In memoriam: Afscheid van Edy

Edy, mijn wasmachine, is overleden. Het apparaat was misschien 15 jaar oud. De aandrijfriem liep er de hele tijd af. Ik schroefde voorzichtig haar ruggetje open en legde liefdevol de riem er weer op en toen leek ze het weer te doen. Edy was mijn steun en toeverlaat, maar nu leek zijj wel op een grommend roggelend beest. Het wassen ging niet meer van harte. Er leken stukken metaal in de trommel te zitten en na een tijdje begon de motor te roken. Ik belde Sam en Sam witgoed in Den Haag. Sam nam op. ‘Oh ik hoor het al, de kogellagers.’
‘Ah,’ zei ik, ‘Kan je daar nog wat aan doen?’
‘We kunnen langskomen en dan kijken we ernaar en dan ga ik je hetzelfde vertellen wat ik je nu vertel alleen kost het dan geld.’
‘Nemen jullie de oude wasmachine mee als ik nieuwe bestel?’, vroeg ik.
‘Ja dat kan, maar we kunnen de trap niet op. Onze chauffeur is door z’n rug gegaan.’
Die chauffeur was natuurlijk de andere Sam, dacht ik. Of hij is het zelf, dat kon ook nog. Ik bedankte hem en zei dat ik even ging nadenken over de volgende stappen. Wasmachines zijn loodzwaar. Die moet je niet zelf naar beneden tillen, zelfs niet wanneer je er na jaren een hechte band mee opgebouwd hebt. Ook Edy zou dat niet gewild hebben.