen drank krijgen, maar dat hoefde ook niet want we hadden al behoorlijk wat gedronken in een kroeg die verstopt zat in een verlaten winkelcentrum. Ze waren ooit bedoelt als schuilplekken voor het opstuivende polderzand. Nu staan ze leeg omdat er alweer een nieuw centrum is gebouwd en alle winkeliers daar weer naartoe zijn getrokken. Nu gebeurd hetzelfde omdat er opnieuw een nieuw centrum wordt gebouwd. Ik heb de groep 'expeditieleden' vroegtijdig verlaten. Morgen gaan ze nog naar de ruine van een viskweker. Helaas heb ik morgen andere verplichtingen.

Worst

Boeken verkopen, hoe doe je dat eigenlijk? Ik heb er geen kaas van gegeten en mijn snelwegcollega Melle Smets, ook niet. Hij kwam met het idee om worst te gaan verkopen op parkeerplaatsen. Om mij een plezier te doen mocht het ook koek en zopie zijn. In ieder geval iets met voedsel, dat werkt het beste volgens hem. Hij heeft gelijk, denk ik,  al moeten we het waarschijnlijk omdraaien. Mensen krijgen gratis worst bij de aankoop van een boek. Niet bij de online verkoop uiteraard.

Waar we gaan staan wordt aangekondigd op deze website: www.snelwegverhalen.nl 

Bijen

 

De consultant is de biechtvader van het kapitalisme; je vertelt ze altijd iets meer dan je had gewild. Dit maak ik op uit een goed en zeer uitgebreid artikel in de Groene Amsterdammer over consultancy bureau McKinsey & Company. Als je er niet uitkomt bel je McKinsey. Ze bellen jou ook als er iets negatiefs in de pers staat en vertellen je hoe vervelend dat is. Ze tonen betrokkenheid en suggereren over morele standaarden te beschikken die doen denken aan een religie. Net als de katholieke Kerk heeft ook McKinsey zich schuldig gemaakt aan misbruik. Een oud directeur heeft gevoelige informatie doorgespeeld en daar geld mee verdient.  Dat is natuurlijk dodelijk voor hun imago, maar omdat ze geen externe controleurs toelaten wordt dit wel in de hand gespeeld. Op een gegeven moment weet iemand blijkbaar teveel en kent hij teveel mensen op hoge posities om de verleiding te weerstaan. Alle documenten in de McKinsey data bases zijn geanonimiseerd, maar de werknemers hebben deze informatie wel in hun hoofd zitten. Kennis opgedaan bij het ene bedrijf wordt ook verwerkt in adviezen voor strategieën elders. Hierdoor lijken consultants ook op bijen die bevruchting toepassen door met stuifmeel van bloem naar bloem te vliegen. Er is echter wel een verschil. Alle bloemen beginnen steeds meer op elkaar te lijken als de McKinsey bij vertrokken is.

Dan moet je deze hebben

'Is het voor een suprise?' vroeg de winkelbediende van de doe het zelf shop.
'Nee, voor een veenlijk.' zei ik naar waarheid. De winkelbediende was dit soort repliek blijkbaar wel gewend want hij liep regelrecht naar een schap en gaf me een doosje met de mededeling: 'Dan moet je deze hebben.'

Familiewapen

 

De Volkskrant heeft onderzoek gedaan naar moord. Het blijkt een mannenzaak te zijn. Vrouwen doden meestal iemand bij zich in de buurt, zoals kinderen en partners. Bij partnerdoding, zo noemt de Volkskrant dat,  is het interessant om te zien welke motivatie erachter schuilgaat. Ik citeer: ’Mannen doden hun echtgenote vooral om te voorkomen dat ze hem verlaat. Vrouwen slaan doorgaans toe omdat ze na jarenlange terreur weg willen, maar het gevoel hebben dat dit niet kan. Een voorbeeld is de vrouw uit Amstelveen die in 2007 haar partner vermoordde. Ze nam het recht in eigen hand nadat zij en haar kinderen talloze keren waren mishandeld. Terwijl haar vriend lag te slapen, schoot ze een aantal kogels door zijn hoofd.’

Ik heb het gevoel dat de Volkskrant dit thema speciaal heeft uitgezocht voor mistige dagen in de winter. Voorkom partnerdoding; haal 's avonds voor het slapengaan de kogels uit uw familiewapen.

Overbodig

 

Er stond vandaag een interview in de Volkskrant met de Rooms Katholieke pastoor Rob Mutsaerts (53). Lees het interview om te zien hoe de Rooms Katholieke kerk ten onder zal gaan. Het kernbegrip 'jezelf blijven', kwam een paar keer voor in het stuk. Ik citeer: ‘De kerk moet vooral zichzelf blijven. En of dat in de marge van de maatschappij is, dat maakt me niet uit.' en: ’We moeten onszelf zijn, anders maken we onszelf overbodig.'  en: 'Ik denk dat we naar een kleine kerk toe gaan. Maar wel een gezonde, authentieke kerk die zichzelf is en die ook zo weer kan groeien.'

Natuurlijk wilde de interviewer, Peter de Graaf, nu wel eens weten wat dat dan is; 'jezelf blijven'.

Dit was het antwoord van de pastoor:’Je moet de sacramenten trouw blijven, trouw aan de Bijbel, trouw aan het geloof. Christus wijst ons de weg en die moeten we gaan. We zijn geen service-instituut, en dat lijken we wel een beetje geworden. Als je de lat lager legt, dan vervreemd je de mensen uiteindelijk van de kerk. Op de korte termijn werkt het misschien eventjes, maar uiteindelijk wint de orthodoxie. Vrijzinnigheid verdampt altijd. Wat herken je nog in het geloof als het allemaal zo vrijblijvend is?'

Mutsaerts volgt de Taliban methode en zegt:’radicaliseren is de enige manier’.

Het is echter zeer de vraag of dit het gewenste resultaat oplevert. Standvastige uitspraken klinken in eerste instantie aantrekkelijk. Maar het geloof, ieder geloof, is een gebruiksaanwijzing voor het leven en als het niet maat houdt met de tijd wordt de gebruiksaanwijzing waardeloos. Dat terwijl de Katholiek Kerk altijd uitblonk in flexibiliteit omdat ze het leven met een korreltje zout namen:' Homoseksualiteit, oké, maar heb het er niet over.' Over tien jaar bestaat er geen Katholieke Kerk meer, ze zal zijn verschrompeld tot een klein groepje fanatiekelingen. De overgrote meerderheid draagt nog een kruisje om zijn nek, maar zal niet meer weten waar het voor staat. Of zal zeggen: 'gekocht bij een souvenirwinkel als herinnering aan een concert van Madonna.'

Pittoresk

 

Breivik gaf zijn wapens namen uit de Noorse mythologie. Niet alleen beantwoordt Breivik aan onze diepgewortelde angst voor de gewelddadige eenling zonder moreel besef, hij kleurt het beeld ook nog in met allerlei pittoreske wetenswaardigheden. Zijn rechtszaak is over een jaar. Ik ben bang dat het niets meer zal opleveren dan een freakshow met allerhande details over zijn zieke denkbeelden waar we ons aan kunnen verlustigen. Later zal dit fenomeen bekend komen te staan onder het de naam geweldsfolklore.

Neurootje

 

‘Ik hoop dat jullie je koffie hebben gehad voor de lange zit,’ zei de regisseur van Strawberry Tree. Het klonk als een waarschuwing, maar dat was geenszins nodig. De documentaire vertelt het verhaal van een Cubaans vissersdorp, juist door helemaal niets te vertellen. Het dorp bestaat niet meer want dat is door een orkaan weggevaagd. Na de voorstelling vertelde de regisseur ons dat dit de overheid wel goed uitkwam omdat die deze kleine vissersdorpjes toch al wilde opruimen om de bewoners te centraliseren. De vissers willen wel terug, maar ze werden gebombardeerd met allerlei luxe goederen en voorzieningen om ze in de suburb te houden waar de overheid ze wil hebben. Het goede is dat dit allemaal niet in de documentaire zit. In feite is de documentaire een prachtige momentopname in de tijd, nu is het voorgoed weg. Het was ook het laatste vissersdorp van dit type.

(Op de terugweg naar de trein heb ik mij nog even bij de Occupy mensen gevoegd. Altijd leuk om een toeristisch uitje af te sluiten door op de foto te gaan met een mondiale protestbeweging. Ik vroeg aan een van de mannen die er zaten hoe het ging.  ‘slecht’, zei hij,’ik heb vandaag nog geen jointje gehad en ik moet inspelen tegen de man met de knop.’ Die laatste opmerking bleek te gaan over het feestje dat gaande was achter zijn tent waar inderdaad muziek uit een gettoblaster kwam. Ik zei gedag en doneerde een neurootje voor het maken van de foto).

Paard

 

Vanmorgen heb ik paard gereden. Lavendel heette ze en ze had een zacht wintervachtje. Noem me een romanticus, maar ik vond het leuk om op het paard te zitten. Mijn eerste les was zonder zadel en ik moest naar achter gaan liggen met mijn hoofd bij de staart van het dier en naar voren om z'n oren beet te pakken. Ik moest ook maar eens achterstevoren op het dier gaan zitten en er weer afglijden om er opnieuw op te springen, let wel; zonder mijn knie in haar zij te plaatsen, daar zou het dier zeer van schrikken. Het paard kan in principe gebaren taal, je hebt de teugels haast niet nodig. We zijn ook in galop gegaan. Dit alles in een rondje met mijn gastheer in het midden. Hij hield een lange leiband vast. Toch zag ik mijzelf al galopperend door de het Drentse landschap gaan.

Koningsvaren

'Het  meisje van Yde is versleept,' zegt mijn gastvrouw als we op de fiets door een mistig landschap ratelen en de herdenkingsplek van het veenlijk passeren.' Op zich ligt dit kunstwerk ook al niet bij de officiële vindplaats want dat is landbouwgrond en dat wil je niet verpesten. Maar de echte vindplaats ligt hier achter ons,  zo'n 500 meter verderop in een andere marken, dat is trouwens nog steeds veen. De jongens die het hebben gevonden waren illegaal veen aan het afgraven en wilde niet dat het ontdekt werd en zo hebben ze het versleept.'

De man van mijn gastvrouw is thuisgebleven omdat ze vroeger met paarden door het land gingen. Hij heeft herinneringen aan het gebied van voor de ruilverkaveling en het bedroeft hem te zeer dat al zijn oude weggetjes zijn verdwenen en het landschap is rechtgetrokken. Toch weet mijn gastvrouw soms nog flarden van oude weggetjes, stukjes Koningsas noem ik ze maar, terug te vinden. We duiken erin en passeren een riviertje die links van de weg nog door oude landbouwgrond kronkelt en rechts van de weg rechtgetrokken is en door strakke kavels wegschiet naar de horizon. Aan de waterkant vinden we bruine varens. 'Het is een koningsvaren,' zegt mijn gastvrouw,'het is een zeldzame plant die heel oud kan worden en groeit altijd op de grens tussen zand en veen. Hier komen ze veel voor, meer dan op andere plekken in Nederland.'

We passeren een oude afvalberg dat werd gebruikt door de stad Groningen en is afgegraven als potgrond.

Bij Eelde passeren we glad getrokken kavels waar je als het goed is binnenkort opnieuw kan wonen zoals het vroeger was. 'Hier hebben ze ook kwade plannen met vleermuisroutes, ze willen die bomenrij weghalen.'

Wij rijden terug in de duisternis over de bodem van de zee en worden van de sokken gereden door razendsnelle onderzeeërs met groot licht.   

Verzet

'Noem mijn naam nooit in grote gezelschappen', zei mijn gastvrouw tijdens het bereiden van de maaltijd. Ze zei het niet voor zichzelf maar voor mij. Volgens haar was de kans groot dat mijn toehoorders zich tegen me zouden keren. Ik was bezig met het kraken van hazelnoten voor in de stamppot andijvie. Het was eigen oogst, was mij verteld. De andijvie kwam van de buren en de aardappels van haar dochter in Noord Holland. 'Door mijn verzet tegen de verlenging van de landingsbaan in Eelde heb ik zelfs doodsbedreigingen gehad.' Vervolgde mijn gastvrouw haar verhaal. Dit klonk vrij heftig en ik wist niet goed wat ik erop moest zeggen.

Er zijn bestuurders in het noorden met een droom, stel ik mij voor, en die droom is al meerdere keren afgeschoten. Dat is natuurlijk frustrerend, maar dat geldt voor meer zaken in een democratie.  Neelie Kroes was de eerste die sprak over sprookjes rondom Eelde. Ze zag geen economisch belang in een uitgebreide luchthaven. Later zou de zogenaamde oefenbaan van Schiphol naar Eelde verhuizen. De baan had een bijnaam; de bulderbaan. Mij gastvrouw vertelde hoe ze naar een aantal directeuren van de Gasunie is gegaan die net in dat gebied waren komen wonen vanuit het westen. Samen met hen is ze een actiegroep begonnen. 'De directeuren zeiden tegen de bestuurders; als dit doorgaat dan zorgen wij ervoor dat onze aluminium vrienden (ALDEL) niet naar het noorden komen.' De baan kwam er niet.

'Nu zet ik me in voor de vleermuizen, die heeft het vliegveld zelf ontdekt en daar moet wel correct mee omgesprongen worden. Daar dring ik op aan.'

Ik kijk naar de oude stal die is omgebouwd tot woonkamer. Een deel daarvan wordt in beslag genomen door een archiefkast waarin alles vanaf  de jaren zeventig tot nu is opgeslagen. Er zijn andere kamers met nog meer multomappen. Doodsbedreigingen keur ik af, maar als je de dossierkennis van mijn gastvrouw hoort; krijg je bijna medelijden met noordelijke bestuurders die zo graag willen. 

Lesbisch wandelen

Wie een streek wil leren kennen die slaapt bij de mensen thuis. Via een website die tevens de wereld wil verbeteren, bieden mensen elkaar slaapplekken aan. Er zijn niet heel veel mensen op het platteland die dat doen. Diegene die ik had gevonden zat middenin een verhuizing. Ik kon altijd langskomen voor een praatje. Ik hoopte dat na dit praatje het slapen geen probleem meer zou zijn.
Helaas arriveer ik in het donker en besluit mijn eventuele gastheer toch maar te bellen. Ik heb nog zeker vijf kilometer te gaan.
'Oh enne, je zoekt eigenlijk een slaapplek voor vannacht?', zegt Karl, mijn couchsurfconnectie, met enige paniek in zijn stem.
'Ik kan helpen verhuizen', opper ik. Hij gaat me halen op de fiets.  Onderweg gaan we in het pikke donker naar de vindplaats van het meisje van Yde kijken.'Ze is gewurgd en aan de moerasgoden geofferd. Misschien dat we iets bijzonders meemaken', zegt Karl, 'Er is een herdenkingsmonument gemaakt. Stenen in een spiraal. Als je die spiraal volgt, kan je over het leven nadenken.'
Er gebeurt niets bijzonders en we fietsen verder door de duisternis naar huis. Aan de horizon een ring van lichtwolken die de aanwezigheid van dorpen verraad;  Vries, het stadion van FC Yde, Donderen en in de verte Eelde.
'Ik woon aan de rand van het vliegveld, de geplande verlenging van de landingsbaan gaat door mijn huis.'
Ik begrijp van Karl dat er een hoop gedoe in het gebied gaande is. 'Mensen zetten zich in voor vleermuizen. De vliegroutes van vleermuizen worden verstoort door de baanverlenging.'
Als we thuis zijn, haal ik een fles wijn tevoorschijn die we even bij de verwarming zetten.
Karl regelt ondertussen een afspraak voor me met iemand die zich inzet voor de vleermuizen gemeenschap. Morgen ga ik met haar lunchen. Ze woont in de buurt.
Onder het genot van de rioja die op temperatuur is gekomen, hebben we het over van alles en nog wat. 'Het Pieterpad is lesbisch', verklaart Karl, 'het is door twee lesbische vrouwen bedacht en er lopen heel veel vrouwen met kort haar en dikke billen.'

Bermtoerisme

Ik moet een onderzoek doen naar het platteland, het platteland waar een snelweg doorheen loopt. Die snelweg wordt mijn rode draad. Links en rechts ervan zal ik opzoek gaan naar verhalen. Dat is dus een uitgebreide vorm van bermtoerisme. Eerder was het mijn idee om door het gebied te trekken met een tent. Ik heb zelfs een tent opgehaald uit Den Haag. Daar zie ik nu vanaf, het is me te koud geworden. Inmiddels heb ik besloten te gaan couchsurfen door mijn onderzoeksgebied. Dat is een veel beter idee, want op die manier ontmoet je de mensen die het landschap dagelijks beleven.

Hotpants

 

Vanavond was ik met de lieve G op een feestje van een collega van haar. Het was een interessant feestje met een groot aantal lieve buren. ‘Er komen veel oude mensen,’ had de collega gewaarschuwd. Een van de zogenaamd oudere mensen, een vrouw van in de veertig, droeg een hotpants. Men was misschien oud, maar had de jongeren cultuur omarmt. Ze bewoog zich op een interessante manier. Een andere oudere vrouw kwam binnen om met ons te praten.’Als je tweetalig bent opgevoed krijg je geen Alzheimer,’ zei ze tegen ons en nam een slok witte wijn,' de hersenen maken telkens een sprongetje als ze tussen de talen heen en weer schakelen.' Later zei mijn Mexicaanse collega dat deze mevrouw iedereen de baas is als het gaat om witte wijn. Toevallig moest ze vandaag eerder terug naar Amsterdam. Ze was getrouwd met een beroemde Uruguayaanse zanger die inmiddels overleden is.Voor twaalven waren we weer thuis.

Wijzen

 

Politiek maakt besmet, zo wordt gezegd. Ook kan je in de politiek te vroeg pieken, heb ik wel eens gehoord. Ik geloof dat dit gezegd werd over Job Cohen. Hij was een belofte, die niet uitkwam. Nu is hij besmet, waarschijnlijk. Je krijgt moreel gezien al snel vuile handen in de politiek. Je wordt geacht een mening te hebben. Wat is goed en wat is slecht. Een militaire missie in Afghanistan is slecht, een politiemissie is goed. In tijden van economische crisis tiert de morele verontwaardiging welig. Berlusconi zou misschien wel minder hard zijn aangepakt op zijn seksuele escapades als het geen crisis was geweest. Nu het slecht gaat met het land vallen bunga-bunga feestjes minder goed. Griekenland heeft een nieuwe 'crisis-premier', over hem schreef de Volkskrant vandaag: 'Papademos is een kleurloze figuur in de Griekse politiek. Maar de technocraat wordt gezien als iemand die met zijn kalme optreden stabiliteit kan brengen in de crisistijd. "Papademos is niet besmet door de politiek", zo haalde persbureau Reuters een Britse zakenman aan.' 

De Brits zakenman vergeet dat het crisis is: ook de zakenwereld is besmet. Bankiers zijn vandaag de dag het kwaad en sinds het het boek vastgoedfraude van de journalisten Gerben van der Marel en Vasco van der Boon weten we dat ook projectontwikkelaars geen frisse jongens zijn. Op een gegeven moment weten we van gekkigheid niet meer naar wie we moeten wijzen als het slecht gaat met de wereld. Politici, bankiers, projectontwikkelaars, zwevende kiezers en losgeslagen burgers. We zijn toe aan iets nieuws.

Risotto

Vanavond heb ik risotto gemaakt. We hadden een redactievergadering en ik dacht dat de risotto mijn flaptekst keuze positief zou beïnvloeden. Dat is ten dele gelukt.Voor de rest hebben we gesproken over het nut van religie en het geloof in geld. Daarbij is veel wijn en grappa gedronken.

Springer

Het is bijna alsof de gisteren overleden F. Springer geëerd wordt met een nieuwsbericht. 'Van spionage verdachte Russin strikt Nederaldner', kopte de Volkskrant. De arme man dacht dat het een prostituee was getuige zijn vermeende pogingen om af te rekenen. F. Springer las ik vroeger veel, ik kan me nog goed Teheran, een Zwanezang herinneren. Ook daarin zijn de buitenechtelijke affaires niet van de lucht. Zijn laatste boek; Quadriga, Een eindspel, heb ik niet gelezen. Ik koester mijn jeugdherinneringen.

Niet vreemd

 

Er is iets geks aan de hand met nieuws. Nieuws is altijd het equivalent geweest van nieuwe feiten die iets zeggen over de wereld. Maar er wordt in artikelen bijna nooit rauwe data gepubliceerd, ook omdat dit niet altijd voor handen is. Meestal geeft het nieuws ons iets waar we onbewust op hebben zitten wachten of waar ons wereldbeeld aan voldoet. Denk aan de snelwegschutter van enkele maanden geleden. Er was eigenlijk geen enkele aanleiding om te veronderstellen dat er een snelwegschutter zou bestaan, maar omdat het glas van verschillende auto’s was gesprongen kon het haast niet anders; een kwaadwillend en  onzichtbaar onderkruipsel had het met zijn schiettuig op vredelievende burgers voorzien. Dat beeld past bij ons onbewust romantische idee van de eenzame gek die uit het niets toeslaat. Denk aan Jack the Ripper. Ook Breivik was voor ons niet vreemd, we kenden hem al vanuit de duistere diepten in ons onderbewuste.

Bitcoins

 

Vanavond at ik met een vriend in een Indonesisch restaurant. Hij vertelde me over het bestaan van een duister soort internet dat zich onder het openbare vrij toegankelijke net bevindt: 'Dit internet kan je alleen betreden als je via een programma je ip adres ontraceerbaar maakt. Wat hier aangeboden wordt is al het andere dat juist op internet verboden is. Je kan er drugs kopen en kinderporno en er wordt betaald met een munteenheid dat bitcoins wordt genoemd, een soort cryptische rekencode die zo ingewikkeld is dat een normale huis tuin en keuken computer er drie maanden over doet om het uit te rekenen en vrijwel onmogelijk te kraken is, dat kan alleen met de duurste en sterkste computers ter wereld. ' Bovendien blijkt iedere coin een unieke code te hebben. Dat is de moeite dus niet om te kraken, want ze zijn 5 euro waard.

Op internet lees ik dat overheden hier helemaal niet blij mee zijn want de geld eenheid is niet te beinvloeden of devalueren. Nu criminele netwerken hun eigen geld circulatie hebben, zijn ze in feite losgekoppeld van de bovenwereld en niet langer traceerbaar. Het kan bijna niet anders of bitcoins worden ook in de bovenwereld in de toekomst een regulier betaalmiddel.

Morgen

 

We waren met de politie aan het bellen, want de lieve G had haar handtas laten liggen in een winkel. Ondertussen werd er gesproken over driehoeksverhoudingen en verlangens. Mijn vader was jarig en er werd gedronken. ‘Toen mijn vrouw haar tas met paspoorten was kwijtgeraakt, heb ik ook alles afgebeld’, zei iemand tegen mij. Zijn vrouw zat een eind verderop en zei  ondertussen tegen mijn moeder dat ze het liefst drie mannen wilde, dat dit haar wel goed zou uitkomen. De politie kon ons niet helpen. We waren van plan naar Den Haag te gaan, maar we bleven maar. Mijn oom had nog een verhaal over kampers die in zijn pand zaten. Kampers met heuptasjes waar pistolen in zaten. Ze waren de illegale onderhuurders van zijn hoofdhuurder en waren auto’s aan het omkatten en verbouwden wiet. Hij wilde ze daar weg hebben, hij wilde appartementen gaan bouwen. Morgen is het koopzondag, morgen kunnen we de tas ophalen uit de winkel waar die is blijven liggen. Nu namen we nog maar een glaasje wijn. Op dat moment begon een nachtbloem z'n intense zoete, mint-achtige geur te verspreiden, van buiten uit de tuin naar binnen. Het werd een aangename avond.

Billen

 

Maandag interviewde ik Rene Boomkens. Hij vertelde over een reclame campagne in een van New Yorks recent opgekalefaterde wijken. Je kan daar als yup zeer comfortabel wonen in een riant appartement. Maar zo werd er aan toegevoegd: ’with a touch of danger.’ Prachtig; wonen op stand met high quality zwervers en junks in de buurt. Hier wordt reclame gemaakt voor stedelijkheid. Vanavond liep ik door de straat van mijn ouders langs een tattooshop. Ik keek in de etalage en daar lag een kerel met zijn broek op de knieën. Zijn kont werd getatoeëerd. Hier zou je van alles over kunnen vinden, maar ik weet: dit is potentieel een kwaliteit. Mochten mijn ouder hun huis ooit willen verkopen dan kunnen ze dat doen met de volgende reclame tekst:Wonen op loopafstand van het centrum en de mogelijkheid van getatoeëerde billen.

introducé

 

Vandaag ben ik als introducé mee geweest naar de schaatsbaan. Mijn kamergenoot is zo aardig geweest mij uit te nodigen. Hij is lid van de studenten schaatsclub Tjas. Het was weer even een bikkelharde confrontatie met de techniek. Ik had last van wegglijdende ijzers. Gelukkig vertelde mijn kamergenoot naderhand dat er spraken was van een enorme braam in mijn schaats. Niet ik maar het materiaal was schuldig aan mijn wanprestaties.  Hij speelt zijn rol van gastheer goed.

Neem een baan

 

Twee kennissen probeerde mij onlangs, tijdens een etentje, vol goede bedoelingen van advies te voorzien bij het schrijven. Ik had iets gezegd in de trant van: ‘Het is lastig om in de landelijke pers te landen als je niet in dat circuit zit en of stage hebt gelopen bij een krant, of bekend bent.’ 

’Misschien moet je een ander soort teksten aanleveren. Ik heb in een museum gewerkt en daar ben ik beschrijvingen tegen gekomen van schilderijen op een wetenschappelijke manier, maar ook op een verhalende interpreterende manier.’ zei de een.

‘Maar je weet niet wat ik doe,’ piepte ik,’mijn teksten zijn een en al interpretatie en verhaal.'

‘ja, ja nu klink je alsof zij de boze buitenwereld zijn die jou niet begrijpen, typisch zo’n linksig kunstenaars houdinkje. Neem een baan.’ Zei de ander.

Tegen sommige adviezen valt nauwelijks iets in te brengen. Ik ben dus meteen maar even gaan googelen. De Vlaamse site De Tijd publiceerde ooit de '8 best betaalde jobs'. Naast de 'usual suspects' waren er ook verrassende dingen. Dit zeggen ze over vuilnismannen in New York: 'Vuilnisman is een lucratieve job in New York. Deze stad moet wel heel erg vies zijn, want op jaarbasis verdient de vuilnisman daar 80.000 dollar of 61.000 euro.'

Ooit riep ik tegen een New Yorkse vuilnisman:’ I want to do your job.’

Hij reageerde met een kort maar krachtig:’you wouldn’t stand it.’

Ik ga de uitdaging maar eens aan: werken als vuilnisman in New York, als daar geen verhaal uit komt voor een krant, weet ik het ook niet meer.

Asbest

Vandaag was ik voor een presentatie in Eelde. Om precies te zijn ging het om een Pecha Kucha. Het aardige aan een pecha kucha is dat deze meestal op onalledaagse plaatsen worden georganiseerd. Dat is althans de Groningse traditie. Als presentaties tegenvallen, kan je altijd nog om je heen kijken. Deze pecha kucha, aflevering 17, werd gehouden in de oude gebouwen van luchtvaartschool in Eelde. Een prachtig complex dat nog is gebouwd volgens de regels van De Stijl. De gebouwen zijn verlaten vanwege het gebruik van asbest als bouwmateriaal.  Het is dan natuurlijk de vraag waarom wij er wel drie uur konden doorbrengen. Waarschijnlijk heeft dat met kunst te maken. Als het kunst is, dan kan er meer.