Vandaag maakte ik met de lieve G een wandeling naar het Lange Voorhout. In het kader van Den Haag Sculptuur stonden daar de beelden van de Spaanse kunstenaar Manolo Valdes. We hadden pasta gegeten en voornamelijk gesproken over de absurde logica van het tentamen reglement en de nare gewoonte van collega's die bovenop je lip zitten om je ieder moment op de vingers te tikken. Ik stelde voor om te gaan wandelen door de langste dag. Dat leek mij beter. De beelden van Valdes zijn ondermeer geinspireerd op schilderijen van Velasques. Zijn ruiterstandbeelden zijn adembenemend mooi. Het brons toont nog de structuur van de kartonnen dozen waar de mal van is gemaakt. Het klassieke ruiterstandbeeld krijgt daarmee een gelaagd en gefragmenteerd karakter maar is tegelijk oersterk. De leegte van het beeld wordt aangetoond, maar het beschikt tegelijkertijd wel over ene sterk monumentaal karakter. Je kijkt er doorheen maar het staat als een huis. Eigenlijk is dat beeld een prachtige metafoor voor de wijze waarop identiteit vandaag de dag functioneert. De bodem is uit de waarheid weggevallen, maar nu we dat weten kunnen we het beeld an sich nog steeds waarderen. Het nationale bewustzijn is een fictieve constructie, maar daarmee niet minder betekenisvol. Wel minder absoluut, zoals Valdes mooi laat zien. Minder solide ook. De lieve G zag ook iets in de beelden. Ze knapte er van op.
