Vandaag ben ik op de ambassade van Ghana geweest voor de visumaanvraag van mijn vader en mijzelf. Als je nummertje verschijnt ben je aan de beurt. Althans dat lijkt zo. Bij de ambassade van Ghana gaat het net even anders. Als jouw nummertje voorbij komt dan mag je op een stoel komen zitten in de kamer van de dame die het afhandelt. Het kan dan gemakkelijk zo zijn dat je nog een kwartier moet wachten omdat ze met je voorganger bezig is. Dat is overigens geen straf want het lijkt wel een soort toneelstukje.Het praten en afhandelen van zaken gaat op een vreemd soort formele en tegelijk informele wijze. Soms gaat de telefoon en wordt er in het Ghanees (twi) gebabbeld. I wil have the fourhundred and fifty now, zegt ze tegen de man naast mij als ze heeft opgehangen. De vijftigjes vliegen door haar handen met een gemak en achteloosheid van een marktvrouw. De pakketten met formulieren en paspoorten gleden achterloos uit haar handen in een kartonnendoos op de grond. Paf, paf.
