Vandaag sprak ik Jeffrey, een Scheveningse jongen die groot geworden is met de vreugdevuren op Scheveningen. Vroeger gingen ze illegaal pellets jatten, maar die tijd ligt achter hem. Hij heeft het vreugdevuur inmiddels op de cultureel erfgoed lijst gekregen en hij had vandaag nog overleg met de politie. ‘We hebben zelfs sponsoren.’ Jeffrey zegt dat hij alles uit de kast moet halen om de concurrentie met Duindorp aan te gaan. ‘Zij hebben altijd veel meer man tot hun beschikking om het bouwwerk te stapelen dan wij. We moeten het dus van de techniek hebben.’ Er worden tegenwoordig zelfs verhuisliften gebruikt bij het stapelen van pellets. ‘Is dat nou niet een beetje jammer dat het illegale er vanaf is?’, wil ik weten. Jeffrey ontkent. 'Uiteindelijk draait alles erom dat je wint van Duindorp. Alles staat eigenlijk in het teken van die wedstrijd. Zijn vriendin vertelt me dat je eigenlijk niks meer kan aanvangen met Jeffrey als er opgebouwd wordt.’ Tussen kerst en oud en nieuw ben je hem kwijt, hij komt en gaat wanneer hij wil en dat wordt niet gecommuniceerd naar het thuisfront.’
Jeffreys vriendin komt uit Den Haag en zegt dat ze wel even moest wennen toen ze naar Scheveningen kwam. Vooral deze vreugdevuur traditie was voor haar apart.
'Meestal wil je om twaalf uur toch wel bij je vriend zijn. Maar vaak zie ik hem niet.'
'Waar ben jij dan Jeffrey?' Ik voelde me een relatie coach.
'Bij het vuur natuurlijk.'
'Hoe dichtbij kan je komen?'
'Als je jas gaat roken weet je dat je te dichtbij staat.'
