Plaatselijke verdovingen, daar ging het vandaag over tijdens de lunch. Dat je wel een vermoeden hebt dat ze dingen met je uitspoken maar dat je niet precies weet wat. Iemand vertelde dat hij een keer vanaf zijn middel naar beneden verdoofd was en dat je dan dus niks voelt, maar dat je wel merkt dat ze je optillen, alsof alleen de sensatie van zwaartekracht is overgebleven. Iemand anders vertelde over z’n oma die verdoofd was tijdens haar heup operatie maar nog wel bij bewustzijn. Ze waren met haar bezig aan de andere kant van het doek en ze hoorden de artsen praten. Ze hoorde ook een ongelofelijk kabaal van een hamer dat iets aan het wegbeuken was. Alsof ze in de ruimte ernaast aan het verbouwen waren. Dat was achteraf het geluid van haar eigen verbouwing. Vervolgens zei iemand dat hij bij de tandarts nooit iets onder verdoving liet doen omdat de pijn hem wel beviel. Bovendien heb je dan het gevoel dat je ook echt iets hebt gepresteerd, vond hij. Daar kan ik wel in komen. Ik doe meestal ook geen verdoving. Op de schaarse momenten dat je nog iets van mannelijkheid kan tonen, moet je je kans grijpen vind ik. Met hengelsport ben ik een drama.
