In de trein vandaag werd een meisje lastig gevallen door een jongen. Het waren nog kinderen. Misschien dat het meisje 19 of twintig was, de jongen was jonger. Het gedrag van de jongen was ongelofelijk. Het meisje wilde niet met hem praten en vond hem vervelend waarop hij heel intimiderend begon te doen. Ik zat zeker vijf stoelen verderop en ik maakte me iedere keer klaar om erop af te lopen. Boek in mijn tas en rits dicht. Verbazingwekkend genoeg deed niemand wat, ook niet de mensen die er vlak naast zaten. Ik kon mezelf er niet toe zetten om naar voren te lopen en er een hele show van te maken. Het meisje stapte in Delft uit en er werd nog flink door geruzied op het balkon. Let wel, de jongen was een wildvreemde voor haar en stapte ook uit om haar nog verder te terroriseren.Het deed me wel wat denken aan internet waar mensen elkaar op sommige sites ook verrot schelden zonder elkaar te kennen. Ik kookte ondertussen van woede en frustratie dat ik niks had gedaan. Waar kwam dat vandaan ? Had ik soms last van een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel? Ik ben bang van niet. Het is eerder opgekropte agressie. De daarop volgende frustratie dat ik niets met die agressie had gedaan bleef me de komende uren achtervolgen. Misschien was het maar beter dat ik ben blijven zitten, agressie maakt dat soort dingen alleen maar erger. En dan toch, die schaapachtige blikken, het ergerde me mateloos. Al helemaal omdat ik daar dus gewoon bij hoorde. Het meisje wist trouwens verbluffend goed van zich af te bijten.
