NORC

Vandaag kwam ik een grappig woord tegen: NORC. Het staat voor: “Naturally Occurring Retirement Community.” Het gaat met andere woorden over een gemeenschap waar mensen langzamerhand ouder zijn geworden, maar niet zijn weg gegaan. Het is vandaag de dag gebruikelijker dat mensen op den duur vertrekken naar een bejaardentehuis, maar daar willen we vanaf. Het is beter als mensen zo lang mogelijk thuis blijven wonen.
Het architectenbureau Interboro heeft onderzoek geen naar deze NORCs in New York en bestudeert hoe ze behouden kunnen blijven en verbeterd. Het is belangrijk, zeker in New York dat de stedelijke bevolking niet alleen een raciale mix blijft, maar ook verschillende generaties behoudt. New York is hard op weg de witste en jongste stad van de wereld te worden (zoals Florida een bejaarden getto is, zo is men bang dat New York een jongeren getto wordt). Door NORC’s te stimuleren behoud je generatie diversiteit. Het is tevens een prettige manier van oud worden. Mensen maken nog steeds gebruik van de faciliteiten in de buurt en hebben niet alleen maar binnenhuis-activiteiten. Daar blijf je actief van. NORC’s hebben ook een federale status en krijgen subsidie. Maar als een appartementencomplex minder dan vijftig procent senioren heeft dan raken ze die status kwijt. Het is een uitdaging want zodra een bewoner sterft of weggaat dreigt de eigenaar het appartement op de markt te gooien. Voor de hoogste bieder, zeg maar. NORC appartementen zijn in principe coöperatieve woningen en normaal gesproken komt de volgende op de lijst in aanmerking.

Drone hunting

Je buren bespioneren met een drone. In Amerika gebeurt dat regelmatig en omdat het Amerika is, wordt een drone ook regelmatig uit de lucht gehaald door iemand met een wapen in huis.

In America hebben mensen nog een reden gevonden om wapens in huis te hebben; het neerschieten van drones. Het is al regelmatig gebeurd en in een geval heeft een rechter bepaald dat het toegestaan was om de drone uit de lucht te halen. In het stadje Deer trail in Colorado, zijn mensen van plan om militaire drones uit de lucht te halen als ze binnen duizend voet van hun huis komen. Ik ben het niet vaak eens met die wapengekken, maar dit kan ik eigenlijk wel begrijpen. Een man heeft in Deer Trail zelfs geld gezet op onderdelen van de drone. 25 dollar van de benzine tank, bijvoorbeeld. 

In dit artikel in de New York Times wordt een referentie gemaakt aan een hype in 1990 in New York waarbij mensen massaal telescopen kochten om bij hun buren naar binnen te gluren. ‘We are not selling morality, we are selling telescopes,’ zei een verkoper destijds tegen de krant. Voyeurisme is van alle tijden. Met de drone wordt daar weer een dimensie aan toegevoegd. Toch zou je kunnen beargumenteren dat er bij de telescoop nog een hoop aan de verbeelding wordt overgelaten en dat dit bij de drone alweer minder is. Het verschil tussen porno en erotiek. Het voyeurisme leverde een goeie Hitchcock film op;
‘Rear window’. Het is wachten op de eerste drone film. Dat zal ongetwijfeld gaan over iemand die van verveling zichzelf maar gaat filmen in zijn eigen huis.

Verrot

De film The Big Short gaat over een aantal handelaren die in de gaten hadden dat de vastgoedmarkt in Amerika zou gaan instorten. Er valt geld te verdienen aan een instortende markt door middel van verzekeringen. Weinig mensen dachten eraan dit te doen omdat het niet in onze natuur ligt om niet optimistisch te zijn. We willen verdienen aan groei en niet aan de crisis. Niemand nam de moeite de aandelen pakketten echt door te rekenen, het maakte niet uit; de waarde van huizen zou immers altijd blijven toenemen. Ieder hoofdstuk in de film begint met een citaat. Dit was er een van : “The truth is like poetry. And everyone fucking hates poetry.”
De rating companies geven aandelen die niet goed zijn toch een A status omdat de banken anders naar een andere rating bureau zullen gaan. Zo simpel is het. Het systeem is door en door verrot en we hebben geen enkele reden om aan te nemen dat dit niet nog steeds zo is.

Slierten

De Vlaams bouwmeester, hij probeert de architectuur in Vlaanderen te verbeteren, is in een oud winkelcentrum geplaatst. De Ravenstein galerij heet het. Terwijl we met een assistent spraken over zijn bijdrage aan het congres in Groningen, kwamen er stromen aan ambtenaren voorbij. Ze liepen vanaf het station naar de Europese Unie gebouwen. De Ravenstein galerij is wat dat betreft een strategische plek. Ambtenaren van de Europese Unie, daar ontkom je hier bijna niet aan. Ze zijn er ook als ze er niet zijn, merkten we in een Ethiopisch restaurant. Terwijl het restaurant volkomen leeg was, moesten we aan de bar eten. Alles was gereserveerd. En inderdaad, tegen het einde van de maaltijd kwamen ook hier hele slierten aan ambtenaren binnen. In groepen (collega's) zette men zich aan de tafels.

Nieuwe lastdieren

Volgens dit artikel zullen we steeds vaker dieren gaan inzetten voor ons algemeen nut. Niet alleen schapen als grasmaaier en varkens als vuilnisbak, maar getrainde insecten die je met een sensor een ingestort gebouw instuurt opzoek naar leven. Veel insecten helpen ons nu al enorm. Den aan het afvalprobleem. Een stad als New York zou al niet eens meer zonder de mieren kunnen die de patat en hotdogs opeten. Het zou dan een groot afval probleem hebben. Ik las ook over de geur van gas. Ik wist dat de lijkengeur er kunstmatig aan was toegevoegd. Wat ik niet wist is dat dit oorspronkelijk is gedaan om aasgieren te lokken. Een onderhoudsmonteur hoefde op die manier alleen maar grote groep gieren te volgens om het lek in de gasleiding te vinden.
We denken dat we moderner worden en in plaats van lastdieren robots gaan gebruiken, maar misschien moeten we eerder denken aan combinaties van technologie en dier. Van de schaap als grasmaaier tot cyborg insecten. We zullen het steeds meer gaan tegenkomen. Op den duur kun je ook speciaal gefokte lichtgevende varkens verwachten met een mandje in de bek die je heerlijke veganistische hamburgers aanbieden.

Hooiberg

De tentoonstelling van Jeroen Bosch tot Breughel in het Boijmans deed me denken aan zo’n art-fair zoals Art Amsterdam. Dit kwam door het gebruik van losse panelen in de ruimte. Er zat weinig logica in de opstelling. In het midden stond dan als een soort heilig altaar het schilderij ‘De Hooiberg’. Je kon het alleen niet zien omdat het in een soort bushokje met spiegelend glas was gezet. Ik heb trouwens meer in de kinderwagen gekeken dan naar de schilderijen. Ook in de kinderwagen speelden zich Jeroen Bosch-achtige taferelen af. De etsen van Durer waren overigens prachtig, die hingen er ook. Al die lijntjes in het gezicht en de kleding van mensen, beter dan een foto omdat die lijntjes het oog als het ware telkens opnieuw voeden.

Finetuning van de wijk

In juni 2016 vindt een congres plaats over de ruimtelijke component van publieke gezondheid. Vandaag sprak ik met enkele beoogde sprekers. Een van hen deed onderzoek naar hoe je de omgeving kan aanpassen zodat ouderen er beter gebruik van kunnen maken. Het gaat om hele kleine ingrepen die vaak niet eens zichtbaar zijn. Ik dacht altijd dat ingenieurs het liefst bruggen bouwden of verkeerstransferia. Maar je ziet dus steeds vaker dit soort projecten. Het gaat echt om ‘fine tuning’ van de stad met weinig spectaculaire ingrepen. Stel dat je een groep bejaarde mannetjes hebt in een woontoren. Zij hebben vroeger in de haven gewerkt en ze vinden het leuk om naar schepen te kijken, maar het is voor deze mannetjes net te ver lopen naar de haven. Wat is daarvoor de oplossing? Op strategische plekken bankjes neerzetten zodat ze even kunnen uitrusten. Het klinkt als een trivialiteit, maar in werkelijkheid is het een revolutie dat er de laatste tijd op deze wijze naar de stad wordt gekeken.

Sjaaltje

In de natuurvoedingswinkel stond een man met een geel sjaaltje. Ik vroeg hem of het zijde was. Hij keek me ondeugend aan. ‘Nee niet eens, het is zelfs half van polyester.’ Dat is natuurlijk net zoiets als het bekennen van een grote zonde in de wereld van de natuurvoedingswinkels.

‘Zijde heb ik alleen daar beneden,’ ging hij met pretoogjes verder.

‘Ah, op de plek waar het goed werk kan verrichten?’

‘Juist, daar waar het nuttig is.’

Zo waren we gerust nog wel tijdje doorgegaan, ware het niet dat mijn vriendin erbij stond. Het is goed om bij tijd en wijle je homoseksuele ik een beetje los te laten. Dat lucht op.

Nog een keer schitteren

Pasen was hun favoriete moment om kraken te zetten. Het waren vakmannen, maar ze hadden dit keer de veiligheidscamera's onderschat. De oude bandieten schijnen het niet voor het geld te hebben gedaan, maar om nog een keer te kunnen schitteren. Mijn inschatting is dat ze het niet eens zo erg vinden dat ze gepakt zijn.Die camera's hebben ze misschien wel expres aan laten draaien zodat iedereen zou weten wie die kunstje geflikt had. Wie wil schitteren heeft een publiek nodig. Het zijn oude mannetjes, het alternatief was misschien het bejaarden tehuis. Door sommigen wordt het bejaarden tehuis ook omschreven als een gevangenis. Het eten zal in elk geval vergelijkbaar zijn. In de gevangenis zullen ze bovendien als helden worden ontvangen. Overigens was het goed om weer eens het woord Heist te lezen. Een mooi begrip en Amerikaanse slang. Het schijnt te verwijzen naar hoist wat optillen betekent (shoplifting), of tillen (tillen betekent in het Nederlands eerder frauderen. De belasting tillen). Heist verwijst naar iemand optillen om hem te helpen in te breken.

Speels bouwen

Grappige speelse architectuur uit Japan. Een schoolgebouw met een binnenplein dat zo is ontworpen dat er plassen met regenwater blijven staan. De kinderen kunnen hier dan in de pauze in springen en spelen. Uiteraard is dit ontwerp een ruimtelijke vertaling van het vooruitstrevende onderwijs dat in het gebouw wordt gegeven. Ontwerpen vanuit de gebruiker, misschien is dat wel de grootste breuk met het strenge modernisme dat vooral een opvoedkundige inslag had.

Kunst als déjà vu - ervaring

Vandaag was ik bij Stroom Den Haag voor een expositie van hedendaagse kunst. Er werden dingen gepresenteerd, en ze waren ook aardig om te zien. Hoewel je doorgaans niet het gevoel hebt dat het ambacht nog erg centraal staat bij Hedendaagse kunst (in dit geval varieerde dat sterk per object). De kunstenaar is een denker en wat hij toont zijn schetsen die je kunt lezen om ze daarna van je af te werpen. Tegelijkertijd krijgt het door deze schetsmatigheid iets ongrijpbaars. Waar gaat de kunst nog over, hoe weet je dat het goed is? Moeten we niet terug naar een soort vormbesef? Ik weet dat dit vloeken in de kerk is, maar zonder vorm vervliegt alles en moet je weer door naar de volgende tentoonstelling waar vergelijkbare dingen worden getoond. Waardoor het kijken naar kunst een soort eeuwige déjà vu wordt en misschien op die manier toch weer die eeuwige schoonheid weet te bewerkstelligen. Maar misschien moeten we afspreken dat de kunst op zijn minst op meerdere vlakken prikkelt. Enerzijds zit er een goed idee achter, maar anderzijds is het ook gewoon goed gemaakt en daarom fraai om te zien.

Haagse Mannetjes

In Den Haag zijn vaak mannetjes op straat. Vandaag zag ik er een op het Lange Voorhout. Ze zijn netjes gekleed, maar vaak iets te stevig, waardoor hun lange jas om de bolle heupen spant. Ze bewegen zich voort, deze Haagse mannetjes, met kleine driftige pasjes. De haren gewassen en gekamd, een blos op de wangen en vaak een lederen tas vol met belangrijke documenten in de hand. Nu ik erover nadenkt, lijken ze allemaal wel wat op Hans van Baalen. Ze stappen flink door omdat ze op tijd willen zijn voor een belangrijke afspraak. De afspraak van de Haagse mannetjes is altijd belangrijk. Zoveel staat vast. Ik stel me zo voor dat dit de hedendaagse flaneur is. We weten allemaal hoe de flaneur zich in Parijs ontwikkelde van een onopvallende passant die vooral observeerde (Baudelaire) tot de Dandy in London die vooral gezien wilde worden (Oscar Wilde). Het Haagse mannetje is de laatste fase in deze ontwikkeling. Een Haags mannetje loopt met oogkleppen op en gaat recht op zijn doel af. Som belt hij ook nog tijdens het lopen. Daaraan kan je zien dat zijn tijd erg kostbaar is. Het zijn korte afstanden die ze lopen, als het te ver is verdwijnen ze achter het geblindeerde glas van overheidsauto’s die hen altijd wel ergens kan oppikken. 

Amfibische cultuur

Vandaag was ik in het Nieuwland museum in Lelystad om tijdens een congres over watersnoodrampen te spreken. Onduidelijk was wat ik daar precies te zoeken had, maar ik zeg nooit nee op dergelijke uitnodigingen. Ik ben multi-inzetbaar. Het was grappig om te merken dat de zaal vol zat met oud bestuurders en ingenieurs. En de sprekers (zoals de Delta commissaris en een dijk graaf en een risico professor) waren nog niet uitgesproken of de vingers schoten als berkenscheuten de lucht in. Oude stramme mannetjes, maar de armpjes deden het nog goed. En de stemmen ook. Doorgaans heb je bij dergelijke bijeenkomsten heel vaak een ‘de betrokken burger’, nu was zo ongeveer iedereen betrokken. De verschillende sprekers gingen elkaar ook corrigeren en aftroeven aan kennis. Vaak kwamen er ook ellenlange introducties waar mensen wel niet hadden gewerkt en waar ze daarna gewerkt hadden. Het was een feest.

Een van de sprekers, een historicus, had het over de amfibische cultuur in Nederland gedurende de middeleeuwen. Een cultuur die veel meer was toegespitst op het overleven van watersnoden. Vervoer ging meer over water, het vee stond in de winter op stal en daar lag standaard een boot. Ook had je veel verschillende kleine polders waardoor je het een beetje zag aankomen en je op tijd je biezen kon pakken. We zouden eigenlijk terug moeten naar die amfibische cultuur als we willen overleven in het Antropogeen. Iedereen een rubberboot aan de buitenmuur. Die boot blaast zichzelf als een airbag op zodra je huis onder water staat.

Accessoire

De baby als accessoire. Het is een cliché, maar vrouwen glimlachen toch iets vriendelijker naar je dan normaal. Wandelen heeft dus een extra glans gekregen. Op de biologische markt zei iemand dat ze hun kind niet hadden ingeënt. Ze stonden daar kritisch tegenover. Tetanus is er niet meer en van kinkhoest ga je niet dood. Daar kan je dus kritisch tegenover staan, inentingen. Dat wist ik niet, maar ik deed mijn best. ’Polio, waar hoor je dat nog in de lage landen,’ zei ik losjes tegen de arts. Ze lachte me uit. 'Dat ziet er echt niet fraai uit hoor, zo'n onvolgroeid beentje.' 

Verwachte epidemie van woestijnziekte

Vandaag zegt Peter Burger (verhalenonderzoeker) in de Volkskrant dat de grens tussen folklore en journalistiek aan het vervagen is. Broodje aap verhalen die opduiken in social media, worden vaak klakkeloos overgenomen door de nieuwsmedia. In Zeeland kwam het nieuws naar buiten dat vluchtelingen peperdure koikarpers op de barbecue hadden gegooid. Bleek niets van waar te zijn.
Het is een collectief model over de barbaarse vreemdeling; die eet gek. Begin twintigste eeuw wisten mensen zeker dat zigeuners egeltjes opaten. In 2010 kopte De Glederlander dat Polen massaal dassen aan het spit regen. Klopte niets van.
Wat ik vandaag hoorde; de vluchtelingen nemen allemaal enge ziektes mee uit de woestijn waar wij niet resistent voor zijn. We moeten niet bang zijn voor een terroristische aanslag, maar voor een epidemie. Dit is uiteraard een broodje aap verhaal. Hoewel, het klinkt best plausibel….

Hondje

Vandaag zag ik een curieus hondje in het Mauritshuis. Hij stond op een zeventiende eeuws doek van Jan Steen. Meer schilders doen dat; een klein grappig detail ergens aanbrengen als komische ontsnapping van het grootse meeslepende verhaal waar het doek over gaat. Als je er even niet meer tegen kan heb je als ontsnappingsmogelijkheid zo’n detail. Althans zo stel ik me dat voor. Bij de Stier van Potter zit ergens een kikker op de grond, hier zie je bij de farao en Mozes dat hondje zitten. Maar wat is het een raar hondje. Hij lijkt wel een mensengezichtje te hebben.

Nasty Dasty

Door omstandigheden begin ik langzamerhand een expert te worden op het gebied van schoonmaakmiddelen. Eerlijk gezegd zijn mij allerlei dingen ingefluisterd door de kraamzorg, haar invloed is nog steeds voelbaar. Ecologische schoonmaakmiddelen hebben natuurlijk de voorkeur. Er is alleen een probleem; ze maken niet schoon. De kraamzorg zweerde bij Nasty Dasty van de Wibra. Na enig research kwam ik erachter dat de Wibra hiervan drie miljoen flessen per jaar verkoopt zonder noemenswaardige reclame te maken. Het wordt in Italië gemaakt niet ver van Milaan. Het middel heeft zelfs een eigen fanclub. Je wil het niet, maar het gebeurt toch; langzaam verander je in iemand die dat soort dingen interessant vindt. Overigens heb ik nergens iets gevonden over wat er inzit. Alleen in dit artikel van de Leeuwarder courant staat dat ene Aad zijn luxaflex had schoongemaakt en dat een dag later de luxaflex als pap tegen zijn ramen zat. Opgelost. 

functioneel naakt

Een vriend vertelde me vandaag over het mummie-kindje dat niet te zien zal zijn op een tentoonstelling in het Rijksmuseum der Oudheden in Leiden. Volgens de directeur Wim Weijland is het lijkje niet functioneel in het verhaal dat ze willen vertellen over mummificeren. Ik moest denken aan de term functioneel naakt. Was dat niet iets uit de film wereld? Weijland zegt dat zijn keuze inhoudelijk is, maar heeft wel een enqeute gehouden onder bezoekers. Volgens mij gaat dat niet samen. De beslissing wordt er ongeloofwaardig van. In Munchen schijnen helemaal geen mummies meer op zaal te liggen. 

Zouden we met zijn allen preutser zijn geworden? Ik denk het wel. We zijn opzoek naar een soort sociale hygiëne die op meer lagen en plekken in de samenleving doorgang lijkt te vinden. In musea worden de bewoordingen 'Neger' en 'Eskimo' weggehaald bij schilderijen. Nog even en het is ook met de afbeeldingen van negers in ketenen gedaan. We verwarren onze morele verontwaardiging dikwijls met een algemeen geldende waarheid. Ik voel het zo, dus is het zo. 'Zwarte Piet is racistisch'. Je hoeft het maar te roepen en het is al beetje waar. Het wordt elke dag meer waar.

Door het kinderlijkje weg te laten heeft Wim Weijland het doodsvonnis getekend van het oudheidkundige museum in Leiden. De hele Egyptologie is namelijk een vorm van fout voyeurisme. Dat er überhaupt dingen uit Egypte in het museum staan, betekent dat er geroofd is en dat er grafschennis gepleegd is. Terecht dat trouwe bezoekers hun 'vriendschap' met het museum hebben opgezegd, dit is namelijk het begin van het einde. Ik zou Wim Weijland willen adviseren om deze mensen weer voor zich te winnen door zichzelf aan te bieden. Als hij het lichaam van een kind wil beschermen voor hongerige ogen, dan moet hij niet flauw zijn en voor een select gezelschap een Egyptische buikdans ten beste geven. Hij heeft er de buik voor. 

Misschien rekenen we langzaam af met allerlei overblijfselen uit de negentiende eeuw. Ook dieren in Artis, publieke dierentuinen zijn typisch negentiende eeuws,  mogen geen naam meer hebben. Maar als het gaat om afrekenen met de negentiende eeuw, zijn we niet erg consequent want de consumptie van kolen is alleen maar toegenomen. We rekenen dus alleen af zolang het ons niets kost.

(De mummie kwestie speelde al in 2007, Frank Westerman schreef er een merkwaardig stuk over http://vorige.nrc.nl/krant/article1812589.ece)

Het land waar alles kan

Een vriendin van mij werkt in de zorg. Ze leert kinderen met fysieke handicaps beter lopen en bewegen. De laatste tijd heeft ze veel patiënten gekregen uit de groep vluchtelingen die in Nederland zijn belandt. Er zijn ook kinderen bij met een verstandelijke handicap. In Syrië is het niet erg gebruikelijk om die patiënten uit te dagen en mee te laten doen. Hun geestelijke gesteldheid is vaak slechter dan zou hoeven omdat ze in huis worden gehouden. Mijn vriendin vertelde dat de gezinnen vaak met overspannen ideeën naar Nederland komen. In Aleppo hebben ze dan gehoord dat hun kind weer zal kunnen lopen als hij eenmaal in Nederland is. Daar is geen sprake van en dat moet ze dan gaan uitleggen via een tolk. Het zijn moeilijke gesprekken, vol teleurstellingen en ongeloof. Het Westen als beloofde land, het zal niet voor het eerst zijn dat een vluchteling om die reden op de boot stapt. Het idee is dat als je het hebt gehaald, als je de oversteek hebt gemaakt, dat je dan wordt beloond. Dat is misschien wel het grootste misverstand onder vluchtelingen. Er is geen beloning, behalve dan dat je voorlopig nog niet sterft. Leven moet je alsnog helemaal zelf doen. Het beste zou zijn om mensen zo snel mogelijk aan het werk te zetten. Dat is goed voor hun eigen waarde en voor de economie. Kunnen we niet alsnog de Zuiderzeelijn aanleggen als werkgelegenheidsproject ? Als vluchtelingen geloven dat dit het land is waar alles kan, moeten wij dat misschien ook maar gaan doen. 

vier verdiepingen oorlog

De website Defense News plaatste een artikel over toekomstige Amerikaanse oorlogsvoering. Dit zal waarschijnlijk gaan plaatsvinden in megacities, en dat wordt nog een uitdaging want daar is tot nu toe nog helemaal niet voor getraind.
Aan het woord is Brig. Gen. Julian Alford :

“We talk about the three-block war, but we are moving quickly to the four-floor war,” he added. “We are going to be on the top floor of a skyscraper . . . evacuating civilians and helping people. The middle floor, we might be detaining really bad people that we’ve caught. On the first floor we will be down there killing them. … At the same time they will be getting away through the subway or subterrain. How do we train to fight that? Because it is coming, that fight right there is coming I do believe with all my heart.”

Er zijn veel uitdagingen in de megacity: Onderwijs, hygiëne, gezondheidszorg. Dat ook oorlogvoering een uitdaging zou zijn, daar had ik niet bij stilgestaan, maar het lijkt me een complete nachtmerrie. Alle uitdagingen van het de toekomstige oorlogsvoering kom je tegen in vier verdiepingen van een torenflat.

Goede voornemens

In de NRC van vandaag, las ik over de samenwerking van politie met Salafistische moslims in de Schilderswijk in Den Haag. Het is daar tijdens oudjaar rustig gebleven door toedoen van vrijwilligers. Daar zitten ook Salafisten bij, of te wel orthodoxe islamieten. Die Salafistische moslims worden nauwlettend in de gaten gehouden en nu is er zelfs een Kamermeerderheid die wil dat het verboden wordt om er als gemeente mee samen te werken. Burgemeester Jozias van Aartsen is het daar niet mee eens: ’Ik kijk naar daden. Wanneer een moskee geweld predikt, treedt het Openbaar Ministerie op. Dat is hier niet aan de orde.’

Vooralsnog is het zo dat je mag denken wat je wilt en pas als je de wet overtreedt wordt er ingegrepen. Het lijkt wel alsof we daar verandering in aan willen brengen en dat is een verschrikkelijk idee. Het Amerikaanse bedrijf DARPA ontwikkelt momenteel een programma waarmee je een chip in iemands hoofd kan planten zodat een getraumatiseerde oorlogsveteraan weer nieuwe herinneringen kan aanmaken. Het wordt met de beste bedoelingen ontwikkeld, maar als zoiets daadwerkelijk mogelijk wordt dan zou je die ‘chips’ ook kunnen inplanten in de hoofden van mogelijke terroristen zodat hun geheugen wordt overruled met alleen maar goede en positieve ideologieën. Als de technologie er is, kun je er vanuit gaan dat het ook voor dit soort zaken gebruikt gaat worden.