Kooistra, Koopman van Venetie

Op een vreemde manier doet de kwestie Kooistra wel een beetje denken aan een stuk van Shakespeare.Alle ingrediënten zijn er: Een meedogenloze koopman die ondertussen indruk wil maken op iemand die hij lief heeft, in het geval van Kooistra is dat de 19 jaar jongere Dick, de schuldeisende Jood Shylock gespeeld door Heineken baas Philip de Ridder en dan nog boezemvriend en bloedverwant Antonio gespeeld door Oscar Hammerstein.   

Kooistra had aan de Ridder ge-smst dat hij het goed wilde regelen voor Dick. Maar die schuldeiser was onverbiddelijk, hij kreeg nog een slordige twintig miljoen van de koopman. Als Kooistra zelfmoord pleegt beschuldigt Hammerstein Philip Shylock de Ridder van moord. Iets dergelijks gebeurd ook bij de koopman van Venetie die eist ten slotte dat hij een pond vlees uit het lichaam van de koopman mag snijden, het liefst rond de hartstreek. Schitterend, Shakespeare zomaar op een door de weekse dag in de krant en dan ook nog met een erg geloofwaardig einde. 

Net alsof

Dat de KGB een doorstart had gemaakt was genoegzaam bekend maar dat ook de nieuwe organisatie er bijzonder romantische ideeen op na houdt als het gaat om spionage is toch opmerkelijk. Het nieuws dat er nogsteeds onzichtbare inkt wordt gebruikt doet me goed. In de New York Times stond gisteren een groot artikel over het echtpaar Richard en Cynthia Murphy die volledig waren geintergreerd  maar ondertussen wel spioneerden voor de Russen (lees het hier). Dit is misschien wel Richard Murphy's facebookpagina Richard  en dit die van Cynthia. Op een gegeven moment wilden ze een huis kopen om het af te maken maar dat zagen de bazen in Moskou niet zitten. Dit stond erover in de Times:

In Montclair, when the Murphys wanted to buy a house under their names, “Moscow Center,” or “C.,” the S.V.R. headquarters, objected. 

“We are under an impression that C. views our ownership of the house as a deviation from the original purpose of our mission here,” the New Jersey couple wrote in a coded message. “From our perspective purchase of the house was solely a natural progression of our prolonged stay here. It was a convenient way to solving the housing issue, plus ‘to do as the Romans do’ in a society that values home ownership.”

De missie was zoveel mogelijk te integreren, maar blijkbaar was er ook de angst dat ze daarin te ver zouden gaan en misschien wel echte Amerikanen zouden worden. Ik woon al vier jaar op een plek, heb al bijna tien jaar dezelfde vriendin, ik ga op de koffie bij de buren zeg goeie dag tegen de eigenaar van de kantoorboekhandel. Ik ken hier mensen, ik ben geintergreerd, maar ik wacht stiekem al jaren op ontmaskering. In werkelijkheid doe ik maar alsof.

Slow down. Take it easy- Franky Slow Down Talks To The Boss.mp4

Een Zwitserse voorlichtingscampagne van het instituut voor verkeersveiligheid is
een enorme hit geworden en de zanger, een onbekende acteur uit de VS,
is inmiddels zelfs een bekend figuur in Zwitserland.

Nieuwe tent

Een paar dagen geleden werd ik door een man aangesproken die met verschillende ronde schijven aan het slepen was. Het was de man van de audiovisuele dienst van de universiteiet Groningen. Ooit had ik daar een baantje dat bestond uit het opnemen van rechten college's op video. Het kwam erop neer dat ik de aan en een uitknop moest indrukken. Ik probeerde nog wel spannende shots te maken aan het begin en einde, door extreem in te zoomen, maar dat was het dan ook, de camera stond vastgeschroeft. Meestal waren de colleges in de pathe bioscoop en ik zat in het hokje van de operateur. De baas van de audiovisuele dienst heeft kortgeknipte haren en het uiterlijk van een hopman, of wat ik me bij een hopman voorstel. De schijven die hij met zich meedroeg bleken tenten te zijn van het type die je in d elucht moet gooien om ze op te zetten. Kenmerkend voor een hopman natuurlijk, om het nieuwste van het nieuwste te willen hebben op het gebied van kamperen.

Niemand te bekennen

In Groningen moest ik voor een klus praten met mensen in een complex genaamd Dinkelpark ontworpen door architectenbureau De Zwarte Hond. Het was mooi weer maar er was geen bewoner te zien. Bij het gebouw er tegenover trof ik een dame met een hondje.  Ik besloot eropaf te gaan. Wie iets wil zeggen over het leven in het ene complex kan net zo goed met mensen praten die wonen in het complex dat er tegenover staat, redeneerde ik. De dame stelde zich voor als Tiene,  haar hondje heette Sylvia. Aanvankelijk wilde ze ook iets in de toren van De Zwarte Hond huren, maar dat vond ze toch  te duur. De architect van die toren heeft mij het verschil uitgelegd tussen ons gebouw en het gebouw dat hij heeft ontworpen. Dat van ons was rationeel zei hij en dat van hem... nou nu ben ik dat woord kwijt, ik heb het thuis opgeschrven, iets met ethisch.

Esthetisch? Opperde ik.

Ja dat was het woord, nou dan vind ik rationeel mooier dan esthetisch moet ik zeggen.

De dame met het hondje nam me mee naar huis.

Verzameling

Vandaag heb ik Geert Vegter geïnterviewd, een bewoner van de Slinger, een nieuwbouwproject achter het centraal station in Groningen. Geert is een bijna gepensioneerde Groninger die vanuit Leeuwenborg (Groningse wijk) naar dit complex is verhuisd omdat zijn zoon ging samenwonen en hij eigenlijk niets deed met de tuin. 'Ik heb het huis net kunnen verkopen voordat de markt instortte, heb ik geluk mee gehad.', zei Geert. Geert verzamelde eerst whisky, maar richt zich tegenwoordig op Bert en Ernie poppen. Ik heb een hele gezellige middag gehad.

Italiaans

Uit solidariteit met de Italianen, die verloren hebben tegen Slovenië, ben ik met een vriend gaan eten bij mijn favoriete Italiaanse restaurant Da Vinci in Groningen. Ondertussen speelde Nederland, maar dat ging ook goed zonder onze aandacht. De Italiaanse ober was behoorlijk kalm onder het Italiaanse verlies, hij zei dat het te verwachten was omdat de de Italiaanse coach alle jonge spelers thuis had gelaten. Een viertal mensen achter ons besprak homoseksuele uitstapjes binnen heteroseksuele relaties. Een vrouw zei:’Ik ben blij dat ik tien jaar ouder ben, vroeger had ik dit zeer shockerend gevonden.’

Hoed

Vanmiddag wandelde ik door Groningen op weg naar een opdrachtgever  toen ik ineens de vrouw met het toefje zag staan. Sommige koppen raakt de stad blijkbaar nooit meer kwijt. Ze stond voor ‘het paleis’ dat nu hoofdzakelijk wordt gebruikt door vertegenwoordigers van de creatieve industrie. De vrouw met het toefje is de enige vrouw die ik ken, die haar haar draagt als een hoed.

Iedereen hoopt op de jackpot

In de loods waar ik af en toe heen ga om dingen te maken, stonden een aantal kapotte gokkasten. Ik ben in de loods bezig met het vervaardigen van prijzen voor de dag van de architectuur in Groningen. Tijdens een pauze die ik had ingelast omdat er iets moest drogen heb ik iets 'leuks' gedaan met de gokkast in relatie tot de formatie. Ziehier het resultaat.

karton

Vandaag maakte ik met de lieve G een wandeling naar het Lange Voorhout. In het kader van Den Haag Sculptuur stonden daar de beelden van de Spaanse kunstenaar Manolo Valdes. We hadden pasta gegeten en voornamelijk gesproken over de absurde logica van het tentamen reglement en de nare gewoonte van collega's die bovenop je lip zitten om je ieder moment op de vingers te tikken.  Ik stelde voor om te gaan wandelen door de langste dag. Dat leek mij beter. De beelden van Valdes zijn ondermeer geinspireerd op schilderijen van Velasques. Zijn ruiterstandbeelden zijn adembenemend mooi. Het brons toont nog de structuur van de kartonnen dozen waar de mal van is gemaakt. Het klassieke ruiterstandbeeld krijgt daarmee een gelaagd en gefragmenteerd karakter maar is tegelijk oersterk. De leegte van het beeld wordt aangetoond, maar het beschikt tegelijkertijd wel over ene sterk  monumentaal karakter. Je kijkt er doorheen maar het staat als een huis. Eigenlijk is dat beeld een prachtige metafoor voor de wijze waarop identiteit vandaag de dag functioneert. De bodem is uit de waarheid weggevallen, maar nu we dat weten kunnen we het beeld an sich nog steeds waarderen. Het nationale bewustzijn is een fictieve constructie, maar daarmee niet minder betekenisvol. Wel minder absoluut, zoals Valdes mooi laat zien. Minder solide ook. De lieve G zag ook iets in de beelden. Ze knapte er van op.

De ideologie van het aanmodderen

In het BBC programma Forum sprak Groot Brittanie's voormalige top coördinator van 'intelligence', Sir David Omand, over de balans tussen privacy en veiligheid. Hij benadrukte dat het vooral gaat over een mentale toestand. Het uiteindelijke doel van overheden zou moeten gaan over het bewerkstelligen van een gevoel van veiligheid zonder het ook echt veiliger te willen maken. Als ze dat namelijk echt zouden doen,dan heeft dit allerlei nadelige gevolgen voor de leefbaarheid van de samenleving. Die nadelen liggen ondermeer in de privacy sfeer en het recht op de vrijheid van meningsuiting. Het is een oude boodschap die niet vaak genoeg herhaald kan worden: er bestaan geen simpele oplossingen voor complexe problemen. De utopisch denker Geert Wilders doet wat dat betreft precies het omgekeerde. Hij hamert op het gevaar en de simpele no nonsense oplossingen die ingezet kunnen worden om het af te wenden. Daarmee draait hij kiezers een rad voor ogen en zal hij  bij het uitoefenen van zijn ideeën de samenleving in sterke mate onleefbaar maken. Hard optreden en het registreren van de etnische achtergrond heeft geen zin, al was het maar omdat de etnische identiteiet slechts een deel is van onze totale identiteit. Wat moeten we dan? Doormodderen, vermoed ik. Doormodderen, de boel bij elkaar houden, en de burger ervan doordringen dat de politiek niet overal oplossingen voor heeft.

We worden langzaam droger

Ik heb mij in de nabijheid van de schilthorn (berg) waaronder we kampeerden in Zwitserland toch laten verleiden een berg op te gaan. Het was een pittoreske tocht, maar er was weinig te zien vanwege laag hangende wolken. Uit de wolken kwam ook regen. Regen maakt het kamperen niet echt aangenaam. Vandaag zijn we dan ook vertrokken uit Zwitserland en hebben de tent opgezet in Glere in de Franse Volgezen. We zitten inmiddls rond een zelfgemaakt kampvuur en worden langzaam droger.

Massatoerisme

Het massatoerisme is ooit uitgevonden ten behoeve van tijdsbesparing. Ik ben in Zwitserland, niet als toeist maar om over het snelwegboek te vergaderen. Uit tijdsbesparing zal ik in Zwisterland een avond gaan kaasfonduenen en Zwitserse chococlade aanschaffen voor de thuisblijvers. Dingen die je ook in Nederland zou kunnen doen.  

De Zwitser

Toen we de Zwitserse grens passeerden, draaiden we Lee Scratch Perry, dat is een reggae artiest die inmiddels  Zwitserland woont. Dat hoor je niet aan hem af, het klinkt alsof hij nog gewoon op Jamaica woont. Aan de andere kant in Zwitserland kan je waarschijnlijk ook zonder problemen aan een joint  komen. Inmiddels staan we op de camping in Luzern en hebben we een lekkere pasta voor onszelf gekookt. Pasta die we ingekocht hebben in Duitsland, alles is heel erg duur in Zwitseralnd, hebben we gehoord. Melle en Joost hebben hash in de mosterd gepropt. Hieronder is een nummer van Lee Perry (de zwitser) te beluisteren. http://www.youtube.com/watch?v=nha96vgJYqM

God

Niemand wist waar we het over hadden toen we vroegen naar Strecke 46, het nooit afgebouwde stuk snelweg uit 1937 in niet al te ver van Frankfurt. Maar na lang zoeken troffen we toch een viaduct dat duidelijk uit die tijd stamt. Het object is grotendeels opgebouwd uit beton maar bij het tunnelgedeelte zijn er steenstrips tegen het beton aangeplakt zodat het er aangenaam en iddilisch uitziet. Oorspronkelijk wilde Albert Speer trouw blijven aan het eerlijke bouwen waarbij alles echt moest zijn en eruit zag zoals het ook gebouwd was, maar dat bleek niet bhaalbaar. We hebben een groot stuk van de nooit gebouwde weg dwars door het bos gevolgd wat heel interessant was, er waren allemaal vreemde heuvels te zien die de curve en de stijging van de weg moesten bepalen. Als je het niet weet dan zou je misschien denken dat het hier om een soort religieuse plek gaat. bidden tot de god van de mobiliteit die maar niet komt. 

Rust

Vandaag zijn we uit Oberhausen weggereden in de richting van Frankfurt. Onderweg zagen we een prachtige snelwegkerk die wat betreft haar ontwerp duidelijk inspiratie had opgedaan in arabische paleizen zoals het alhambra of top kapi, er was zelfs een binnenplaats met fonteintjes .Aan de muur in de kerk hing de tekst: het gebed is de deur uit de gevangenis van je problemen.
We hebben voetbal gekeken het Beierse plaatsje Lohr.

Brokstukken

Gisteren heeft Hans Jungerius ons op sleeptouw genomen door een aaneenschakeling van vage losgeslagen stukjes land die bij de voormalige kolenindustrie hoorden. Het Ruhrgebied wordt vooral bepaald door infrastructuur die lukraak door het land lijkt te zijn getrokken. Maar het heeft vooral iets weg van een post apocalyptisch 'pretpark' op nog geen drie uur van de Nederlandse grens. Een paar keer komen we bij kleine houten keetjes waar vaak voormalige mijnwerkers en andere 'overbodigen' bij elkaar komen om bier te drinken. Het zijn niet de vrolijkste plekken. Op een bank waarop Schalke 04 staat geschilderd zit een man die Otto Hans heet en ons meededeeld dat hij alcoholicus is. De Ruhr metropool, hoe prikkelend de gedachte ook is bestaat natuurlijk helemaal niet en wordt ook niet zo beleefd.  Het is hooguit de metropool van duizend dorpen en dan hebben die dorpen onderling ook nog eens vrij weinig sympathie voor elkaar.

Snelwegsafari II

Ik ben met Melle Smets, mijn snelwegcollega, en Joost een vriend van Melle onderweg. We zijn net vertrokken vanuit Rotterdam en met het mooie weer lijkt het wel alsof we op vakantie gaan. Maar dat is niet zo, verzekerde Melle mij. De enige die echt op vakantie gaat is Joost. We gaan op werkbezoek. Eerst langs het Rhurgebied om een snelweg ruine te bezoeken..Het gaat om een heel systeem van knooppunten en wegen uit de jaren dertig die uiteindelijk nooit zijn gebruikt. Daarna rijden we door naar Luzern in Switzerland waar de vormgever van ons snelwegboek woont. We moeten met z'n drieen hoofdstuk 1 in elkaar draaien. Maar ik ben erachter gekomen dat er nog iets meespeelt. Melle blijkt alleen nog maar na te kunnen denken als hij 100 kilomter per uur rijdt.

Koffie

Vanavond heb ik met  lieve G en een vriend gegeten in het restaurant Da Vinci. De pasta aglio olio smaakte uitstekend. Op weg naar huis kwamen we op de hoek van de Ossenmarkt een man tegen in een rolstoel. Hij had een ooglapje om en hij rookte een sigaret. We herkenden deze man als Ludwig, de enige levende die ik ken waar al een begrafenisfeest voor gegeven is met muziek en dans. Ludwig, de levende dode(of: deadman rolling, hij zit in een rolstoel). Zo spreekt hij ook over zichzelf; het kan ieder moment gedaan zijn. Ludwig was op weg naar huis, maar rustte nu even uit op de hoek van de Ossenmarkt, zei hij. Hij was met Anneke Claus (stadsdichter van Groningen) naar het Prinsentheater geweest.' Het stuk ging over de jongeren van toen, gespeeld door jongeren van nu, het ging dus over mij en dan ga je toch vergelijken...maar goed, als ik daar niet meer heen kan dan maak ik er een einde aan, dat heb ik ook afgesproken met mij huisarts.'  Daarna hebben we Ludwig sterkte gewenst en reden we weg op onze fietsen. We hadden ineens enorme trek gekregen in koffie. Tijdens de koffie werden we overvallen door een hevige melancholie. Misschien was dit wel de laatste keer dat we Ludwig hadden gezien op het het moment dat we zin hadden in koffie.

The Bar

Gisteren kreeg ik een postpaketje binnen met een boek van galerie het Gemak (gemeente museum en vrije academie). In een begeleidende brief verontschuldigd TNT post zich voor de vertraging. 'In week 21 zijn in een tuin te 's Gravenhage poststukken aangetroffen, waaronder post voor uw adres. Uit onderzoek door Bedrijfsveiligheid Post is gebleken dat een voormalige medewerker van TNT post de post heeft weggegooid. Het dienstverband met betrokken medewerker is met onmiddelijke ingang beeindigd.'

In het boek stond een afbeelding en een beschrijving van de video installatie met Anxiety Hare /Angsthaas dat ik daar een jaar geleden heb gerealiseerd. Een zin, aan het einde van de beschrijving, vond ik bijzonder humoristisch en misschien wel kenmerkend voor openingen in kunstgaleries. '(...) The audience could then visit the modified Green Zone/ Red Zone exhibition, and as usual quite a lot of alcohol was drunk at the Gemak bar.'
Wie geïnteresseerd is  in kunst uit het midden oosten kan morgen naar de boekpresentatie en het debat komen bij mediamatic in Amsterdam, vijzelsgracht. http://www.mediamatic.net/page/148860?forum_start=n148870#comment-148870

Extra Hamburgers

Vandaag sprak ik met de manager van de McDonalds in Best (eindhoven) met de vraag of het druk gaat worden op 26 juni. 'Heel druk', zei hij. 'En gaat u dan ook extra hamburgers inslaan?'. Ook dat was het geval volgens hem. Op 26 juni is Michael Jackson een jaar geleden overleden en de eigenaar van deze McDonalds had jaren geleden al een beeld gekocht van de king of pop dat bij het decor van de history tour had gehoord. Door de dood van Michael is de anonieme parkeerplaats ineens een stadsplein geworden waar mensen uit het hele land hun eer bewijzen aan dit mondiale popidool. Ze verwachten op 26 juni 300 man.

Blauwe Maandagen

Passionate magazine publiceerde mijn verhaal De Waarheid over een wandeling door New York aan de hand van het werk van Arnon Grunberg. Wie geen zin het het blad te kopen kan het hier lezen (http://www.bramesser.com/a/o1a.html) maar er staan nog meer verhalen in die de moeite waard zijn. Het verhaal was oorsponkelijk bedoeld voor een blad over het werk en de persoon van Arnon Grunberg dat Blauwe Maandagen gaat heten en over twee weken uit zou moeten komen. De redactie van dat blad heeft om nooit nader genoemde redenen het stuk geweigerd. Mijn gok is dat dit is gebeurd omdat het stuk uiteindelijk nogal weinig journalistiek is te noemen. Gelukkig dat het alsnog ergens heeft kunnen landen.

Gutter

Vandaag is mijn opa 87 geworden. We hebben het gevierd met discobowlen en een lunch vooraf. De soep die geserveerd werd was erg zout. 'Misschien dat vanwege het warme weer de kok heeft gedacht er wat meer zout in te doen, dat kan he, dat hij dat gedaan heeft zodat ons lichaam  het vocht beter kan vasthouden.', zei mijn opa. Het is een geruststellende gedachte dat diegene die ons eten klaarmaken waken over onze gezondheid in plaats van dat ze de bloeddruk omhoog stuwen met teveel zout.  Terwijl buiten de zon broeierig bleef schijnen verplaatsten wij ons naar de koele banen van het discobowlen in de kelder. Zoals met vele sporten en spelletjes is het zo dat je je goed voelt op het moment dat bal strak gaat en de kegels om gaan. Tegelijkertijd kan je behoorlijk van jezelf balen als de bal bijna geen kegel raakt en deze in de gutter komt. Momenten van euforie wisselden zich af met momenten van intense zelfhaat. 

Rituelen

Vandaag zijn we gaan hardlopen naar het Noorderstrand, een pittig stukje in de hete zon. Maar het vooruitzicht was goed, want we zouden ten slotte een duik kunnen gaan nemen in de zee om daarna de terugtocht te aanvaarden. Aangezien we toch op het naaktstrand waren, besloot ik te gaan skinny dippen want dan bleef mijn hardloopbroek tenminste  droog. Even later, tijdens het opdrogen kwam onze buurjongen voorbij lopen. Hij was met een vriend.  Zij waren nog gekleed en ik dus poedeltje naakt, geen omstandigheden waarin je elkaar doorgaans ontmoet. Ik ga al niet eens zonder t-shirt bij ons op de stoep zitten omdat ik dat een tikkeltje asociaal vind. Het ene moment heb je een gesprekje over de slecht geschilderde kozijnen en het volgende moment lig je dezelfde soort gesprekjes te voeren op het strand en ik dan dus naakt. Het rollenspel, of ritueel, dat buren erop na houden kan op de meest bizarre manieren worden voortgezet.

Bosjesmannen

In het uur van de wolf werd de prachtige documentaire Broken String uitgezonden over de taal van het Zuid Afrikaanse volk de  Xam (spreek uit: Kam). Een Duitse wetenschapper Wilhelm Bleek bracht de taal rond 1871 in kaart, maar ging later ook individuele levens documenteren door hun verhalen op te schrijven. Deze bosjesmannen, voor wie de mythische tijd gewoon doorliep in de huidige tijd, zijn inmiddels uitgemoord door de boeren. Tijdens het kijken van deze documentaire werd ik overvallen door een hevig gevoel van melancholie. Als de edele wilde van Jean Jacques Rousseau al heeft bestaan dan kwamen de Xam toch wel dicht in de buurt. Hun manier van praten was bijzonder poetisch. ‘The leon eats people, he comes at night while they are ugly, they smell with their nose, and they look with their eyes.’

De documentaire is te vinden via uitzending gemist.

http://player.omroep.nl/?aflID=11010600

Jas

Vandaag heb ik mijn jas naar de stomerij gebracht. Het is de jas die ik van een Russische alcoholist gekregen heb in Moskou. Hij wilde dat ik hem kreeg omdat hij dacht dat ik ook een alcoholist was. De jas heeft ooit toebehoord aan een officier van het voormalige Sovjet leger en alhoewel hij niet al te vaak gedragen is, alleen op parades vermoed ik, leek het me geen overbodige luxe de jas eens grondig te laten reinigen. Het wassen van kleding is een dankbare taak, lijkt me. Iedereen wordt vrolijk van een schone broek. ‘Het is natuurlijk goedkoper om het zelf te doen’, zei de aardige Surinaamse vrouw, ‘maar dan loop je wel in een gekreukt overhemd’. Touche. Misschien moet ik inderdaad al mijn kleding door haar laten doen. Ik zou de stomerij kosten natuurlijk ook gewoon kunnen declareren, al mijn kleding valt ten slotte ook onder bedrijfskleding. Je bent een zelfstandig ondernemer of je bent het niet.

agressie

In de trein vandaag werd een meisje lastig gevallen door een jongen. Het waren nog kinderen. Misschien dat het meisje 19 of twintig was, de jongen was jonger. Het gedrag van de jongen was ongelofelijk. Het meisje wilde niet met hem praten en vond hem vervelend waarop hij heel intimiderend begon te doen. Ik zat zeker vijf stoelen verderop en ik maakte me iedere keer klaar om erop af te lopen. Boek in mijn tas en rits dicht. Verbazingwekkend genoeg deed niemand wat, ook niet de mensen die er vlak naast zaten. Ik kon mezelf er niet toe zetten om naar voren te lopen en er een hele show van te maken. Het meisje stapte in Delft uit en er werd nog flink door geruzied op het balkon. Let wel, de jongen was een wildvreemde voor haar en stapte ook uit om haar nog verder te terroriseren.Het deed me wel wat denken aan internet waar mensen elkaar op sommige sites ook verrot schelden zonder elkaar te kennen. Ik kookte ondertussen van woede en frustratie dat ik niks had gedaan. Waar kwam dat vandaan ? Had ik soms last van een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel? Ik ben bang van niet. Het is eerder opgekropte agressie. De daarop volgende frustratie dat ik niets met die agressie had gedaan bleef me de komende uren achtervolgen. Misschien was het maar beter dat ik ben blijven zitten, agressie maakt dat soort dingen alleen maar erger. En dan toch, die schaapachtige blikken, het ergerde me mateloos. Al helemaal omdat ik daar dus gewoon bij hoorde. Het meisje wist trouwens verbluffend goed van zich af te bijten.

Fotomannetje

Er is een fotowinkeltje hier in de buurt waar volgens mij nooit iemand komt, ik heb er in elk geval nooit mensen kunnen betrappen. Ik laat er sinds kort wel eens wat dingen ontwikkelen, voor de gezelligheid. De winkel wordt gerund door een kleine gebruinde man met een witte baard en een kaal kruintje. Hij praat Nederlands met een zwaar accent. Vandaag vroeg ik hem waar hij vandaan kwam. Dat is misschien niet erg beleefd, maar mijn nieuwsgierigheid wint het wel vaker van de beleefdheid.