De lieve G had vanavond een verrassing, twee kaartjes voor het theater. Het zou om een experimentele voorstelling gaan waarbij de vraag ‘wat is theater eigenlijk?’niet zou worden geschuwd. Japanners zijn grappige kleine mensen met leuke kleertjes aan, dacht ik na het eerste kwartier van de voorstelling . Japanse mensen liepen over het toneel waar verder geen dekoor was opgebouwd. Sommige liepen op sokken anderen hadden slippers of tennisschoenen aan. Het ging hier puur en alleen om de japanner en hoe deze beweegt. Theater is voyeurisme, dacht ik, dat is wat de regisseur ons wil meegeven. Er was ook tekst. Terwijl de acteurs op subtiele wijze met benen en armen bewogen werd er een verhaal vertelt. De voorstelling duurde twee uur en aangezien ik net vier uur in de trein had gezeten dacht ik som dat dingen elkaar overlapten. Mensen in de trein doen soms ook aan experimenteel theater. In de zaal begonnen mensen dezelfde bewegingen te maken als de mensen op het podium, bewegingen om het bloed te laten stromen.
