Kunst als déjà vu - ervaring

Vandaag was ik bij Stroom Den Haag voor een expositie van hedendaagse kunst. Er werden dingen gepresenteerd, en ze waren ook aardig om te zien. Hoewel je doorgaans niet het gevoel hebt dat het ambacht nog erg centraal staat bij Hedendaagse kunst (in dit geval varieerde dat sterk per object). De kunstenaar is een denker en wat hij toont zijn schetsen die je kunt lezen om ze daarna van je af te werpen. Tegelijkertijd krijgt het door deze schetsmatigheid iets ongrijpbaars. Waar gaat de kunst nog over, hoe weet je dat het goed is? Moeten we niet terug naar een soort vormbesef? Ik weet dat dit vloeken in de kerk is, maar zonder vorm vervliegt alles en moet je weer door naar de volgende tentoonstelling waar vergelijkbare dingen worden getoond. Waardoor het kijken naar kunst een soort eeuwige déjà vu wordt en misschien op die manier toch weer die eeuwige schoonheid weet te bewerkstelligen. Maar misschien moeten we afspreken dat de kunst op zijn minst op meerdere vlakken prikkelt. Enerzijds zit er een goed idee achter, maar anderzijds is het ook gewoon goed gemaakt en daarom fraai om te zien.