Vandaag heb meegedraaid met operatiekamer 16 met alleen maar spoed operaties. We begonnen met en keizersnee en eindigden met de amputatie van een been. Spoed blijkt een rekbaar begrip te zijn, spoed is geen gillende spoed. Spoed kan ook over 24 uur, bij gillende spoed komt het ambulance personeel rennend over de gang met een hevig bloedende patiënt. Dat gaat over leven en dood. Vandaag heb ik een de arm van een patiënt vastgehouden die onder narcose lag en die telkens dreigde weg te glijden, ik heb de bril op de neus van een chirurg gezet en ik heb een schaar aangegeven. Het voelt prettig om een bijdrage te leveren, het verzacht een beetje het schuld gevoel dat mij plaagt bij dit medisch toerisme.
