In de Volkskrant dit weekend stond een verhaal over Ismail Ziada die zes familieleden verloor bij het bombardement op Bureij in Gaza. Ismail Ziada, getrouwd met een Nederlandse diplomate, mag van Israël niet naar Gaza terugkeren. Waarom dat niet mag, wordt in het artikel niet duidelijk. Hij zegt:’ Ik had liever met mijn gezin in Gaza gewoond. Ondanks alles. Ik houd van het leven in het kamp, een leven waar vrienden gewoon je huis binnenlopen als ze je willen spreken.’
Dat is toch een curieuze uitspraak als je net een substantieel deel van je familie hebt verloren. Hij vindt het leven daar minder gestresst dan in Nederland en hij houdt van het ‘extended family’ gebeuren.
Bombardementen lijken me persoonlijk ook niet heel relaxt, maar je schijnt er toch aan gewend te raken. Thuis is waar de bommen vallen.
