Gisteren heeft Hans Jungerius ons op sleeptouw genomen door een aaneenschakeling van vage losgeslagen stukjes land die bij de voormalige kolenindustrie hoorden. Het Ruhrgebied wordt vooral bepaald door infrastructuur die lukraak door het land lijkt te zijn getrokken. Maar het heeft vooral iets weg van een post apocalyptisch 'pretpark' op nog geen drie uur van de Nederlandse grens. Een paar keer komen we bij kleine houten keetjes waar vaak voormalige mijnwerkers en andere 'overbodigen' bij elkaar komen om bier te drinken. Het zijn niet de vrolijkste plekken. Op een bank waarop Schalke 04 staat geschilderd zit een man die Otto Hans heet en ons meededeeld dat hij alcoholicus is. De Ruhr metropool, hoe prikkelend de gedachte ook is bestaat natuurlijk helemaal niet en wordt ook niet zo beleefd. Het is hooguit de metropool van duizend dorpen en dan hebben die dorpen onderling ook nog eens vrij weinig sympathie voor elkaar.
