Vandaag kwam ik op de OK een oud huisgenootje tegen. Ze was net bezig met het dichtnaaien van een vrouw met een onoplosbaar alvleesklier probleem. Wat doe jij hier vroeg ze aan mij. Dat was een terechte vraag. Wat deed ik daar?
Toekijken. Was mijn antwoord. Nadat het dichtnaaien tot een goed einde was gebracht zijn we koffie gaan drinken.
Is het moeilijk om neurochirurg te worden?, vroeg ik.
'Ze moeten je wel aardig vinden', antwoordde zij, 'en het is beter als promoveert en tussendoor onderzoekjes doet waar je over kan publiceren. Sommigen doen het als hobby in hun vrije tijd. Het meest simpele is bijvoorbeeld dat je gaat kijken hoe een nieuwe prothese het doet bij patienten over een periode van twee jaar. Zelf wil ik proberen onderzoek te doen naar brugkoek tumoren.'
Dan gaan we terug naar de operatiekamer, terug naar dokter Staal, specialist in neuromodulatie. Hij heeft ooit, in de jaren negentig president Jeltsin geopereerd.’We werden ingevlogen. Toen ik hem ontmoette zei hij, ik weet meer over jou dan jij over mij.’
Neuromodulatie gaat over pijn bestrijding. Er worden apparaatje ingevoerd die gaat reageren zodra een ongeneesbare pijn zich aandient. Cor de rechterhand van Staal legt het uit:’Als voorbeeld kun je denken aan je handen die verbrand zijn, je houdt die onder de koude kraan, dat werkt verzachtend terwijl de werkelijke pijn niet weggaat, noch de oorzaak. Zo werkt dit ook, het is een andere sensatie die de eerste overschreeuwt.'
