Participatiesamenleving

De participatiesamenleving krijgt interessante trekjes nu 140 Nederlanders vechten voor de Islamitische Staat en dat meer dan twintig mensen hebben geprobeerd om voor de Koerden te gaan vechten. De motorclub No Surrender heeft reeds enkele leden in Irak. Volgens militair historicus Christ Klep, vandaag in de Volkskrant, houden die mensen gewoon van de oorlog en verzinnen ze daar dan een reden bij. Vechten tegen onrecht bijvoorbeeld. Wat dat betreft lijken mensen net op overheden. De ethiek hinkt er vaak een beetje achteraan. Kijk naar de participatiesamenleving, bezuinigingen vermomd als moreel appeal.

Potemkinstad Grunberg

Vandaag werd De Arnon Grunberg tentoonstelling geopend bij de afdeling bijzondere collecties van de UVA. Bij de opening van de tentoonstelling zei de auteur dat hij bij het zien van dat levensoverzicht het gevoel kreeg dat hij dood had moeten zijn, maar per ongeluk nog leefde. Een medewerker had iets vergelijkbaars tegen hem gezegd: ‘Het gevaar van de tentoonstelling is dat het je wellicht onschadelijk maakt.’
Grunbergs moeder debuteert met een verhaal in de catalogus van de tentoonstelling. Hij stelt dan ook voor dat zijn moeder vanaf nu het stokje overneemt en dat hij iets anders gaat doen, iets onschadelijks. Hij dacht eraan bankier te worden. Ik denk dat het wel meevalt; achter iedere ontrafeling zijn toch weer nieuwe sluiers. De tentoonstelling is prachtig, er zijn kosten nog moeite gespaard. Als je er doorheen loopt, lijkt het op een pretpark met grote aantrekkelijke foto’s op bordkarton. Welkom in Potemkinstad Grunberg. Nu denkt u hem te kennen, maar juist dan ontglipt hij.

Workshop

Vrijdag zal ik een groep architectuurstudenten in Groningen begeleiden bij hun onderzoek naar het voormalige suikerunie terrein. Voor inspiratie heb ik vandaag wat dingen bekeken op youtube. Onder andere films van Werner Herzog. In ‘The wheel of time’, een documentaire van hem over de Dalai Lama wordt een monnik geïnterviewd die 3000 km had gereisd ‘in prostration’. Hij laat zich met zijn hele lichaam op de grond vallen en staat dan weer op. Hij zei tegen Herzog:’ Ik weet hoe groot de wereld is, ik heb haar gemeten met mijn lichaam.’ Het is toch niet teveel gevraagd om ook architectuurstudenten te vragen om de omgeving te meten met hun lichaam?

Vernieuwd

Het eerste wat me opviel in de ambassade van Ghana vanmorgen was dat de chagrijnige hindoe was verdwenen. Ik had me alweer voorbereid op een flinke dosis negativiteit, maar hij was er dus niet. In de wachtkamer, die volledig veranderd was, kwam ik goede bekende tegen. Hij vertelde dat er een nieuwe ambassadeur was en die had blijkbaar de bezem erdoor gehaald. Vroeger moest je contact betalen in een of ander achteraf kamertje, nu waren er loketten gemaakt in de wachtkamer en moest er gepind worden. Vandaag kregen we slechts een milde reprimande om iets zachter te praten in de wachtkamer. Dat was wel even wat anders dan het gebruikelijke theaterstuk dat wordt opgevoerd om je in te prenten dat het absoluut verboden is om elektronische apparaten te gebruiken. We werden geholpen aan het loket. Toen ik zei dat ik op vakantie ging klonk er alleen een zwak ' are you sure?' De vorige keer dat ik dit antwoordde werd me simpelweg het visum geweigerd. 

Lid van het eigen lichaam

Het politiecorps heet in Spanje el Cuerpo (het lichaam). Agenten zijn miembros del cuerpo (leden van het lichaam). Wie in Badalona (nabij Barcelona) lid wil worden van het politielichaam moest afgelopen maand een absurd examen afleggen. Zo werd er gevraagd naar het politieke stelsel van Japan en welke nationaliteit Cate Blanchett had.  Ze blijkt dus Australisch te zijn. Dat weet u dan ook weer. Veel kandidaten wisten het uiteraard niet en de test leek bedoeld om veel mensen te laten zakken en sommigen te laten slagen. Slechts enkelen scoorden een uitstekend resultaat en die bleken allemaal familie te zijn van hooggeplaatste politie ambtenaren en leden van de Partido Popular (PP), die nu de scepter zwaait. Wethouder María Hervas (ook PP), beweerde met droge ogen dat dit kwam door familietraditie: ‘Kinderen van artsen worden ook vaak arts.’
Dit is een haast incestueuze zelfbevruchting van het lichaam van de politie. Ook wel corruptie geheten. 

McDonalds serveren op een Foodbeurs?

Theater van de Smaak

In haar column dit weekend in de NRC doet Rosanne Hertzberger iets ongelofelijks. Ze ontmaskert het menselijk theater van de smaak. Als we eikenhout proeven in wijn of een vleugje vanille, dan is dat volgens haar onzin omdat onze smaakpapillen er niet goed genoeg voor zijn om dit te kunnen onderscheiden. Het is allemaal theater volgens haar. Dat klopt, maar wat is daar mis mee? We hebben nu eenmaal een betere smaaksensatie in een vijf sterren restaurant dan in een donkere kelder met een plakkend tafelaken waar het naar urine ruikt. Natuurlijk zal die persoon in de kelder zeggen dat het eten in de gevangenis verschrikkelijk was. Dat eten maakt deel uit van een totaalsensatie. ‘Waar we ons zorgen over moeten maken, zijn de waanideeën van de consument die zijn poefcapaciteit overschat en zijn subjectiviteit onderschat, ’ zegt Hertzberger. 

Met dat laatste bedoelt ze waarschijnlijk dat veel mensen hun subjectiviteit aan zien voor objectiviteit. Dat biologisch eten vooral gaat om lifestyle, dat wisten we toch allang? En wat maakt dat uit? Net alsof niet in alle lagen van de samenleving verhaaltjes worden verteld. Alsof de politiek oprecht is, of het bedrijfsleven. We geloven uiteindelijk waar we zelf zin in hebben. Ik denk dat het geloof in het theater van de smaak nog wel de minst ernstige vorm van vermaak is. Je kan ook geloven in de zuivere Islam bijvoorbeeld. Kan mevrouw Hertzberger daar haar zorgen niet over uitspreken? Oh nee, daar wordt al teveel over geschreven. Dan dus maar iets over voedsel.

Rechtse columns

Jeroen van Merwijk Schreef linkse columns voor de Telegraaf. Ze zijn nooit geplaatst uiteraard. Hij probeerde het toch omdat linkse kranten ook rechtse columns plaatsen. Daar had ik nog nooit bij stilgestaan. Nu lees ik dus de Volkskrant en vraag ik me telkens af 'zou dit nou een rechtse column zijn?’ Waar moet een rechtse column aan voldoen?
Rechts associeer ik in elk geval met de wil tot daadkracht (ook al heeft het geen zin), de wil tot duidelijkheid (ook als is er in veel gevallen geen duidelijkheid is te geven) en het verwijt dat de autoriteiten geen gezag meer hebben en dat dit herstelt moet worden. 
Eigenlijk kwam Martin Sommer vandaag in Volkskrant wel een beetje inde buurt van de rechtse column. Hij hekelt het beleid dat er op Schiphol niet gecontroleerd wordt op ebola en benadrukt het feit dat er sprake is van een dubbele onduidelijke boodschap (wel en niet alert zijn). Hij verwijst naar Amerika en het feit dat daar wel controles worden uitgevoerd. Het punt is nou juist dat die controles geen zin hebben omdat je pas twee weken na besmetting de symptomen kan waarnemen. In Amerika doen ze alles beter, lijkt hij te willen zeggen. Daar doen ze ten minste is. Maar dat is nou juist schijn veiligheid. Martin Sommer doet net alsof er simpele oplossingen zijn voor dit moeilijke probleem, dat is wel een beetje populistisch. Links of rechts? Wie zal het zeggen...

(overigens bundelde van Merwijk zijn columns in 2007 al in een boekje)

Genieten

Vanavond heb ik een reportage gemaakt voor de Groningse talkshow Stand van Stad. Het leek me leuk om een kijkje te nemen in een typische evenementen hal; zo’n plek waar je altijd rechtdoor moet kijken om de sfeer te behouden. Wie omhoog kijkt ziet de pijnlijke werkelijkheid; het kale skelet van een kille hal.
Het ging om Martiniplaza en dat is 15.000 vierkante meter puur genieten omdat er het hele jaar door vooral leuke dingen worden georganiseerd. Vandaag was er bijvoorbeeld de beurs Vrouw! De naam zegt het al een beetje; het was bedoeld voor vrouwen. Je kan hierheen gaan om weer even te weten wat het ook al weer is om vrouw te zijn. Je kan jezelf lekker laten verwennen en je laten informeren over culinaire zaken, interieur en lifestyle. Echt vrouwen dingen zeg maar. Genieten omdat je het waard bent. Dat wilde ik ook wel een keer. Ik was uitgeput aan het einde van de avond, opgemaakt, maar uitgeput.  

Protestweer

Er werden vandaag maar liefst zes gesprekken gevoerd met studenten in Spanje en eentje in Chile. Dat is het werk van de lieve G. Het betrof een mondeling examen. Een meisje in Granada vertelde dat de studenten aan het staken waren omdat ze vonden dat hun Engels te slecht was en omdat er gekort werd op het universitaire onderwijs. ‘De universiteit is dicht ik ga zo dus maar een wandelingetje maken door de tuinen van het Alhambra,’ zei ze. Het was 28 graden. Een ander meisje (het zijn vooral meisjes die Spaans willen leren) vertelde vanuit Barcelona dat daar ook flink werd geprotesteerd door pro-onafhankelijkheid activisten. In Madrid werd geprotesteerd tegen de bezuinigingen. Verder was het in Barcelona 23 graden en in Madrid 29 graden. Toen de lieve G in Granada studeerde 15 jaar geleden waren er ook protesten, om exact dezelfde reden. Ook toen kon je in oktober gemakkelijk rekenen op 29 graden. Heerlijk protestweer. 

Doublethink

Doublethink noemde George Orwell het in zijn beroemde roman 1984; de capaciteit om twee tegenovergestelde overtuigingen in je geest te hebben en ze allebei te geloven. Volgens Orwell was dit een middel om kritisch denken te vernietigen. Zoiets is er nu aan de hand in de VS volgens Tomis Kapitan van de univesiteit van Illiniois . Hij schrijft op de Stone dat we door terrorisme in de meeste fundamentele wijze te veroordelen (zonder haar te willen begrijpen) we haar ook moeten vernietigen ten koste van alles. Maar vanuit het principe dat het doel de middelen heiligt en we modern wapentuig inzetten om dit doel te halen (Obama had het over het elimineren van een kankergezwel) waarbij ook burgerdoelen geraakt kunnen worden, dan zijn we feitelijk zelf aan het uitvoeren wat we veroordelen. Dit komt volgens Kapitan dichter bij doublethink dan je zou moeten willen.

Lees hier het uitstekende artikel om jezelf te overtuigen van het twijfelachtige morele basis voor ingrijpen van de coalition of the willing (wentelteefje) tegen ISIL.

De smaak van Europa

Jonathan Holslag mocht bij Tegenlicht praten over de toekomst van Europa.
We maakten in de negentiende eeuw China verslaafd aan Europese producten. Nu is het zo dat wij verslaafd zijn aan goedkope spullen uit China en Amerika.
Door de goedkope-rotzooi-winkels kunnen we in Europa geen nieuwe en betere spullen maken. ‘Je haalt uit je samenleving de behoefte om scherp te reflecteren op schoonheid en smaak. Het gaat over zoveel mogelijk materiele dingen te vergaren en dat wordt dan het ijkpunt van welvaart.’ Aldus Holslag.
Hij is gaan kijken in Europa en vond in Oostenrijk een deel van de oplossing. Ze zijn erin geslaagd meer banen te creëren in maakindustrie. Het is een land waar het welbevinden erg hoog ligt. ‘Er wordt sterk technische onderwijs gegeven in prachtige gebouwen,’ zegt Holslag. Hij vertelde dat er in Linz een opleiding is voor loodgieters in een fantastisch gebouw en dat de dakgoten er daar ontzettend goed uitzien. Consumenten willen daar ook voor betalen. Dat vind ik wel een mooie opmerking. Zorg ervoor dat mbo studenten in paleizen worden opgeleid. Dat zal bijdragen aan hun eigenwaarde.

The Tom Green Show - Are you my Mother?

De kunst van het mislukken

Ik had nog nooit van Jose Vial Armstrong gehoord. Hij is een Chileense architect waarvan ik online een paar vreemde experimenten heb gevonden zoals bovenstaande strandloper. Dat is het aardige aan internet, dat je dit soort ontdekkingen kan doen. Vial Armstrong was goed in het opstarten van ambitieuze projecten die de neiging hadden om te mislukken.

Koken met ISIS

Er wordt flink gevochten in het Midden-Oosten, een oorlog die ons ook aangaat omdat Nederland nu eenmaal meedoet met de 'coalition of the willing'. Vandaag hoorde ik op de radio (ovt) dat als de Russen zouden oprukken naar het westen tijdens de koude oorlog, het de bedoeling was dat de legers van de Warschaupact landen dan mee zouden gaan.
Dit werd het wentelteefjes-effect genoemd. Eigenlijk vind ik dat een betere benaming dan 'Coalition of the willing'. Ook Amerika veroorzaakt met haar opmars een wentelteefje. Het klinkt veel beter dan 'coaltion of the willing'. Ik zie de krantenkoppen al voor me: 'Wentelteefje bijt ISIS in de kuiten!'
Verder denk ik dat het goed zou zijn om de komende tijd wat vaker dingetjes te koken uit de keuken van het Midden-Oosten. De liefde gaat via de maag zeggen ze wel eens, maar ik denk dat we ook via het voedsel dichterbij de mensen in het midden-oosten kunnen komen. Dolma, bijvoorbeeld, zijn groente-hapjes die door zowel Koerden als Syriërs en Turken worden genuttigd en waarschijnlijk ook door leden van ISIS. Het is wijdverbreid ten tijde van het Ottomaanse Rijk, de tijd van voor de eerste wereldoorlog toen het nog relatief rustig was in die regio. Een goed gerecht om te eten omdat het harmonie symboliseert. Eet Dolma en proef de vrede. Ik heb de vegetarische versie opgezocht, de vlees variant vind ik in het licht van de oorlog een beetje onsmakelijk. (Het is wel bewerkelijk om te maken, dus ik zou het bewaren voor tijdens de kerstdagen. Tijdens het uithollen van Aubergine kunt u het dan hebben over de laatste bombardementen van Wentelteefje op de stellingen van ISIS)

Dolma (gevulde groene peper, aubergine, uieen en tomaten)

·     Twee stuks van elk van de volgende groente: Aubergine, tomaten, groene of gele pepers, uien en een kleine pompoen. Was de groente en schil de aubergine in een streepjes motief, lepel de inhoud eruit.

·       Een kopje rijst.

·       1 kopje van elk: verse peterselie, bosuitjes, koriander, dille en prei.

·       Wassen en uit laten lekken, fijn snijden.

·       1 kopje linzen of pijnboompitten

·       6 eetlepels tomatenpasta (concentraat).

·       Half kopje olijfolie.

·       Half kopje appel cider azijn.

·       2 en een half theelepel zout.

·       2 eetlepels curry

·       1 theelepel kurkuma

·       Halve theelepel cayenne peper

Lees hier hoe u deze ingrediënten tot een mooi resultaat kunt brengen.