'Je moet hier wel voor je plekje vechten', zei een anesthesist tegen mij. 'Als ik wil prikken voor een infuus en de chirurg wil op dat moment een buik opensnijden. Om je werk goed te kunnen doen moet je dan van je afbijten. Dat leer je vanzelf. Toen ik al 22 jarige hier begon keek ik natuurlijk huizenhoog op tegen de arts, nu bescherm ik mijn eigen terrein.’ Een andere anesthesist legde later uit dat ze het doek tussen de chirurg en het hoofd van de patiënt ook wel de ‘bloed-hersen-grens’ noemden. Het was gekscherend bedoeld, maar er schuilt een zeker concurrentiestrijd achter die benaming. Met spijt verliet ik vandaag het operatie centrum. Ik begin net het gevoel te krijgen dat ik lekker ben ingewerkt. Ik sluit niet uit dat ik nog terug kom.
